Σεζόν 2021-2022 στη Στέγη

θα 'θελα μα πόσο θα 'θελα ναι θα 'θελα αμέσως τώρα τώρα θέλω*

θέλουμε / ναι, θέλουμε τα αυτονόητα που δεν είναι δεδομένα.

θέλουμε να ξεφοβηθούμε, να αναπνεύσουμε, να ξεχαστούμε κι ας ξεχάσουμε κάτι –δεν πειράζει– δεν χρειάζεται άλλη τιμωρία για να καταλάβουμε τα σημαντικά της ζωής.

θέλουμε μια υπόσχεση ευτυχίας που δεν έρχεται αλλά είναι ωραίο να την περιμένεις σαν να φτάνει.

θέλουμε αυτή την ελαφρότητα που τελικά χωράει σε μία φράση kai λέει «ωραία περάσαμε χθες», «εσένα σου άρεσε η παράσταση;», «πάλι ήπιαμε πολύ», «τι γέλιο κάναμε», στην Αθήνα, και όπου θέλουμε, σε αμμόλοφους και σκαλωσιές

όχι όπως παλιά

καμία νοσταλγία.

όπως αξίζει να ζούμε τώρα: ελεύθερα.

− Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση

*Στίχος από το ποίημα της Μάτσης Χατζηλαζάρου, «Αντίστροφη αφιέρωση»

Πώς αξίζει να ζούμε; Σε μια χρονιά που χρειαζόμαστε την ελπίδα, τη χαρά αλλά και τη σκέψη όσο ποτέ, ο πολιτισμός στο Ίδρυμα Ωνάση κατακλύζει τις σκηνές της Στέγης, ενεργοποιεί νέους χώρους στην πόλη και στον ψηφιακό κόσμο, για να μιλήσει για όλους εμάς: τους νέους ανθρώπους, τα νέα σύμβολα, τα πρόσωπα που μας υπερβαίνουν αλλά μπορεί να είμαστε και εμείς την ίδια στιγμή, την επαφή μας με τον εαυτό μας και με τους άλλους, με τα δικαιώματά μας, με τη φύση, ελπίζοντας πως η τέχνη αλλάζει νοοτροπίες και οι νέες νοοτροπίες τον κόσμο.