Onassis New Choreographers Festival 9 — ONC 9

Μια σκηνή από την όπερα-μπαλέτο του Jean-Philippe Rameau του 1735 χορεύεται στο στυλ του krump street dance (ένας χορός που ξεκίνησε ως πράξη αντίστασης από τα γκέτο του Λος Άντζελες στα τέλη των 90s) στη βίντεο εγκατάσταση στην είσοδο της Στέγης που δίνει τον παλμό σε όλο το φετινό φεστιβάλ (Clément Cogitore, “Les Indes Galantes”). Γιατί τουλάχιστον δύο ωραία πράγματα συμβαίνουν εδώ: Κανείς δεν θα ξαναμείνει ακίνητος ακούγοντας Ραμώ και μια δημόσια επανόρθωση συντελείται. Άβατο του αστικού πολιτισμού, η όπερα-μπαλέτο, παραδίδει το dance floor σε αυτούς που δικαιωματικά τους ανήκει: σε όσους χορεύουν στους δρόμους διεκδικώντας τη χειραφέτηση από τη βία, τον φόβο, την εξουσία, σώζοντας όλους μας από τα στερεότυπα για το τι πρέπει (και τι δεν πρέπει) να είναι ο χορός, η τέχνη, η ζωή.

Σε συνθήκη επιστημονικής –ή μήπως οντολογικής;– φαντασίας μάς διακτινίζει η transmedia εγκατάσταση των Constantine Skourlis, Δάφνης Αντωνιάδου & Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου (“DEEP HORIZON”).

«Πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσατε σαν ρομπότ;» μας ρωτά ο Μανώλης Σαριδάκης και μας καλεί να μοιραστούμε το ίδιο dance floor με το έργο που δημιούργησε στο πλαίσιο του προγράμματος Europe Beyond Access και της δέσμευσης της Στέγης σε ζητήματα πρόσβασης ατόμων με αναπηρία στον χορό («Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα;»).

Ένα πείραμα με σώματα, ήχους και αντικείμενα χορογραφεί η Ιωάννα Παρασκευοπούλου (“ΜΟS”).
Ένα «ροζ μανιφέστο» κατά της πατριαρχίας για πέντε «αμαζόνες» του latin, του camp και του kitsch στήνει ο Αλέξανδρος Σταυρόπουλος (“On Wednesdays We Wear Pink”).

Ένα savoir vivre για τον 21ο αιώνα μας παραδίδει ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου (“A User’s Manual”).

Δύο ενισχυτές, δεκατέσσερα ηχεία και πρωτότυπο songwriting περιλαμβάνει το έργο της Φωτεινής Σταματελοπούλου (“optimal soft”).

Τέλος, για έναν άλλο «παλμό» αρρενωπότητας μας μιλά ο Ηλίας Χατζηγεωργίου, από τους πρωτεργάτες του ελληνικού hip-hop, χορογραφώντας τέσσερις street-dancers (“A BOUNCE 4 MEN”).

Παρασκευή 11 - Κυριακή 13 Μαρτίου

“Les Indes galantes” | Clément Cogitore
16:30-23:00 | Φουαγιέ Ισογείου

“DEEP HORIZON” | Δάφνη Αντωνιάδου, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Constantine Skourlis
16:30-21:00 & 22:00-23:30 | Εκθεσιακός Χώρος -1 (Gallery Space Room)

«Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα;» | Μανώλης Σαριδάκης
17:00 & 18:30 | Back of House

“MOS” | Ιωάννα Παρασκευοπούλου
17:30 | Μικρή Σκηνή

“On Wednesdays We Wear Pink” («Τις Τετάρτες φοράμε ροζ») | Αλέξανδρος Σταυρόπουλος
19:00 | Κεντρική Σκηνή

“A User’s Manual” | Κωνσταντίνος Παπανικολάου
20:00 | Μικρή Σκηνή

“optimal soft” | Φωτεινή Σταματελοπούλου
21:00 | Εκθεσιακός Χώρος -1 (Gallery Space)

“A BOUNCE 4 MEN” | Ηλίας Χατζηγεωργίου
22:00 | Κεντρική Σκηνή

Ο σύγχρονος χορός είναι ανοιχτό πεδίο. Έτοιμο να δεχτεί τις επιδράσεις όσων συμβαίνουν «εκεί έξω» και «πρώτα από τα κάτω». Από το hip-hop του Μπρονξ και το gangnam της Νότιας Κορέας, από το krump του Λος Άντζελες και το breakdance της Νέας Υόρκης έως τα voguing balls και τα Tik-Tok dance challenges, από τα σώματα που διεκδικούν τις νέες ταυτότητές τους έως τους χορούς όσων διαδηλώνουν για τα δίκαια αυτονόητα που δεν είναι δεδομένα. Γιατί το θέμα τώρα είναι να ενεργοποιήσουμε ξανά τις αισθήσεις μας. Να δούμε περισσότερα. Να ακούσουμε περισσότερα. Να αισθανθούμε περισσότερα. Να απορροφήσουμε όσο ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ γίνεται. Παραφράζοντας τη Σούζαν Σόνταγκ, η Ιστορία χορεύει δίπλα μας ουρλιάζοντας. Το πώς βλέπουμε κάτι, είναι μια πράξη ιστορικής συνείδησης.

—Ιλειάνα Δημάδη, Αφροδίτη Παναγιωτάκου, Κωνσταντίνος Τζάθας