ΤΙΤΑΝΕΣ

Κριτικές

«Βρισκόμαστε ενώπιον αυτού του έργου, που είναι μοναδικό στο είδος του, που δεν θυμίζει τίποτε άλλο, κάτι που μοιάζει με την πρωτοφανή έκπληξη που βιώνει ένα παιδί στο θέατρο, όταν αντικρίζει τη μεταμόρφωση, την ψευδαίσθηση, την επινόηση. Είναι πολύτιμο. […] Αυτή η τόλμη, στους “ΤΙΤΑΝΕΣ”, αν και κάπως διακριτική, είναι εξίσου σημαντική με την αμεσότητα του έργου. Του βγάζω το καπέλο.»
— Catherine Lalonde, “Le Devoir” (30 Μαΐου 2018, Μόντρεαλ, Καναδάς)

«Η παράσταση “Τιτάνες” του Ευριπίδη Λασκαρίδη κολλάει στο μυαλό σου… όταν πέφτει η αυλαία, οι εικόνες που παρουσιάζει ο Έλληνας χορογράφος και περφόρμερ εξακολουθούν να επανέρχονται μπροστά στα μάτια σου. […] Κοιτάζουμε τους “Τιτάνες” με τη βουλιμία την οποία θα επιδείκνυε κάποιος που θέλει να γεμίσει τα μάτια του με ομορφιά. Οι εικόνες και οι πράξεις που δημιουργεί και ερμηνεύει ο Ευριπίδης Λασκαρίδης έχουν τις σημασιολογικές τους καταβολές βαθιά μέσα στην τέχνη της ευρωπαϊκής Αναγέννησης, στα περίτεχνα βυζαντινά ψηφιδωτά της Ραβέννας ή στη σαγηνευτική ανατολίτικη νοσταλγία του Gustav Klimt. Το μάτι του θεατή κοιτάζει, γυρνάει πάνω στη σκηνή, ακολουθεί την ελαφριά ταλάντευση της κούνιας ή την αντανάκλαση του κοίλου καθρέφτη κάποιων Φλαμανδών ζωγράφων ή του σύγχρονου Anish Kapoor. Ο Έλληνας περφόρμερ μοιάζει σαν να συγκεντρώνει εμβληματικά κειμήλια της ιστορίας της τέχνης, αναμειγνύοντάς τα σε ένα ποτό που είναι σε θέση να αποστάξει τη δυστυχία την οποία βιώνει μια ύπαρξη, εκτελώντας και κουβαλώντας μέσα της τις αφηγήσεις ενός κόσμου.»
– Nicola Arrigoni, Sipario.it (2 Ιουλίου 2019, Μπρέσια, Ιταλία)

«Ο Λασκαρίδης είναι ένας τεχνίτης των χρόνων και της εναλλαγής ατμόσφαιρας, ένας δημιουργός απρόσμενων χαρακτήρων, συνδέοντας το οικείο με απόηχους του συμπαντικού».

— Clàudia Brufau, “Núvol”

«Ιερό και βέβηλο, τελετουργικό και πεζό, θείο και κολασμένο. […] Διαφεύγει από κάθε κατηγορική ταξινόμηση και κάθε ποιοτική αποτίμηση. Δεν είναι θέατρο, ούτε χορός, ούτε περφόρμανς, κι όμως περιέχει στοιχεία από τη φύση όλων αυτών. Είναι ένα είδος πέρα από τα είδη και αυτό –μέσα στα όρια του τι ορίζεται και τι είναι ορίσιμο– αποτελεί μια πολιτική πράξη τεράστιας σημασίας. Στους καιρούς μας, όπου έχουμε όλοι εμμονή με την ιδέα να είμαστε κάποιοι ή κάτι, ή να ανήκουμε σε αυτήν ή την άλλη σεξουαλική, πολιτική, εργασιακή ή κοινωνική κάστα, αυτή η μη ορισιμότητα, αυτή η διαφυγή ταύτισης μάς δείχνει έναν δρόμο προς μια φύση που κάποτε ήταν δική μας: αμφίσημη και πολύπλευρη, πληθυντική κι όμως αδιαίρετη, πλήρης και περιεκτική».

— Enrico Pastore, enricopastore.com