«Ο Γυάλινος Κόσμος» του Tennessee Williams

Ο «Γυάλινος Κόσμος» είναι ένα ποιητικό έργο. Διαδραματίζεται στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων, είναι και κυριολετικά ένα έργο εσωτερικού χώρου: ένα έργο κεκλεισμένων των θυρών. Ένα υπόγειο. Ο μόνος κάπως διαφορετικός χώρος είναι το πλατύσκαλο της εξόδου κινδύνου, της fire escape. Δεν υπάρχει ορατός εξωτερικός χώρος στο έργο. Στον «Γυάλινο Κόσμο» ο ηρωισμός δεν είναι ορατός, οι κάτοικοί του είναι όλοι εύθραυστοι. Καθένας τους αποσύρεται στον δικό του κόσμο. Η Αμάντα, χήρα με δυο παιδιά, καταφεύγει στο παρελθόν. Πιστεύει ότι η ζωή στον Νότο ήταν πολυτελής, μια ζωή που είχε κανόνες, κώδικες και όπου όλοι ήξεραν να φέρονται, να δείχνουν πολιτισμένοι. Η Isabelle Huppert παίζει την Αμάντα σαν ένα φοίνικα που αναγεννάται από την τέφρα του. Η Λώρα, η κόρη της Αμάντα, προσπαθεί να αποσυρθεί πιο βαθιά, σ’ ένα εντελώς εσωτερικό κόσμο, ένα σύμπαν καθαρής φαντασίας, προφυλαγμένο από τον χρόνο.

Ο γυάλινος κόσμος της είναι η μια μεταφορά γι’ αυτό το καταφύγιο. Και ο Τομ θέλει να αποδράσει, να ξεφύγει απ’ όλα αυτά. Περνά τον χρόνο του δραπετεύοντας διαρκώς. Πάντοτε όμως επιστρέφει. Είναι ανίκανος να αποδράσει. Η άφιξη ενός φίλου του Τομ είναι σαν μια βόμβα που θα συντρίψει την ευαίσθητη ισορροπία.

Ο Tennessee Williams δίνει φωνή στους αδύναμους, προσπαθεί να τους κατανοήσει και να τους εκπροσωπήσει, να καταλάβει την ισχύ τους, την εσωτερική τους αντοχή και αντίσταση.

Είναι πολύς καιρός που ονειρευόμουν να σκηνοθετήσω αυτό το έργο γιατί μιλά για τη δύναμη του εύθραυστου ανθρώπου σ’ ένα κόσμο σκληρό και βίαιο.

— Ivo van Hove