I’m Positive 2021

Ο Γρηγόρης θυμάται τις μεγάλες απώλειες της δεκαετίας του ‘80 και μιλάει για τη γενιά του, που πάλεψε για την αξιοπρέπεια των οροθετικών ατόμων. Ο Ηλίας αναλύει τη σημασία της πρoφυλακτικής θεραπείας PrEP και αναφέρεται στον ακτιβισμό της σημερινής εποχής. Η Μαρία μιλάει για τον ρόλο του νοσηλευτικού προσωπικού στις μονάδες ειδικών λοιμώξεων. Η Κατερίνα, που έμαθε πριν από 35 χρόνια ότι είναι οροθετική μέσα από την κάθετη μετάδοση στο νεογέννητο μωρό της, θίγει τη σημασία της ολοκληρωμένης ενημέρωσης και της έγκαιρης διάγνωσης. Η Λορέττα, ιδρύτρια της Οργάνωσης Ενωμένων Γυναικών Αφρικής στην Ελλάδα, μιλάει για το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση στη θεραπεία για τον HIV. Στη συζήτηση συμμετέχουν επίσης ο Μάριος Λαζανάς, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS, και ο Φίλιππος Παγάνης, ψυχολόγος και μέλος της επιστημονικής ομάδας του Orlando LGBT+.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα AIDS 2021, ας ακούσουμε ιστορίες αποδοχής και συμπερίληψης και ας μιλήσουμε για το στίγμα που διατρέχει κάθε γενιά. Μαζί διεκδικούμε να μην υποφέρει κανένα άτομο πια από τον HIV, τα ταμπού και τις ανισότητες. Η επιστήμη έχει προχωρήσει. Ας ακολουθήσει και η κοινωνία.

Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956 και διαγνώστηκε με HIV το 1986. Είναι απόφοιτος πολιτικών επιστημών και έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος και σύμβουλος επικοινωνίας, ενώ έχει ασχοληθεί ενεργά και με την πολιτική. Γνωστός για το ακτιβιστικό του έργο, υπερασπίζεται τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και όσων ζουν με HIV στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1980. Το 1993 ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ελληνικής ACT UP, για την προστασία των ανθρώπων με HIV/AIDS, ενώ αργότερα αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος και του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδος «Θετική Φωνή». Μία από τις σημαντικότερες συνεισφορές και επιτυχίες του ακτιβιστικού του έργου ήταν η ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης, χωρίς διακρίσεις σεξουαλικού προσανατολισμού, έπειτα από την προσφυγή του, μαζί με άλλους, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Σήμερα, παραμένει ενεργός σε θέματα προσφυγικού, ως μέλος του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών, και αστεγίας, ως πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικτύου για το Δικαίωμα στην Κατοικία.

Ο Ηλίας Μυρσινιάς είναι 27 ετών και εργάζεται στον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδος «Θετική Φωνή». Διαγνώστηκε με HIV το 2016. Τα άτομα που λαμβάνουν αγωγή για τον ΗΙV και παρακολουθούνται δεν μπορούν να μεταδώσουν τον ιό – έτσι και ο Ηλίας. Έχει ενεργό δράση με σκοπό τη διεκδίκηση και την προάσπιση των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων, καθώς και των δικαιωμάτων των ατόμων που ζουν με HIV. Από την πρώτη κιόλας μέρα της ανακοίνωσης του θετικού αποτελέσματος στην HIV λοίμωξη, ο Ηλίας δέχτηκε πολλή αγάπη και στήριξη από την οικογένειά του και το φιλικό του περιβάλλον, δίνοντάς του δύναμη να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα συνθήκη στη ζωή του. Γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι η εξαίρεση στον κανόνα, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων που ζουν με τον HIV δυσκολεύονται να αποκαλύψουν στην οικογένειά τους και στους φίλους τους αυτή την κατάσταση, με αποτέλεσμα να μη λαμβάνουν ποτέ τη στήριξή τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που κινητοποιούν τον Ηλία να μιλάει ανοιχτά για την οροθετικότητά του, παλεύοντας για την καταπολέμηση του στίγματος και των διακρίσεων έναντι των ατόμων που ζουν με τον HIV. Σήμερα, διεκδικεί την εφαρμογή και διάδοση όλων των σύγχρονων επιστημονικών μέτρων πρόληψης, όπως η PREP, αλλά και την καταπολέμηση της άγνοιας γύρω από τους τρόπους μετάδοσης.

Η Μαρία Γκίκα είναι νοσηλεύτρια και έχει ταυτίσει την καριέρα της με τη φροντίδα των ατόμων με HIV, την ισότιμη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, την πρόληψη, τη μάχη ενάντια στο στίγμα, τα ταμπού και τις ανισότητες. Μαζί με όλη την επιστημονική κοινότητα εργάζεται συστηματικά, ελπίζοντας στην εξάλειψη του ιού. Με πτυχία δύο ανθρωπιστικών επιστημών, εξειδικεύσεις στη Βρετανία και διδακτορικό από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, γνωρίζει καλά πως οι ιοί που μας απειλούν είναι το μεγάλο παζλ της επιστήμης. Μέχρι όμως να εξαλειφθούν, η ζωή όσων προσβάλλονται από αυτούς πρέπει να συνεχιστεί με ποιότητα. Εκείνη, ως νοσηλεύτρια, έχει αφιερώσει τη ζωή της στο να είναι δίπλα σε κάθε ασθενή που ζει με HIV.

Η Κατερίνα Ταρλή γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα. Πριν από 35 χρόνια, έφερε στον κόσμο ένα μωρό που πολύ σύντομα αρρώστησε, χωρίς οι γιατροί να μπορούν να κάνουν κάποια διάγνωση για τα συμπτώματα που είχε. Μετά από τρεις μήνες σε νοσοκομεία, με δεκάδες εξετάσεις για το μωρό, οι γιατροί αποφάσισαν να εξεταστεί η μητέρα για HIV. Χωρίς να έχει κανένα σύμπτωμα η ίδια, στην ηλικία των 26 ετών διαγνώστηκε θετική στον ιό. Η ζωή η δική της, αλλά και τής οικογένειάς της, άλλαξε ριζικά. Πλέον, η Κατερίνα έχει ως στόχο όλες οι γυναίκες να ενδιαφέρονται και να ενημερώνονται για τον HIV, να λαμβάνουν όλα τα προφυλακτικά μέτρα και να γνωρίζουν ότι σήμερα η επιστήμη, με την έγκαιρη διάγνωση και τη σύγχρονη φαρμακευτική αγωγή, επιτρέπει σε κάθε άτομο να γίνει γονιός χωρίς να μεταδώσει τον ιό στο παιδί.

Η Lauretta Macauley γεννήθηκε στη Σιέρα Λεόνε. Από μικρή ηλικία, γνώρισε τη σκληρότητα του ρατσισμού σε μια αποικιοκρατική κοινωνία, που καταδίκασε τους ντόπιους στην ανέχεια και στην καταπίεση. Από τότε ξεκίνησε να αγωνίζεται για τα δικαιώματά της. Τη δεκαετία του 1980, και σε ηλικία 18 ετών, άφησε πίσω της το δικτατορικό καθεστώς της πατρίδας της και ήρθε στην Ελλάδα. Εργάστηκε για πολλά χρόνια σε σπίτια, χωρίς χαρτιά, έμαθε την ελληνική γλώσσα και βρέθηκε αντιμέτωπη με την ελληνική γραφειοκρατία, στην προσπάθειά της να ζήσει στη χώρα ως πολιτογραφημένη Ελληνίδα. Μετά από δεκαετίες, σε ηλικία 55 ετών κατάφερε να πάρει την πολυπόθητη ελληνική υπηκοότητα. Βλέποντας την κατάσταση που επικρατούσε για τις γυναίκες μετανάστριες μέχρι τότε, ακούγοντας τις ιστορίες, τις ανησυχίες και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στην καθημερινότητά τους, στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αποφάσισε να απευθύνει ένα κάλεσμα σε γυναίκες από την Αφρική και το 2005 ίδρυσε την Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής. Η δράση της οργάνωσης συνεχίζεται δυναμικά μέχρι σήμερα, παραμένοντας μια ισχυρή φωνή ενάντια στο στίγμα και στον ρατσισμό και μάχονται για την ισότιμη πρόσβαση κάθε ατόμου στην πρόληψη, διάγνωση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Με την επιδημία του HIV να πλήττει διαχρονικά και δυσανάλογα τις γυναίκες από την Αφρική, αναγνωρίζει την ανάγκη και παλεύει συστηματικά για πρόσβαση του κάθε ατόμου στην περίθαλψη, ανεξάρτητα από το φύλο, το χρώμα του δέρματός του ή την υπηκοότητά του – ένα κενό του συστήματος που ήρθε πάλι στην επιφάνεια στους καιρούς της σύγχρονης πανδημίας.