I’m Positive 2021

Ο Γρηγόρης θυμάται τις μεγάλες απώλειες της δεκαετίας του ‘80 και μιλάει για τη γενιά του, που πάλεψε για την αξιοπρέπεια των οροθετικών ατόμων. Ο Ηλίας αναλύει τη σημασία της πρoφυλακτικής θεραπείας PrEP και αναφέρεται στον ακτιβισμό της σημερινής εποχής. Η Μαρία μιλάει για τον ρόλο του νοσηλευτικού προσωπικού στις μονάδες ειδικών λοιμώξεων. Η Κατερίνα, που έμαθε πριν από 35 χρόνια ότι είναι οροθετική μέσα από την κάθετη μετάδοση στο νεογέννητο μωρό της, θίγει τη σημασία της ολοκληρωμένης ενημέρωσης και της έγκαιρης διάγνωσης. Η Λορέττα, ιδρύτρια της Οργάνωσης Ενωμένων Γυναικών Αφρικής στην Ελλάδα, μιλάει για το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση στη θεραπεία για τον HIV. Στη συζήτηση συμμετέχουν επίσης ο Μάριος Λαζανάς, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS, και ο Φίλιππος Παγάνης, ψυχολόγος και μέλος της επιστημονικής ομάδας του Orlando LGBT+.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα AIDS 2021, ας ακούσουμε ιστορίες αποδοχής και συμπερίληψης και ας μιλήσουμε για το στίγμα που διατρέχει κάθε γενιά. Μαζί διεκδικούμε να μην υποφέρει κανένα άτομο πια από τον HIV, τα ταμπού και τις ανισότητες. Η επιστήμη έχει προχωρήσει. Ας ακολουθήσει και η κοινωνία.

Ο Ηλίας Μυρσινιάς είναι 27 ετών και εργάζεται στον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδος «Θετική Φωνή». Διαγνώστηκε με HIV το 2016. Τα άτομα που λαμβάνουν αγωγή για τον ΗΙV και παρακολουθούνται δεν μπορούν να μεταδώσουν τον ιό – έτσι και ο Ηλίας. Έχει ενεργό δράση με σκοπό τη διεκδίκηση και την προάσπιση των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων, καθώς και των δικαιωμάτων των ατόμων που ζουν με HIV. Από την πρώτη κιόλας μέρα της ανακοίνωσης του θετικού αποτελέσματος στην HIV λοίμωξη, ο Ηλίας δέχτηκε πολλή αγάπη και στήριξη από την οικογένειά του και το φιλικό του περιβάλλον, δίνοντάς του δύναμη να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα συνθήκη στη ζωή του. Γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι η εξαίρεση στον κανόνα, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων που ζουν με τον HIV δυσκολεύονται να αποκαλύψουν στην οικογένειά τους και στους φίλους τους αυτή την κατάσταση, με αποτέλεσμα να μη λαμβάνουν ποτέ τη στήριξή τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που κινητοποιούν τον Ηλία να μιλάει ανοιχτά για την οροθετικότητά του, παλεύοντας για την καταπολέμηση του στίγματος και των διακρίσεων έναντι των ατόμων που ζουν με τον HIV. Σήμερα, διεκδικεί την εφαρμογή και διάδοση όλων των σύγχρονων επιστημονικών μέτρων πρόληψης, όπως η PREP, αλλά και την καταπολέμηση της άγνοιας γύρω από τους τρόπους μετάδοσης.

Η Μαρία Γκίκα είναι νοσηλεύτρια και έχει ταυτίσει την καριέρα της με τη φροντίδα των ατόμων με HIV, την ισότιμη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, την πρόληψη, τη μάχη ενάντια στο στίγμα, τα ταμπού και τις ανισότητες. Μαζί με όλη την επιστημονική κοινότητα εργάζεται συστηματικά, ελπίζοντας στην εξάλειψη του ιού. Με πτυχία δύο ανθρωπιστικών επιστημών, εξειδικεύσεις στη Βρετανία και διδακτορικό από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, γνωρίζει καλά πως οι ιοί που μας απειλούν είναι το μεγάλο παζλ της επιστήμης. Μέχρι όμως να εξαλειφθούν, η ζωή όσων προσβάλλονται από αυτούς πρέπει να συνεχιστεί με ποιότητα. Εκείνη, ως νοσηλεύτρια, έχει αφιερώσει τη ζωή της στο να είναι δίπλα σε κάθε ασθενή που ζει με HIV.

Η Lauretta Macauley γεννήθηκε στη Σιέρα Λεόνε. Από μικρή ηλικία, γνώρισε τη σκληρότητα του ρατσισμού σε μια αποικιοκρατική κοινωνία, που καταδίκασε τους ντόπιους στην ανέχεια και στην καταπίεση. Από τότε ξεκίνησε να αγωνίζεται για τα δικαιώματά της. Τη δεκαετία του 1980, και σε ηλικία 18 ετών, άφησε πίσω της το δικτατορικό καθεστώς της πατρίδας της και ήρθε στην Ελλάδα. Εργάστηκε για πολλά χρόνια σε σπίτια, χωρίς χαρτιά, έμαθε την ελληνική γλώσσα και βρέθηκε αντιμέτωπη με την ελληνική γραφειοκρατία, στην προσπάθειά της να ζήσει στη χώρα ως πολιτογραφημένη Ελληνίδα. Μετά από δεκαετίες, σε ηλικία 55 ετών κατάφερε να πάρει την πολυπόθητη ελληνική υπηκοότητα. Βλέποντας την κατάσταση που επικρατούσε για τις γυναίκες μετανάστριες μέχρι τότε, ακούγοντας τις ιστορίες, τις ανησυχίες και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στην καθημερινότητά τους, στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αποφάσισε να απευθύνει ένα κάλεσμα σε γυναίκες από την Αφρική και το 2005 ίδρυσε την Οργάνωση Ενωμένων Γυναικών Αφρικής. Η δράση της οργάνωσης συνεχίζεται δυναμικά μέχρι σήμερα, παραμένοντας μια ισχυρή φωνή ενάντια στο στίγμα και στον ρατσισμό και μάχονται για την ισότιμη πρόσβαση κάθε ατόμου στην πρόληψη, διάγνωση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Με την επιδημία του HIV να πλήττει διαχρονικά και δυσανάλογα τις γυναίκες από την Αφρική, αναγνωρίζει την ανάγκη και παλεύει συστηματικά για πρόσβαση του κάθε ατόμου στην περίθαλψη, ανεξάρτητα από το φύλο, το χρώμα του δέρματός του ή την υπηκοότητά του – ένα κενό του συστήματος που ήρθε πάλι στην επιφάνεια στους καιρούς της σύγχρονης πανδημίας.