Fast Forward Festival 4

Το 4ο Fast Forward Festival εισχωρεί αθόρυβα σε εγκαταλειμμένα ξενοδοχεία και στοές, μπαίνει σε παλιούς σιδηροδρομικούς σταθμούς, κατεβαίνει έως το Σιλό και την πέτρινη αποθήκη στον Πειραιά για να περιδιαβεί τα στενά και τις κρυμμένες πλατείες της Δραπετσώνας. Τα τρία εμβληματικά τοπόσημα του φετινού FFF, το Σύνταγμα, η Ομόνοια και το Λιμάνι του Πειραιά, «συνυπάρχουν» με περιοχές ετεροτοπικές, όπως οι ραδιενεργές ζώνες αποκλεισμού της Φουκουσίμα και του Τσερνόμπιλ, καθώς και οι προσφυγικοί καταυλισμοί στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Σε έναν κόσμο που οδεύει ανεξέλεγκτα από την απρόσκοπτη μετακίνηση στην πλήρη ακινησία και την απόλυτη στρατιωτικοποίηση των συνόρων, η συνύπαρξη διαφορετικών τόπων και, κατά συνέπεια, χρόνων αποκτά αυτομάτως μια κοινωνικοπολιτική διάσταση. Το 4ο FFF αρθρώνεται γύρω από «ετεροτοπίες της κρίσης», δηλαδή από απαγορευμένους, αόρατους και περιθωριοποιημένους τόπους όπου, όπως γράφει ο Φουκώ, συνυφαίνονται χώροι και χρόνοι που δεν θα μπορούσαν κανονικά να συνυπάρξουν.

Συνδετικός ιστός των ετεροτοπιών του 4ου FFF είναι η τραυματική εμπειρία του αναγκαστικού εκτοπισμού και της βίαιης απώλειας της «οικίας» και της αίσθησης του ανήκειν. Μέσα από ποικίλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης, το Φεστιβάλ φιλοδοξεί να δημιουργήσει ένα νοητό «κοινό χώρο» στο μεταίχμιο φαντασίας και πραγματικότητας. Ένα χώρο ετερότητας που θα ανατέμνει τους κυρίαρχους μηχανισμούς περιχαράκωσης και τις τρέχουσες παγκόσμιες στρατηγικές της επισφάλειας, ενώ την ίδια στιγμή θα ανιχνεύει τις δυνατότητες και τα όρια της κοινωνικής λειτουργίας της τέχνης.

Δεν είναι τυχαίο πως η εκτεταμένη περίοδος έρευνας και η δουλειά πεδίου που έγινε κατά την προετοιμασία του 4ου FFF είναι εξίσου σημαντική με το τελικό «αποτέλεσμα». Η δημιουργία site-specific έργων στη δημόσια σφαίρα δεν θα ήταν ποτέ εφικτή χωρίς τη συνεργασία με συλλογικότητες της πόλης και την ανταλλαγή εμπειριών και πρακτικών ανάμεσα σε ερευνητές, δημιουργούς και εκπαιδευτικούς. Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με συμμετοχικές αστικές παρεμβάσεις, αλλά με ετερογενείς «κοινότητες» στις οποίες ο θεατής/επισκέπτης καλείται να γίνει, έστω και πρόσκαιρα, μέλος τους.

Οι καλλιτέχνες του 4oυ FFF συνθέτουν ένα χώρο ρεαλιστικό και ταυτόχρονα ποιητικό, σε μια απόπειρα να διαστείλουν το συμπιεσμένο από τις «κρίσεις» παρόν μας και να το επαναπροσδιορίσουν μέσα από μια συγκριτική ιστορική προσέγγιση. Μια αόρατη «πραγματική» πολιτεία, όπως αυτή που στήνει ο Gregor Schneider στην Πλατεία Ομονοίας, που διαφεύγει των μηχανισμών ελέγχου και αποκλεισμού και η οποία θα μπορούσε ιδεατά να αποτελέσει έναν οικείο χώρο συμβίωσης.

— Κάτια Αρφαρά, Καλλιτεχνική Διευθύντρια Θεάτρου & Χορού στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση