FFF4 | Invisible City

Ένα από τα κορυφαία πρότζεκτ του Σνάιντερ είναι το "Haus U R", το οποίο ξεκίνησε το 1985. Πρόκειται για τη μεταμόρφωση του πατρικού του σπιτιού με τη δημιουργία πανομοιότυπων δωματίων, με τα πατώματα, τους τοίχους, την οροφή και τις πόρτες τους, μέσα στα αρχικά δωμάτια της κατοικίας. Τα κρυμμένα κενά ανάμεσα στα κανονικά δωμάτια και στα αντίγραφά τους καταλήγουν σε μυστηριώδεις κοίλες περιοχές. Αν και ορισμένοι επισκέπτες του σπιτιού έχουν αναφέρει κλειστοφοβικές εμπειρίες λόγω της ενοχλητικής κανονικότητας, ο ίδιος αποφεύγει τις ερμηνείες και, μιλώντας για το έργο του, δίνει έμφαση στις έννοιες της προσθήκης, του μη αναγκαίου και του περιττού. Κάποτε είπε: «Δεν ξέρω αν το σπίτι είναι καταφύγιο ή κάτεργο».

Άλλα πρότζεκτ του που έχουν προκαλέσει την προσοχή, αλλά και έντονες κοινωνικές συζητήσεις, είναι τα δίδυμα σπίτια "Die Familie Schneider" (2004), το πρότζεκτ "Cube" (2005), τα "High Security Isolation Cells" (2005), το "Dying Room" (2007), το "Temple in Kolkata" (2011) ή το κονιοποιημένο σπίτι όπου γεννήθηκε ο Γκέμπελς (2014).

Στην Αθήνα, ο Σνάιντερ επιστρέφει στον εξόχως πολιτικό δημόσιο χώρο. Τι είναι σήμερα ένας δημόσιος χώρος και τι ένας ιδιωτικός χώρος; Το 2007, παρουσίασε το "21 Beach Cells" στην πολυσύχναστη πλαζ Μπόντι, στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Εκεί, ο Σνάιντερ τοποθέτησε 21 κελιά από συρματόπλεγμα, που φιλοξενούσαν τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες ηλίου των λουομένων. Η δράση αναμείγνυε με απρόβλεπτο τρόπο τη χαλάρωση και την αναψυχή με την έλλειψη ελευθερίας και τη φυλάκιση. Ο ίδιος αναρωτιόταν: «Τι είδους χώρο χρειάζεται κανείς για να αισθάνεται ελεύθερος;»