Respublika

Μπορείτε να προγραμματίσετε τη μετακίνησή σας, από και προς τη Μαλακάσα με τα λεωφορεία της Apollon Travel Services, με τιμή εισιτηρίου 12€

Πέμπτη 13/6: 19:00, 19:30
Παρασκευή 14/6: 19:00, 19:30
Σάββατο 15/6: 19:00, 19:30, 00:00, 00:30

Επιστροφή | Από Μαλακάσα προς Αθήνα (Σταθμός Λαρίσης)

Πέμπτη 13/6: 02:30
Παρασκευή 14/6: 02:30
Σάββατο 15/6 (ξημερώματα Κυριακής): 02:30, 04:30, 06:30, 08:00

• Ο τίτλος της παράστασης προέρχεται από τη λατινική φράση res publica, η οποία μεταφράζεται περίπου ως «δημόσια σφαίρα» ή «θέματα κοινού ενδιαφέροντος». Μπορεί επίσης να αναφέρεται σε ένα αγαθό που ανήκει σε πολλούς ανθρώπους, όπως η δημόσια περιουσία. Παραδόξως, ο όρος ταυτιζόταν επίσης στην αρχαία Ρώμη με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δηλαδή με μια μοναρχία. Παράλληλα, η αγγλική λέξη republic, η οποία προέρχεται από την ίδια φράση, μεταφράζεται ως δημοκρατία.
• Για τον Lukasz Twarkowski, τα rave είναι ένα εγγενώς αντικαπιταλιστικό είδος εκδήλωσης. «Πηγαίνεις σε μια βραδιά ηλεκτρονικής μουσικής για να ξεφύγεις από τον κόσμο. Συχνά υπάρχουν και ναρκωτικά, αλλά ακόμη και χωρίς αυτά, ο ρυθμικός χορός, με κάποιον περίεργο τρόπο, καθιστά ασαφή τα όρια μεταξύ ανθρώπων, φύλων και ηλικιών», εξηγεί.
• Ακολουθώντας τα χνάρια της έκρηξης του βρετανικού rave κινήματος στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η ελληνική rave σκηνή εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με επικά, 15ωρα πάρτι για χιλιάδες εκκεντρικούς μυημένους, τα οποία διοργανώνονταν σε απομακρυσμένα μέρη έξω από την πόλη. Οι σαγηνευτικοί ρυθμοί της electro, ο ασταμάτητος χορός μέχρι το ξημέρωμα και ο ελεύθερος έρωτας συνέβαλαν στη διαμόρφωση μιας κοινότητας και μιας συλλογικής κουλτούρας με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της γενιάς των χίπις, η οποία είχε ως επίκεντρο τη «Φάρμα» στα Οινόφυτα – μια αποθήκη με αχυρένιες σκηνές και μερικά στρέμματα γης αντί για πίστα – και παρόμοια σημεία στην περιοχή της Βαρυμπόμπης. Η «Φάρμα» έκλεισε το 1996, αλλά η σκηνή συνεχίστηκε στις μεγάλες σκηνές των κλαμπ για μερικά ακόμη χρόνια.
• Η δημιουργία της «Respublika» ξεκίνησε με εργαστήρια στην άγρια φύση της Λιθουανίας. Όλοι οι ηθοποιοί και η δημιουργική ομάδα εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για να περάσουν μήνες σε μια απομονωμένη κοινότητα. Καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στο δάσος, οι ηθοποιοί της «Respublika» μοιράζονταν τις σκέψεις τους στην κάμερα. Οι εξομολογήσεις τους ανέρχονται σε 50 ώρες υλικού, γεγονός που δυσκόλεψε τον σκηνοθέτη κατά τη διαδικασία της επιλογής. Η τελική εκδοχή της παράστασης, η οποία περιλαμβάνει αποσπάσματα διάρκειας μιας ώρας, παρέχει αποκαλυπτικές απόψεις για την ελευθερία και θέτει καίρια ερωτήματα σχετικά με την κοινωνία μας, την κοινή ευημερία και το μέλλον του κόσμου.
• Η πρεμιέρα της παράστασης στο Βίλνιους τον Σεπτέμβριο του 2020 έγινε δεκτή με θετικές κριτικές από τους κριτικούς σε διάφορα κανάλια. «Δεν είναι η εμβυθιστική μορφή, το δάσος των εικόνων, η κατάσταση παραληρήματος ή ο μοναδικός χώρος που δίνουν αξία στην Respublika. Η ομορφιά της έγκειται στην ανθρωπιά της – γυμνή, απέριττη, αλλά και διαπεραστικά οικεία», γράφει η θεατρική ιστοσελίδα Menų Faktūra (Λιθουανία). «Ο Twarkowski συνδυάζει τις δυνάμεις διαφορετικών μορφών τέχνης για να θέσει σύγχρονα ερωτήματα σχετικά με τις αντιφατικές σχέσεις μεταξύ του ατόμου και της κοινωνίας, της οικονομίας, της φύσης και του εαυτού μας» σημειώνει το 7 meno dienos.

16 εξομολογήσεις ενός raver

Για κάποιον που ζούσε ως έφηβος το Λονδίνο του τέλους των 80s, τα rave party στις αποθήκες και στα γκαράζ, ακόμα και κάτω από τις γέφυρες, ήταν μια Disneyland των «απαγορευμένων».

Το rave ανθούσε ως ήχος σε κλαμπ και πειρατικούς σταθμούς, αλλά αυτό που το έκανε ακαταμάχητο και δημιούργησε ολόκληρη κουλτούρα ήταν τα παράνομα πάρτι.

Η χρήση παράνομων ουσιών, όπως το MDMA, το MDA, το 2CB, υποσχόταν ευδαιμονικές στιγμές ψευδαίσθησης, ενώ η γενιά των weekenders,που δημιούργησε, διασκέδαζαν non-stop, λες και δεν υπήρχε αύριο, από το βράδυ της Παρασκευής μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής (μετά σωριάζονταν στα πατώματα και τους καναπέδες για chill out).

Το rave ήταν κάτι σαν αποκάλυψη για μια γενιά γεμάτη απογοητεύσεις και δυσκολίες, που βρήκε διέξοδο στο ξεφάντωμα και στον πλαστό κόσμο του ecstasy.

Ο διονυσιασμός και η συντροφικότητα, η ομαδική διασκέδαση και η ηλεκτρονική μουσική, που περιλάμβανε μια μεγάλη ποικιλία από υποείδη, από το house και το techno μέχρι το jungle και το garage, δημιούργησαν μια παγκόσμια κουλτούρα που προκάλεσε πανικό στους ηθικολόγους και τους κινδυνολόγους.

Κλαμπ όπως το Shoom στο Λονδίνο και η Hacienda στο Μάντσεστερ υιοθέτησαν αμέσως τον ήχο του acid house και τον επέβαλαν με τη βοήθεια μιας φουρνιάς DJs, που στην πορεία έγιναν σούπερ σταρ για την jilted generation (Danny Rampling, Andrew Weatherall, Paul Oankenfold, A Guy Called Gerald, Carl Cox), αλλάζοντας τους πιτσιρικάδες στα πάντα, από τον τρόπο που χόρευαν μέχρι τον τρόπο που σκέφτονταν ή ακόμα και τις πολιτικές απόψεις τους.

Το rave πολεμήθηκε άγρια από μέσα, πολιτικούς, αλλά και μουσικούς από άλλα είδη, που έβλεπαν να «αλλοιώνεται» η σύγχρονη μουσική – μέχρι να ενσωματωθεί ο ήχος του rave και στο ροκ και να αναθεωρήσουν ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί εχθροί του.

Αυτός ο χορευτικός ήχος ήταν τόσο σαρωτικός, που αναπόφευκτα επηρέασε και τους νέους μουσικούς του ροκ, οι οποίοι κουβαλούσαν στο στούντιο τον απόηχο του πάρτι και της μουσικής που κυριαρχούσε στους καταλόγους επιτυχιών. Το υβρίδιο που δημιουργήθηκε στη Βρετανία, ο ήχος του Μάντσεστερ μετά το δεύτερο «καλοκαίρι της αγάπης», έφερε στο προσκήνιο τους Stone Roses, τους Happy Mondays, το “Screamadelica” των Primal Scream, τους Charlatans και τους Inspiral Carpets.

Όταν η rave κουλτούρα έγινε κυρίαρχη σε ολόκληρο τον κόσμο, ο νεαρόκοσμος της Βρετανίας έπρεπε «να πολεμήσει για το δικαίωμά του στο πάρτι» (όπως είχαν προβλέψει οι Beastie Boys λίγα χρόνια πριν). Η βρετανική κυβέρνηση, με τον νόμο περί ποινικής δικαιοσύνης και δημόσιας τάξης του 1994 (και πιο συγκεκριμένα το Section 63), απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις για διασκέδαση και η αστυνομία διέλυε κάθε πάρτι στα προάστια και τα περίχωρα των πόλεων.

Περισσότερα από πενήντα χιλιάδες άτομα συγκεντρώθηκαν για να διαδηλώσουν κατά του νόμου στα προάστια του Λονδίνου.

Το αποτύπωμα της rave κουλτούρας στη μόδα και στο design (τα εξώφυλλα δίσκων, περιοδικών και βιβλίων, τα flyers που διαφήμιζαν τα events, ακόμα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης και αξεσουάρ) είναι ανεξίτηλο και έχει σημαδέψει μια ολόκληρη εποχή. Τα φλούο χρώματα και το νέον που τα αναδεικνύει, οι bum bags, το χαμογελάκι ως logo, το strobe light θα είναι για πάντα «σύμβολα» της γενιάς του rave.

Το Mad Club, το «Άτομο», το U-Matic, το «Άλσος» στο Πεδίον του Άρεως, το Factory στην Ομόνοια, το Club Tessera στην Πειραιώς, το +Soda, το Camel, το Battery, το Qbase, το Playroom, το Amfiteatro, η «Φάρμα» στα Οινόφυτα, τα πάρτι στη Βαρυμπόμπη, στο Αλεποχώρι, στον Άλιμο και στην Αρχαία Κόρινθο, τα δισκάδικα του κέντρου, το “Lemon”, το Freeze και το «01», χώροι, μέρη και περιοδικά που στήριξαν μια κουλτούρα η οποία φάνηκε ότι θα άλλαζε τα πάντα.

DJs όπως ο Mikee, o Christo Z, ο Νίκος Πατρελάκης, ο Petros Floorfiller, ο Akyllas, o Leo Sega και ο Mikele έφεραν στην Ελλάδα τον ήχο των ευρωπαϊκών και των αμερικάνικων κλαμπ και μεταμόρφωσαν την εγχώρια σκηνή, προετοιμάζοντας το έδαφος για το απόλυτο συγκρότημα της club generation στην Ελλάδα: τους Στέρεο Νόβα.

Η αναγέννηση και η νέα κυριαρχία του techno στη νυχτερινή διασκέδαση της Αθήνας θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το legacy του rave, ενώ η κυριαρχία του τραπ από το 2015 δημιούργησε ένα ρεύμα με σχολικά πάρτι και χοροεσπερίδες που θύμιζαν το ξεφάντωμα των rave party. Ακόμα και τα κρυφά πάρτι στις ταράτσες και τα καλοκαιρινά υπαίθρια πάρτι ή τα πάρτι των ανθρώπων από όλο τον κόσμο που ήρθαν ως νέοι κάτοικοι στην πόλη έχουν κάτι από το rave.

Το κλίμα ασφάλειας που δημιουργεί ο προστατευμένος χώρος ενός πάρτι, όπου έχει θέση κάθε είδους διαφορετικότητα, κάθε φύλο, κάθε φυλή, κάθε τάξη, είναι ο απόηχος της γενιάς του rave και ενός κλίματος αγάπης, ανεκτικότητας και ξεφαντώματος που τους χωρούσε όλους – αυτό που ήταν δηλαδή και το μεγαλύτερο κατόρθωμα της γενιάς του rave.