Νέα κείμενα για χορό: "A Little More Than Nothing"

Το “Α Little More Than Nothing” του Χρήστου Μούχα αποτελεί ένα διαδραστικό πείραμα, μια βιωματική εμπειρία πάνω στο ζωντανό γίγνεσθαι της ανθρώπινης συνύπαρξης και των κοινωνικών συνόλων.

Κάθε θεατής εισέρχεται μόνος του στον χώρο και η παραμονή του στην περφόρμανς καθορίζεται από τον ίδιο, με μέγιστη διάρκεια τις 3 ώρες. Στο blackbox, βρίσκονται καθισμένοι επτά θεατές και ένας περφόρμερ, έτσι ώστε να μην είναι διακριτοί οι ρόλοι τους. Εύλογα, λοιπόν, διερωτάσαι ποιος/-οι είναι ο/οι θεατής/-ές και ποιος/-οι ο/οι περφόρμερ.

Με μοναδικό υλικό την ανθρώπινη διάδραση στην πιο βασική της μορφή, προτού εισέλθει στο παιχνίδι η γλωσσική επικοινωνία, ο Χρήστος Μούχας υποδέχεται μόνος το κοινό –οχτώ άτομα τη φορά– χωρίς κάποιο έτοιμο παραστατικό προϊόν, πέραν της απλής παρουσίας όσων βρίσκονται στον χώρο. Είναι σαν να θέτει το ερώτημα: «Είμαστε εδώ, και τώρα τι;» Και αυτό, ως αφετηρία, διανοίγει ένα πεδίο συνύπαρξης, έναν χώρο που, ελλείψει παραστατικού προϊόντος και με μόνα υλικά τις αδιαμεσολάβητες παρουσίες μας, αποκαλύπτει τη βασική επιθυμία και την πρωτόλεια ανάγκη του ανθρώπου για το συναθροίζεσθαι και την αντίληψη του εαυτού μέσω του Άλλου. Το “Α Little More Than Nothing” στάθηκε ένα «διαφανές» πείραμα τελικά –χωρίς κρυφή ατζέντα και στόχους– για το πώς μια ανθρώπινη οντότητα, όταν απελευθερώνεται ή αποστερείται λόγου, ιδιότητας, στάτους και ορίων, το μόνο που έχει είναι η αμεσότητα του ερεθίσματος, το καθαυτό σώμα, η χωρικότητα, το βλέμμα, η ανατροφοδότηση – στην πιο αρχέγονη μορφή τους. Και ίσως μέσα σε αυτή την απλοποίηση μπορεί να φωτιστεί το μεγαλείο της ανθρώπινης συνθετότητας. Το έργο, λοιπόν, του Χρήστου Μούχα ήταν σίγουρα «κάτι περισσότερο από τίποτα», χωρίς πεπερασμένα όρια περιεχομένου, νοήματος, δομής και του αυστηρού, στερεοτυπικού διαχωρισμού κοινού και περφόρμερ.