«Άμλετ» του Σαίξπηρ

Για κανένα άλλο έργο του Σαίξπηρ, και μάλλον για κανένα άλλο έργο ολόκληρης της παγκόσμιας δραματουργίας, δεν έχει χυθεί τόσο μελάνι. Μέσα στη θάλασσα από ερμηνείες που έχουν διατυπωθεί, ο Άμλετ λειτουργεί ως βαρόμετρο της κριτικής σκέψης και της ευαισθησίας κάθε εποχής. Το κεντρικό ερώτημα του Άμλετ, «να ζει κανείς ή να μη ζει», εγγεγραμμένο στο συλλογικό φαντασιακό μας, συνιστά απλώς μια ένδειξη της αγωνίας με την οποία εμπότισε αυτό το έργο ο σπουδαίος ελισαβετιανός δραματουργός.

«Ποτέ στη λογοτεχνία, κανένα άλλο πλάσμα δεν μίλησε τόσο ωμά, άκαμπτα, βάναυσα για θέματα ουσίας του ανθρώπου όπως μίλησε ο Άμλετ.»
–Γιώργος Χειμωνάς

«Σε έναν κόσμο όπου όλα τα φαντάσματα διαπράττουν την ίδια εκδικητική πράξη ή απαιτούν από τον τάφο τους μια εκδίκηση εκ μέρους των απογόνων, οι φωνές τους είναι εναλλάξιμες. Ποτέ δεν ξέρουμε με βεβαιότητα ποιο φάντασμα μιλάει και σε ποιον απευθύνεται. […] Στο βαθμό που όλα τα πρόσωπα έχουν εμπλακεί σε έναν κύκλο εκδίκησης που ξεπερνά προς κάθε κατεύθυνση την ίδια την πράξη, μπορούμε να πούμε ότι η τραγωδία του Άμλετ δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος.»
–René Girard

«Στην τραγωδία, το παρελθόν συγκρούεται με το παρόν, απαιτώντας από κάθε γενιά ικανοποίηση για τα αμαρτήματα των προπατόρων. Το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ σκοτώνει τον Άμλετ συμβολικά.»
–Jan Kott

Ο «Άμλετ» (1600-1) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις 15 Οκτωβρίου του 1866 από το Θίασο Σούτσα, σε μετάφραση Ιωάννη Περβάνογλου και με τον Παντελή Σούτσα στο ρόλο του Άμλετ.

16 Ιανουαρίου 2015

Συζήτηση μετά την παράσταση με τους συντελεστές.
Συντονισμός: Γρηγόρης Ιωαννίδης, κριτικός θεάτρου και επίκουρος καθηγητής του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών