Hate Radio

Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση παρουσίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον δημιουργό Μίλο Ράου, στο πλαίσιο του φεστιβάλ της σύγχρονης ανεξάρτητης βαλκανικής σκηνής "Transitions 1". "Balkans", με την προβολή της ταινίας του, "The Last Days of the Ceauşescus" («Οι τελευταίες μέρες των Τσαουσέσκου», 2009), η οποία τον καθιέρωσε στην ευρωπαϊκή θεατρική σκηνή.

Ορισμένα σχόλια κριτικών για το "Hate Radio":

«Είναι αδύνατο να συγκρίνει κανείς αυτήν την παράσταση με οτιδήποτε άλλο». – "Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung"

«Η αναπαράσταση καταρρίπτει όλα τα ταμπού. Τολμά να αγγίξει τα όρια της έννοιας της νομιμότητας». – "Deutschlandradio Kultur"

«Η ιστορική θεατρική αναπαράσταση στο Hate Radio επιδιώκει τη σύγκρουση… Εδώ ο κάθε θεατής καλείται να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα: Πώς θα αντιδρούσε ο ίδιος τότε, εν μέσω της γενικευμένης γοητείας που ασκούσε η γενοκτονία;» – "Theater Heute"

Έγραψαν για τον Μίλο Ράου:

«Ο πιο περιζήτητος σκηνοθέτης σήμερα». – "Tages-Anzeiger"
«Εκεί όπου τελειώνει η κατανόησή μας για τα πράγματα, ξεκινά το θέατρο του Μίλο Ράου». – "Neue Zurcher Zeitung"
«O Mίλο Ράου αποδεικνύει ότι είναι εφικτό το πολιτικό θέατρο». – "Isvestia"
«Με τον Μίλο Ράου, η τέχνη προκαλεί την πραγματικότητα, εκφράζει τις αντιφάσεις της και διερευνά τα τραύματα και τα ουτοπικά ιδεώδη. Πέρα από το διαδεδομένο πια μεταμοντέρνο, ο Μίλο Ράου αναζητά το πραγματικό». – "Christoph Fellmann, DU"
«Ο πιο αμφιλεγόμενος σκηνοθέτης της γενιάς του». – "Der Freitag"

Ο Μίλο Ράου για το "Hate Radio":

«Η αλήθεια της μνήμης δεν είναι η ίδια με εκείνην της επιστημονικής τεκμηρίωσης. Το "Hate Radio" δεν είναι ο σταθμός RTML, αλλά μια αναπαράστασή του στον σημερινό κόσμο, είκοσι χρόνια αργότερα. Είναι η δική μου προσπάθεια, διαμορφωμένη από προσωπικές εμμονές, προτιμήσεις και μνήμες, να αποτυπώσω την ατμόσφαιρα εκείνων των φοβερών μηνών μέσα από το αρχειακό υλικό, αλλά και από προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων. Και ενώ το κείμενο είναι το ίδιο σε κάθε παράσταση, κάθε βραδιά το πρόγραμμα είναι διαφορετικό».
«Οι ηθοποιοί της παράστασης έχουν ζήσει την ιστορία την οποία αφηγούνται και έτσι ξέρουν τι κάνουν στη σκηνή, ξέρουν για ποιο πράγμα μιλούν και είναι εξοικειωμένοι με τα συναισθήματα τα οποία εκφράζουν. Με αυτό τον τρόπο, οι συνηθισμένες –κατά τα άλλα– δράσεις τους στη σκηνή εντυπώνονται στη μνήμη».
«Ο κάθε καλλιτέχνης έχει τις εμμονές του με συγκεκριμένα θέματα. Η δική μου εμμονή είναι με τη βία».

Για τη φόρμα της «επανάδρασης» (reenactment): Η επανάδραση είναι η αναπαράσταση συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων με όσο πιο αυθεντικό τρόπο γίνεται. Ο ίδιος ο Μίλο Ράου χρησιμοποιώντας τον όρο αναφέρεται σε «μια νέα, τεκμηριωμένη αλλά και αισθητικά περιεκτική μορφή πολιτικής τέχνης». Και συνεχίζει: «Η δύναμη της επανάδρασης έγκειται στην ικανότητά της να δημιουργεί στον θεατή την εμπειρία ενός γεγονότος που του είναι τελείως ξένο. Ο τρόπος που το επιτυγχάνει αυτό είναι εξαιρετικά σύνθετος –αν και μπορεί να φαίνεται ελαφρώς αφελής– και αποκαλύπτει τον βαθμό εμπλοκής μας στα γεγονότα, κάνοντας σαφές ότι η ιστορία δεν αφορά μόνο το παρελθόν».

Ο Ελβετός θεατρικός σκηνοθέτης, συγγραφέας, δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος, πανεπιστημιακός και κινηματογραφιστής Μίλο Ράου είναι από τις πιο ξεχωριστές μορφές της σύγχρονης ευρωπαϊκής σκηνής. Γεννημένος το 1977 στη Βέρνη, σπούδασε κοινωνιολογία και φιλολογία στη Ζυρίχη, στο Βερολίνο και στο Παρίσι. Έχει εργαστεί ως συγγραφέας και σκηνοθέτης σε διάφορα θέατρα, ανεξάρτητα, δημοτικά και κρατικά, όπως το Staatsschauspiel στη Δρέσδη, το Maxim Gorki Theater και το HAU στο Βερολίνο, το Theaterhaus Gessnerallee στη Ζυρίχη, το Theatrul Odeon στο Βουκουρέστι, το Beursschouwburg στις Βρυξέλλες, ενώ πρόκειται να συνεργαστεί με τη βερολινέζικη Schaubühne για την παράσταση Die Geschichte des Maschinengewehrs. Ο Ράου εισήγαγε την επανάδραση ως φόρμα πολιτικού θεάτρου με το έργο "The Last Days of the Ceauşescus" («Οι τελευταίες μέρες των Τσαουσέσκου», 2009), που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ της Αβινιόν με μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησαν τα έργα "City of Change" (2010-11), "Hate Radio" (2011), "Breivik’s Statement" (2012), "Τhe Moscow Trials" (2012-13), "The Zurich Trials" (2013). Το 2007 ίδρυσε το Διεθνές Ινστιτούτο για τα Πολιτικά Εγκλήματα, που έχει ως αποστολή την προώθηση ενός γόνιμου διαλόγου ανάμεσα στους θεωρητικούς και τους καλλιτέχνες.