εύη νάκου: ατελείωτες αποστάσεις μέσα μου, λεωφόροι της σιγής

Με ρώτησες για τη γλώσσα.

Ένα σύνολο ενδεχόμενων νοημάτων, πιθανών προτάσεων. Ένας κατάλογος αποκλίσεων.

Η γραφή μας είναι ακτινοειδής, όπως τα κλαδιά των δέντρων, όπως οι ρίζες και οι κρύσταλλοι.

Κάθε μετάφραση της ομιλίας μας θεωρείται αμφίβολη.

Ξεκινάμε να μιλάμε με ήχους που θυμόμαστε.

Κάνουμε πρόβα διαλόγους.

Με παρακολουθείς;

Το “endless distances inside me, highways of quiet”* («ατελείωτες αποστάσεις μέσα μου, λεωφόροι της σιγής») είναι μια διαδικασία φροντίδας μέσα από το κουτσομπολιό, το οποίο κατανοείται ως μια εφήμερη και διαισθητική κοινωνική πρακτική. Το κουτσομπολιό μετατρέπεται σε μια περιοχή μεταξύ σωμάτων, σε έναν κοινό χώρο και χρόνο όπου εξασκούμαστε στη φιλία, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, και αποτελεί τη συγκολλητική ουσία που συνέχει εσωτερικές και εξωτερικές πραγματικότητες,

Παρότι συχνά υποτιμάται ως άσκοπη φλυαρία ή ασήμαντη κοινωνική δραστηριότητα, το κουτσομπολιό διασταυρώνεται με ευρύτερα ζητήματα εξουσίας, εργασίας και κοινότητας. Οι υποβαθμισμένες κοινότητες καταφεύγουν στην παραστασιακή επιτέλεση και την ανατροπή για να βρουν τρόπους να υπάρξουν μέσα και πλάι στις κυρίαρχες κουλτούρες. Σε αυτό το πλαίσιο, το κουτσομπολιό μπορεί να θεωρηθεί μια μορφή επιτελεστικής αντίστασης. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για ανούσιο κουβεντολόι, αλλά για μια στρατηγική πρακτική μέσω της οποίας τα άτομα και οι κοινότητες υφαίνουν συλλογικές ανατρεπτικές αφηγήσεις που αντιστέκονται στους κυρίαρχους λόγους, μέσα από τη διατάραξη των γραμμικών κανονιστικών αφηγήσεων. Το “endless distances inside me, highways of quiet” έχει στηριχθεί σε αναλύσεις και θεωρίες που δίνουν έμφαση στον ρόλο του κουτσομπολιού για τη διατήρηση αλλά και την αμφισβήτηση των εμφυλοποιημένων δομών στο πεδίο της εργασίας. Ως μορφή κοινωνικής εργασίας την οποία επωμίζονται κυρίως θηλυκότητες, το κουτσομπολιό ενέχει τη συναισθηματική και επικοινωνιακή εργασία που είναι απαραίτητη για τη διατήρηση των κοινωνικών δεσμών και της συνοχής της κοινότητας – μια εργασία που είναι αναγκαία, με άλλα λόγια, για την κοινωνική αναπαραγωγή. Ταυτόχρονα, μπορεί να αποτελέσει μέσο κοινωνικού ελέγχου, ενισχύοντας κοινωνικές νόρμες και συμπεριφορές. Ωστόσο, εάν επικεντρωθούμε στην αντίσταση, τα ανατρεπτικά σώματα μπορεί να χρησιμοποιήσουν το κουτσομπολιό για να αντισταθούν στον πατριαρχικό έλεγχο, ασκώντας συν-αισθηματική εργασία συλλογικά και πέρα από το φύλο, σαν έναν τρόπο να εκφράζουν και να διαμορφώνουν το συναισθηματικό τοπίο μιας κοινότητας. Το κουτσομπολιό μπορεί να ιδωθεί ως μια πρακτική που αγαπούν οι ξενέρωτες φεμινίστριες, μια στρατηγική επιβίωσης η οποία διαταράσσει την επίφαση της κοινωνικής αρμονίας αναδεικνύοντας πολύπλοκες, ανήκουστες ή αποσιωπημένες πραγματικότητες.

Θορυβώδεις και χαμηλόφωνες, μπερδεμένες και μη γραμμικές, πνευματώδεις και συναισθηματικές, σύνθετες και απλές, οι στιγμές κουτσομπολιού που παρατηρήσαμε καταγράφηκαν, στο πλαίσιο αυτού του tailor-made fellowship, στην αρχική τους μορφή, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα πολυτροπικό αρχείο κειμενικών, ηχητικών και οπτικών θραυσμάτων επικοινωνίας. Αυτό το DIY αρχείο μοιάζει με ένα σύνολο από κείμενα, φωνητικά μηνύματα, ηχητικούς πειραματισμούς, επιτελεστικούς αυτοσχεδιασμούς, cut & paste και διαμεσική ποιητική γραφή, σκίτσα, σημειώματα και ηχογραφήσεις – μια συναρμογή αποσπασματικών υλικών που συχνά δεν γίνονται αντιληπτά ή ακουστά. Η μη λεκτική και η παραγλωσσική επικοινωνία θεωρείται ισότιμη με τα λεκτικά στοιχεία, στην προσπάθειά μας να ασκηθούμε στο κουτσομπολιό και να το κατανοήσουμε ως κοινωνική πρακτική της κοινής μας καθημερινής ζωής και των αγώνων μας. Αποσπάσματα ήχου, κειμένου και κίνησης, καθώς και οι τρόποι με τους οποίους αυτά αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοαναιρούνται, σχετίζονται μεταξύ τους, βγάζουν νόημα μεταξύ τους, συνθέτουν αυτό το ασυνήθιστο αρχείο που περιέχει στρατηγικές επιβίωσης μέσα από τις πολυπλοκότητες, τους αγώνες και τις αβεβαιότητες των κοινών πραγματικοτήτων όσων δεν προσδιορίζονται ως αρρενωπότητες.

Προϋπάρχοντα υλικά που αξιοποιήθηκαν, αλλά και υλικά που παράχθηκαν στο πλαίσιο του πρότζεκτ, χρησιμεύουν ως ρωγμές μέσα από τις οποίες οι φωνές ακούγονται, οι ιστορίες μαθαίνονται και τα σώματα γίνονται αισθητά.

Το “endless distances inside me, highways of quiet”, ως διαδικασία αλλά και ως έργο, έχει πάρει τη μορφή ενός ασύγχρονου, παιγνιώδους και διαισθητικού κουτσομπολιού – ένα πλέγμα από ανταλλαγές μηνυμάτων, συζητήσεις, εμπειρίες και αφηγήσεις που έχουν όντως συμβεί ή που τις επινοήσαμε, μεταξύ πραγματικών και φανταστικών φίλων. Το κουτσομπολιό κυκλοφορεί στη σιωπή και βιαστικά, σε νυχτερινά τηλεφωνήματα και ατελείωτες κουβέντες, στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου και σε σταθμούς αεροδρομίων, σε εισόδους σπιτιών και σκιερά παγκάκια, πριν ή μετά από πρόβες και επαγγελματικές συναντήσεις, στα άγρυπνα ξημερώματα. Ταξιδεύει μέσα από ονόματα και ξέρει τα ονόματά μας: Chara, Franny, Sarah, Sofia, Ursula, Saeed, Marina, Kae, Anastasia, and Sylvia.