Alyssa Moxley: Η φαντασιακή τροχιά

Το έργο «Η φαντασιακή τροχιά» εξετάζει πώς μπορούν να βιωθούν οι προσωπικές μυθολογίες, οι κοινές λαογραφίες και οι διαγενεαλογικές αντιλήψεις για τον τόπο μέσω της ακρόασης και των έργων σύνθεσης.

Η συγκεκριμένη έρευνα αποτελεί ένα συνεργατικό εγχείρημα που αναπτύσσεται σε διάλογο με την Ευδοκία Νούλα, μια καλλιτέχνιδα και ανθρωπολόγο με έδρα την Αθήνα, και καταγράφει προφορικές ιστορίες των νεράιδων, των γυναικείων πνεύματων της φύσης, οι οποίες μένουν ακόμα ζωντανές στη μνήμη των μεγαλύτερων γενεών στα χωριά γύρω από τον ποταμό Εύηνο. Αυτές οι προσωπικές προφορικές ιστορίες, τις οποίες άλλοι απέρριψαν ως απλές δεισιδαιμονίες και άλλοι θεώρησαν τεκμήρια ενός διαγενεαλογικού τραύματος, δεν έχουν καταγραφεί ποτέ στο παρελθόν. Λέγεται πως οι νεράιδες έφυγαν όταν ήρθε ο ηλεκτρισμός και η τηλεόραση, καθώς ο κοινωνικός τους ρόλος αντικαταστάθηκε από τα σύμβολα της μαζικής κουλτούρας. Σε συνεργασία με τις τοπικές κοινότητες σε αυτά τα χωριά, θα δημιουργήσουμε ένα συλλογικό αρχείο αυτών των ιστοριών και του τοπικού ηχητικού οικοσυστήματος.

Πώς μπορούμε να αφουγκραστούμε ιστορίες για τη σχέση ανάμεσα στο φυσικό περιβάλλον και στον ανθρώπινο κόσμο, μιας σχέσης που αναπόφευκτα επηρεάζεται και περιπλέκεται από την προσωπική εμπειρία, την καταγωγή και την Ιστορία; Πώς μπορούν η μετακίνηση σε αστικά και αγροτικά περιβάλλοντα, η διαμεσολαβημένη επικοινωνία, η μετανάστευση και οι νέες τεχνολογίες να μεταμορφώσουν τις κοινές αντιλήψεις και ιστορίες μας για τη φύση; Πώς σχετίζονται με τις σύγχρονες κοινότητες κατανόησης οι εθιμοτυπικοί τρόποι κατανόησης των σχέσεων εξουσίας ανάμεσα στη φύση και στις ανθρώπινες κοινότητες; Πώς μπορεί ο ήχος να λειτουργήσει ως ένα είδος αφής, επαφής, κοινωνίας και επικοινωνίας μέσα σε όλο και μεγαλύτερες ακτίνες δράσης, ανάμεσα στο αστικό και το αγροτικό πλαίσιο, γεφυρώνοντας τις σύγχρονες με τις ιστορικές εννοιολογήσεις της φύσης;

Η διερεύνηση αυτών των ερωτημάτων θα γίνει μέσα από πειράματα στη σύνθεση, στην ακρόαση και στην ενορχήστρωση, τα οποία θα αλληλεπιδράσουν με την τοποθεσία, τη σύνδεση με την κοινότητα και το χρονοδιάγραμμα των εργασιών. Η ιστορική έρευνα θα συμπεριλάβει τη δουλειά του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου για τα πνεύματα της φύσης, την έρευνα για τις οικιστικές μελέτες του Δοξιάδη στην Αθήνα και τις τεχνικές σύνθεσης που βρίσκονται στα αρχεία του Κέντρου Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας (ΚΣΥΜΕ).

Σε όλες τις συζητήσεις, ρωτούσαμε με έμφαση γιατί οι νεράιδες έφυγαν ή δεν εμφανίζονταν πια. Κάποιοι απάντησαν ότι μπορεί να βρίσκονται ακόμα στο περιβάλλον. Ωστόσο, η ανάπτυξη του οδικού δικτύου και των υποδομών ηλεκτρικής ενέργειας άλλαξε τη σχέση των ανθρώπων με τη φύση που τους περιβάλλει. Εφόσον πλέον υπήρχαν δρόμοι, μπορούσε κανείς να οδηγήσει αντί να περπατήσει στις ορεινές κοιλάδες, ενώ, χάρη στον ηλεκτρισμό, η σκοτεινή νύχτα μπορούσε να φωτιστεί πιο εύκολα. Έτσι, το χάος της φύσης εξημερώθηκε, μπήκε σε σειρά και απέκτησε μια πιο μαζεμένη και «λογική» διάταξη. Οι χώροι όπου θα μπορούσε κανείς να συναντήσει τις απρόβλεπτες, χαοτικές, όμορφες, τρομακτικές νεράιδες όλο και λιγόστευαν. Η φήμη τους εξασθένησε μαζί με την αίσθηση του μεγαλείου, καθώς οι πόλεις προσέλκυαν τους ανθρώπους προσφέροντας δουλειά και ευκαιρίες. Σύμφωνα με μια ιστορία, οι φόβοι τους οποίους αντιπροσώπευαν οι νεράιδες έχουν απλώς αντικατασταθεί από τους φόβους που βλέπουμε να μεταδίδονται στην τηλεόραση.

Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, ηχογράφησα περισσότερες υδάτινες πηγές, μια μικρή μεταλλική γέφυρα, την ξύλινη κατασκευή με την οποία μπορείς να διασχίσεις το ποτάμι, δονήσεις κάτω από τα δέντρα, έντομα, την πολυφωνική αυγή, πιο πολλά σημεία του νερού του ποταμού, πλάσματα μέσα στα ρέματα και βήματα πάνω σε πέτρες, χώμα και μέταλλο. Δίπλα σε μια μικρή πηγή, σε ένα φυσικό αμφιθέατρο όπου λέγεται ότι χόρευαν οι νεράιδες τη νύχτα, κατέγραψα μια όμορφη σύμπτωση ήχων –γαλοπούλες, σκυλιά, πουλιά, άνεμος, κουδούνες, φωνές– που όλοι μαζί είχαν μια παροξυσμική χροιά.

Η έρευνα πεδίου δεν οδήγησε σε κάποιο συμπέρασμα. Περισσότερο αποτέλεσε μια εξερεύνηση του τι θα μπορούσαν να σημαίνουν οι νεράιδες, ή τι θα μπορούσαν να υποδηλώνουν ανάμεσα σε ένα πλέγμα σημασιών. Οι ιστορίες που ακούσαμε είναι βαθιά προσωπικές και ταυτόχρονα κοινές για τα μέλη της κοινότητας. Στο βιβλίο τοπικής ιστορίας που μοιράστηκε ο Γιώργος μαζί μας, η ενότητα για τις νεράιδες είχε υπότιτλο «Όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά μόνο εγώ τα έχω ακούσει». Αυτός ήταν και ο τίτλος της οπτικοακουστικής περφόρμανς που παρουσιάσαμε με την Ευδοκία στο Open Day. Φωτογραφίες που έβγαλε η Ευδοκία κατά τη διάρκεια της επιτόπιας έρευνας και υλικό από το οικογενειακό της αρχείο, καθώς και αργυροτυπίες του Stéphane Charpentier (ο οποίος μας συνόδευσε στο ερευνητικό ταξίδι τον Οκτώβριο του 2023), εναλλάσσονταν με μια μαύρη οθόνη και υπότιτλους, ενώ παράλληλα ακούγονταν αποσπάσματα από τις ηχογραφημένες αφηγήσεις.

Για τη συνέχεια του πρότζεκτ μας με την Ευδοκία Νούλα, σκοπεύουμε να ετοιμάσουμε μια έκδοση η οποία θα περιέχει εικόνες, ιστορίες και αφηγηματικά ηχοτοπία και θα αποτυπώνει αυτό το αμάλγαμα προσωπικών αναμνήσεων και τοπικών παραδόσεων, το αίσθημα αποξένωσης που μπορεί να προκαλείται από την ανάπτυξη των υποδομών, παράλληλα με όλα εκείνα που παραμένουν ακόμα άγνωστα.

Τέλος, ως κίνηση ανταπόδοσης στο Onassis AiR, διοργάνωσα μια συνάντηση βασισμένη σε παρτιτούρες κειμένου από το “Sonic Meditations” της Pauline Oliveros. Βρεθήκαμε με τους συμμετέχοντες και τις συμμετέχουσες στο Επτάθρονο στον λόφο Φιλοπάππου, όπου αφουγκραστήκαμε το περιβάλλον, αλλά και ο ένας την άλλη μέσα σε αυτό το περιβάλλον, και ανταποκριθήκαμε παράγοντας ήχους. Εξερευνήσαμε τον κοινό χώρο μέσα από τον ήχο, την κίνηση και ατομικές διεργασίες ηχητικής φαντασίας. Είμαι πολύ ευγνώμων για τη γενναιοδωρία όσων ήρθαν να μοιραστούν μαζί μου αυτήν τη στιγμή, να διαλογιστούν και να συμμετάσχουν σε αυτή την ηχητική εμπειρία στο ηλιοβασίλεμα.