Μαρίνα Μήλιου Θεοχαράκη: Αναλαμβάνω το όποιο διακύβευμα

«Το “Whatever Is at Stake, I Take” δημιουργήθηκε το φθινόπωρο 2021 ως απάντηση σε προσωπικές και παγκόσμιες κρίσεις: μοναξιά, αποχωρισμός (συναισθηματικός και φυσικός) και πανδημικά σώματα. Εξερευνήσαμε ποια ήταν η καταπονημένη και επιτακτική σωματικότητα εκείνης της πολύ συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής. Αναρωτηθήκαμε πώς τα σώματά μας, οι ρυθμοί και οι επιθυμίες μας είχαν διαμορφωθεί από την εμπειρία της πανδημίας. Χρησιμοποιώντας κινήσεις οικειότητας από το Πριν, πόσο κοντά θα μπορούσαμε να έρθουμε η μία στην άλλη; Το “Whatever Is at Stake, I Take” θα μπορούσε να διαβαστεί ως αποχαιρετισμός μεταξύ δύο ανθρώπων που αγαπιούνται. Είναι επίσης μια μεταφορά για την απαιτητική αναζήτηση οικειότητας μεταξύ σπονδυλωτών, απομονωμένων σωμάτων που αποζητούν το ένα το άλλο».

Μια σύντομη περιγραφή των κινήσεων στο “Whatever Is at Stake, I Take”:

«Οι δύο περφόρμερ ξεκινούν από τις αντίθετες άκρες της γκαλερί χρησιμοποιώντας μια χορογραφική φράση σε μορφή κανόνα για να κινηθούν η μία προς την άλλη. Η επανάληψη πυροδοτεί την προσμονή. Όταν τα δύο σώματα φτάνουν τελικά αρκετά κοντά ώστε να αγγιχτούν, πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο και αγκαλιάζονται. Αμέσως μετά, η περφόρμερ A αποχωρίζεται την περφόρμερ B. Μόνη, για άλλη μια φορά. Η περφόρμερ Β σφυρίζει σε κατάσταση απόγνωσης».

«Όταν ξανασυναντηθήκαμε τον Νοέμβριο του 2022, μας πήρε λίγο χρόνο για να καταλάβουμε τι διαπραγματεύονταν τα σώματά μας αυτή τη στιγμή. Τι αφορούσε το «τώρα» για την καθεμιά μας και πώς εκδηλωνόταν αυτή η εμπειρία στο σωματικό μας λεξιλόγιο; Δεδομένου ότι είχαμε να κάνουμε με πολύ διαφορετικά συναισθηματικά τοπία σε σχέση με το φθινόπωρο του 2021, ως άτομα είχαμε επίσης αντικρουόμενες ανάγκες. Το να βρούμε κάτι που να συναρπάζει και τις δύο και έναν τρόπο εργασίας που να μας ταιριάζει, απαιτούσε πολλούς δημιουργικούς ελιγμούς.

Η Marianne γράφει:

«Εκ των υστέρων, βλέπω ότι οι πρώτες εβδομάδες του residency επικεντρώθηκαν στο να βρούμε κάποια ερωτήματα:

Όπως πολλοί καλλιτέχνες, η Μαρίνα και εγώ δουλεύουμε σε έναν ρευστό αστερισμό ρόλων, μετακινούμενες συνεχώς μεταξύ χορογράφου, περφόρμερ, συγγραφέα, παραγωγού, φίλης και συναδέλφου. Σε αυτό το πλαίσιο, τι δουλειά χρειάζεται για να διατηρήσουμε μια σχέση φροντίδας και εγγύτητας, δίνοντας ταυτόχρονα χώρο στις καλλιτεχνικές φωνές και ανάγκες της καθεμιάς μας;

Και ποιες συνθήκες χρειάζεται να δημιουργήσουμε ώστε ένα ντουέτο να μπορεί να ξεδιπλωθεί αλλά και να έχει δυναμικό ρόλο στη διαδικασία της δημιουργίας;»

Αυτή ακριβώς η διαδικασία αποτέλεσε το πλαίσιο για το έργο που ονομάστηκε “holding strategies”. Το “holding strategies” δημιουργεί απαρατήρητες επιθυμίες, ενώ διερευνά τις καθημερινές εντάσεις μεταξύ δύο σωμάτων. Στο “holding strategies” γινόμαστε μάρτυρες δύο σωμάτων που έχουν επιλέξει το ένα το άλλο και έχουν δεσμευτεί να μοιραστούν αυτόν τον χρόνο μαζί. Η εργασία του να κρατάς και να σε κρατούν γίνεται ένας ενεργός, ορατός χώρος διαπραγμάτευσης – ένας χώρος που απαιτεί υπομονή και κατανόηση. Η δυναμική του παιχνιδιού ρόλων και η διερεύνηση των σχέσεων εξουσίας αποτελούν ενεργούς καταλύτες στο “holding strategies”. Αυτό το έργο εξετάζει τη διαδικασία που απαιτείται για να συγχρονιστείς, να αναγεννήσεις τις επιθυμίες, να ακούσεις, να διαπραγματευτείς, να πάρεις χώρο και να αφεθείς. Οι επαναλαμβανόμενες προσπάθειες αναδιαμόρφωσης των δικτύων προσωπικής επικοινωνίας μέσα σε μια σχέση επιθυμίας και αποστροφής, γίνονται το επίκεντρο και αντικατοπτρίζουν μια ενστικτώδη ανάγκη για τριβή μεταξύ δύο σωμάτων που λαχταρούν να παράγουν έναν οικείο χώρο ανταλλαγής.

Αυτό το ντουέτο είναι ένα κολάζ από πόζες και ιδιότητες σωμάτων που κρατούν το ένα το άλλο σε στιγμές διαπραγμάτευσης, υποστήριξης, τρυφερότητας, μάχης και ερωτισμού. Κάποιες καταστάσεις μιμούνται αναφορές που κυμαίνονται από ταινίες όπως το «Παρίσι, Τέξας» (Βιμ Βέντερς) και «Ο φυγάς» (Σίντνεϊ Λουμέτ), φωτογραφίες Γάλλων σεξεργατριών από τις αρχές του 1900, αγώνες πυγμαχίας, αρχαιοελληνικά αγάλματα και τεφροδόχους, καθώς και αποσπάσματα από την καθημερινή μας ζωή.

Χρησιμοποιώντας αυτή την τράπεζα αναφορών ως πλαίσιο και λεξιλόγιο, αναρωτιόμαστε ποια είναι η εργασία που προϋποθέτει η διατήρηση της αυθεντικής εγγύτητας.

Η μουσική επένδυση που συνέθεσε ο Δημήτρης Πατσαρός βασίζεται σε έναν παλλόμενο, ενεργητικό, ηλεκτρονικό ρυθμό. Αυτός γεμίζει τον χώρο γύρω από τα σώματα με μια επίμονη ηχητική κίνηση και μια αίσθηση προσδοκίας. Κατά καιρούς, τα σώματα ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της μουσικής με πιο άγριες σωματικές κινήσεις, αλλά σε γενικές γραμμές παραμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε ακίνητες γλυπτικές θέσεις, Η αντίθεση αναδεικνύει την ένταση και την αντιπαλότητα μεταξύ των σωμάτων.

Aποσπάσματα από τις φωνητικές μας σημειώσεις στο WhatsApp πλέκονται στον ρυθμό του beat και δίνουν μια εκ βαθέων εντύπωση της φιλίας μας, της επαγγελματικής μας σχέσης και της εργασίας που συνεπάγεται αφενός η δημιουργία αυτού του έργου και αφετέρου η άρνηση να αφεθούμε και η προσήλωση σε αυτό. Επιπλέον, το έργο περιέχει ένα κολάζ από ηχογραφήσεις σε στούντιο με αποσπάσματα κειμένων από τα σημειωματάριά μας.