Ant Hampton: Detouristiki

Μια σειρά από περφόρμανς, παρεμβάσεις, μεταμορφώσεις και προκλήσεις στον δρόμο όταν πέσει το σκοτάδι, που διασώζουν την «ομορφιά» από τον μαζικό τουρισμό ή τον «υπερτουρισμό» και την επαναπροσδιορίζουν/επαναδιεκδικούν ως ένα κοινό αγαθό χωρίς αποκλεισμούς, με επανορθωτική φαντασία και δύναμη. Μια δράση με επίκεντρο τις ανεπαίσθητες, θεσπέσιες πράξεις. Τελετουργίες εκλεκτού εξορκισμού για ένα συγκεκριμένο είδος «όμορφου» δημόσιου χώρου σε μια συγκεκριμένη ώρα, συγκεντρώνοντας και προκαλώντας ένα μικτό ακροατήριο κατοίκων και τουριστών των οποίων οι δυνατότητες έχουν αλλοιωθεί ή απειληθεί από τον μαζικό τουρισμό.

Η μορφή των περφόρμανς θα περιλαμβάνει πιθανότατα τη συγκέντρωση αυτού του κοινού σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία: μέρη στην περιφέρεια του πυκνού τουρισμού που τη νύχτα είναι ήσυχα, μαγικά, διαθέσιμα. Η αρχική έρευνα και ανάπτυξη στο Παλέρμο της Σικελίας θα πραγματοποιηθεί τον Οκτώβριο του 2024 κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Teatro Bastardo.

Το έργο “Detouristiki” προβλέπεται να ταξιδέψει σε όλη τη νότια Ευρώπη και πέρα από αυτήν, με ημιαυτόνομο τρόπο – εν μέρει σε συνεργασία με πολιτιστικούς οργανισμούς, εν μέρει αυτοχρηματοδοτούμενο από τις «πωλήσεις εισιτηρίων» στον δρόμο. Οι ανέπαφες πληρωμές προσφέρουν μια ανέπαφη εμπειρία, ενώ οι πληρωμές με μετρητά παράγουν πιο ενσώματα αποτελέσματα. Προσωπικές θυσίες μπορούν επίσης να τεθούν στο τραπέζι, αλλά γι’ αυτή την περφόρμανς δρόμου πληρώνετε εκ των προτέρων, όχι εκ των υστέρων.

Το έργο τροφοδοτείται από διαφορετικά ερεθίσματα: την αντίσταση στις πολλές αδικίες που απαιτεί και προκαλεί ο μαζικός τουρισμός και μια διαθεματική αντίληψη της επιταγής της αποανάπτυξης, η οποία περιλαμβάνει την επείγουσα ανάγκη να αναπρογραμματιστεί η επιθυμία, ένα εγχείρημα που απαιτεί ριζοσπαστική φαντασία σε συνδυασμό με έρευνα. Δεδομένου ότι πολλά μέρη στη νότια Ευρώπη έχουν ήδη γονατίσει όσον αφορά τα οικοσυστήματά τους, με τη βίαιη έκρηξη του υπερτουρισμού να υπόσχεται ένα χαριστικό χτύπημα, το έργο θα κλίνει αναπόφευκτα και σκόπιμα κατά καιρούς προς τον θρήνο, αν όχι προς την οργή, σαν ένα απαραίτητο εγερτήριο ή πρόκληση.

Τι είδους τουρισμός, αν όχι μαζικός τουρισμός; Γιατί στους «όμορφους» προορισμούς διακοπών οι πολιτιστικές εκδηλώσεις είναι τόσο συχνά άνευρες και χωρίς φαντασία; Τι θα λέγατε για έναν τουρισμό που δεν απαιτεί από μας να απαρνηθούμε τη νοητική μας περιέργεια ή την προσωπική μας ευθύνη; Μπορούμε να γίνουμε τουρίστες που ενδιαφέρονται ενεργά για την πραγματικότητα όσων συμβαίνουν εκεί όπου καταλήγουμε να κάνουμε διακοπές, εξερευνώντας αυτή την πραγματικότητα με την ίδια ενέργεια, πείνα και περιέργεια που συμβατικά επιδεικνύουμε σε επισκέψεις σε αξιοθέατα, στην αναψυχή, στα ψώνια ή στην κατανάλωση;

Το “Detouristiki” μπορεί να θεωρηθεί μια «επιβίβαση» σε αυτό το νέο, δυσεύρετο είδος τουρισμού – μια Arte Útil με το ένα πόδι να βρίσκεται στην εικασία ή την πρόταση, και το άλλο να προχωράει μπροστά με συγκεκριμένες δράσεις. Υπό αυτή την έννοια, οποιαδήποτε διαφήμιση ή οποιοδήποτε δέλεαρ θα παίξουν εξίσου σημαντικό ρόλο για το συνολικό έργο όσο και οι παραστάσεις. Αφίσες, δράσεις στον δρόμο, συζητήσεις με άτομα, καθώς και φήμες, φάρσες, προβοκάτσιες και παρεμβάσεις στα μέσα ενημέρωσης θα τεσταριστούν και θα αναπτυχθούν μαζί με την εφαρμογή DeTour Guide για σκηνές που απαιτούν τη δρομολόγηση του ήχου και την καθοδήγηση του κοινού με βάση την τοποθεσία.

Για και μαζί με:

• επισκέπτες και κατοίκους που έλκονται από την ιδέα να ξεφύγουν από και να αμφισβητήσουν τους χειρισμούς, τα κλισέ και τις ψεύτικες υποσχέσεις του μαζικού τουρισμού, παρακολουθώντας και συμμετέχοντας στο “Detouristiki” σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία και ώρα
• τους/τις DeTour Guides: δύο περφόρμερ (Ελπίδα Ορφανίδου και Κωνσταντίνα Μεσσήνη) και μη επαγγελματίες περφόρμερ και προσκεκλημένους/ες με ειδικές γνώσεις για τους εν λόγω χώρους.

Οι DeTour Guides προωθούν τη συνάντηση ντόπιων και ξένων που μπορούν να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλον μέσα από ένα πνεύμα αμοιβαίας περιέργειας. Οι συνήθεις δυναμικές (πελάτης-έμπορος, εκμετάλλευση, αποκλεισμός) εξομαλύνονται μέσω μιας κοινής πράξης μαρτυρίας, σε αυτόν τον μοναδικό «τρίτο» χώρο: μια περφόρμανς που γίνεται ταυτόχρονα πιο τοπική και πιο ξένη από οποιονδήποτε παρευρισκόμενο.