Εύα Παπαμαργαρίτη: All these spectacular whispers

Το “All these spectacular whispers” θα αναπτυχθεί ως έρευνα και επιτελεστική οπτικοακουστική εγκατάσταση.

Το πρότζεκτ εξετάζει τις πρακτικές της δημιουργίας μύθων και της αφήγησης ιστοριών στο σημερινό πλαίσιο της οικονομίας της προσοχής και του doom scrolling, δηλαδή της εμμονικής ενημέρωσης για δυσάρεστα περιστατικά. Οι πρώτοι μύθοι και ιστορίες λέγονταν εντός μικρών ομάδων και κοινοτήτων, λειτουργώντας ως τελετουργικά που ενίσχυαν τη σύνδεση, την προσοχή, την αίσθηση του ανήκειν, το μοίρασμα και την επικοινωνία.

Εξετάζοντας τα μέσα αφήγησης, τους γλωσσικούς μηχανισμούς και τα οπτικά εργαλεία που αναπτύσσονται συνεχώς στο διαδίκτυο και ιδιαίτερα σε πλατφόρμες όπως το TikTok, το reddit, το Instagram και το YouTube, το έργο επιχειρεί να αποκρυπτογραφήσει και να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο οι σύγχρονες αφηγήσεις διαμορφώνονται και καταναλώνονται σε πραγματικό χρόνο. Η έρευνα θα ξεκινήσει από τη μελέτη των παραδοσιακών προφορικών και γραπτών μύθων και ιστοριών που γεννήθηκαν και διαδόθηκαν ανά τους αιώνες στην Ελλάδα και στην περιοχή της Μεσογείου, δημιουργώντας θρύλους και την τοπική παράδοση που εξακολουθεί να υπάρχει.

Επιπλέον, το έργο θα στρέψει το ενδιαφέρον του στις νέες, καθημερινές γλωσσικές και αφηγηματικές (προφορικές, οπτικές, γραπτές) μεθόδους και μηχανισμούς που έχουν ως αποτέλεσμα την ατέρμονη παραγωγή διαδικτυακού περιεχομένου, μέσα από μια πληθώρα άβαταρ, εικόνων, meme, σύντομων βίντεο, AI prompt και αφηγητ(ρι)ών.

Το πρότζεκτ στοχεύει στη δημιουργία μιας χιμαιρικής οπτικοακουστικής επιτελεστικής αφήγησης, στη λογική του παιχνιδιού του «εξαίσιου πτώματος». Ένα σμήνος υλικών και ψηφιακών ετεροποιημένων σωμάτων και φωνών θα διερευνήσει, μέσα από απόκρυφες μυθολογίες, τη συνεχή γέννηση και κατάρρευση ταυτοτήτων, ιεραρχιών, συμπεριφορών, την εξουσία, την έννοια της ατομικότητας, τη συγχώνευση συναισθημάτων, φόβων, επιθυμιών, καθώς και εύθραυστες μορφές συγγένειας.

Ένας νέος τύπος «τεχνο-φαντασίας» (Vilem Flusser) δημιουργείται σε πραγματικό χρόνο, ενώ η αφήγηση ιστοριών γίνεται αποσπασματική, εφήμερη και σε μεγάλο βαθμό οπτική. Πώς αυτή η άμεση πρόσβαση σε ένα τεράστιο κοινό ξεπερνά τα γεωγραφικά όρια και τους πολιτισμικούς φραγμούς; Τι είδους νέες ιστορίες, μυθολογίες, αργκό, λεξιλόγιο, υποκουλτούρες και οντότητες μπορούν να προκύψουν; Τι είδους αντίσταση και κοινότητες μπορούν να αναδυθούν σε αυτό το οριακό σημείο μεταξύ πραγματικότητας και μύθου; Πώς μπορούμε να διεκδικήσουμε ένα νέο είδος «απερίσπαστης προσοχής» μέσα στο ψηφιακό πεδίο;