XENOS

«Αυτό δεν είναι πόλεμος. Είναι το τέλος του κόσμου. Αυτός είναι σαν τον πόλεμο που περιγράφει η Μαχαμπαράτα.»
(Από επιστολή ενός τραυματία Ινδού στρατιώτη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην οικογένειά του.)

«Ποιανού πόλεμος;
Ποιανού πυρά;
Ποιανού χέρι είναι τούτο;»
XENOS του Jordan Tannahill

Ο Άκραμ Καν γεννήθηκε στο Ουίμπλετον του Λονδίνου, όμως η οικογένειά του προερχόταν από την Ντάκα του Μπαγκλαντές. Σε ηλικία επτά ετών άρχισε να σπουδάζει την κλασική φόρμα του νοτιοασιατικού χορού κατάκ με τον Sri Pratap Pawar, που αργότερα έγινε ο μέντοράς του. Με βαθιές ρίζες σε έναν αρχαίο πολιτισμό που διδάχτηκε από μικρός και όντας χαρακτηριστικός εκπρόσωπος μιας γενιάς μεταναστών που κλήθηκαν να ενστερνιστούν το δυτικό πρόσωπο της χώρας όπου μεγάλωσαν, χωρίς να ξεχνούν από πού προέρχονται, ο Άκραμ Καν συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός νέου βρετανικού πολιτιστικού γίγνεσθαι στις δεκαετίες του 1990 και του 2000.
Αυθεντικός και ευρηματικός, με στυλ που ενσωματώνει και ταυτόχρονα αντιπαραβάλλει το ινδικό κατάκ με το σύγχρονο χορό, με ένα μεγάλο πλέον σώμα έργου να σηματοδοτεί την πορεία του στις σκηνές του κόσμου τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια, ο διάσημος χορευτής και χορογράφος έχει το ταλέντο να μαγνητίζει το βλέμμα των θεατών όπου κι αν βρεθεί, χάρη στο δεξιοτεχνικό, σαγηνευτικό, πολυπολιτισμικό χορό του.

Στα 13 του έλαβε μέρος στην παραγωγή της «Μαχαμπάρατα» από τη Shakespeare Company του Peter Brook, με την οποία περιόδευσε σε όλο τον κόσμο από το 1987 μέχρι το 1989. Εμφανίστηκε επίσης στην τηλεοπτική εκδοχή που προβλήθηκε το 1988.

Άλλοτε εμφανίζεται μόνος και άλλοτε μοιράζεται τη σκηνή με καλλιτέχνες από διαφορετικά ιδιώματα του χορού, όπως με τον δεξιοτέχνη του φλαμένκο Israel Galván (τους απολαύσαμε πρόσφατα στη Στέγη) ή με τη διάσημη κλασική χορεύτρια Sylvie Guillem. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκε επί σκηνής περιλαμβάνονται επίσης η ηθοποιός Juliette Binoche, ο χορευτής και χορογράφος Sidi Larbi Cherkaoui, η τραγουδίστρια Kylie Minogue, οι εικαστικοί καλλιτέχνες Anish Kapoor, Antony Gormley και Tim Yip, ο συγγραφέας Hanif Kureishi και οι συνθέτες Steve Reich, Nitin Sawhney, Jocelyn Pook και Ben Frost.

Μια σημαντική στιγμή της καριέρας του ήταν η δημιουργία μέρους της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου το 2012, για την οποία κέρδισε τον ομόφωνο έπαινο κοινού και κριτικών.

Έχει τιμηθεί με το βραβείο Laurence Olivier, με Bessie Award, με το εξαιρετικά σημαντικό ISPA (International Society for the Performing Arts) Distinguished Artist Award, καθώς και με πολυάριθμα άλλα βραβεία. Είναι Associate Artist του θεάτρου Sadler’s Wells στο Λονδίνο και του Curve στο Λέστερ.

Η παγκόσμια πρεμιέρα του νέου έργου του Άκραμ Καν στη Στέγη, είναι το επιστέγασμα μιας μακρόχρονης συνεργασίας καθώς εμφανίζεται για τρίτη φορά στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Έχει επίσης εμφανιστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών και στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.

Ο Τζόρνταν Τάναχιλ είναι Καναδός θεατρικός συγγραφέας, λογοτέχνης και σκηνοθέτης, εγκατεστημένος στο Λονδίνο. Έχει χαρακτηριστεί από τον καναδικό Τύπο ως «το πιο καυτό όνομα του καναδικού θεάτρου» (“Montreal Gazette”) και «η εμβληματική περσόνα μιας νέας γενιάς, για την οποία η “διεπιστημονικότητα” δεν είναι μια εξεζητημένη λέξη, αλλά ένας τρόπος ζωής» (“The Globe and Mail”). Το 2014 τιμήθηκε με μια από τις υψηλότερες διακρίσεις στον Καναδά, το Βραβείο Γενικού Κυβερνήτη στη Δραματική Τέχνη, για το “Age of Minority”, έναν τόμο με τρία θεατρικά του έργα, ενώ το 2016 ήταν στη βραχεία λίστα για το ίδιο βραβείο, με το έργο του, “Concord Floral”. Οι ταινίες και οι multimedia περφόρμανς του έχουν παρουσιαστεί σε διάφορα φεστιβάλ και γκαλερί, ανάμεσά τους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, στο British Film Institute και στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Tribeca (Νέα Υόρκη).

Την περίοδο 2012-16, από κοινού με τον William Ellis, διατηρούσαν τον επιδραστικό καλλιτεχνικό χώρο Videofag, έξω από το σπίτι τους, στη γειτονιά Kensington Market του Τορόντο. Το δοκιμιακό βιβλίο του, “Theatre of the Unimpressed” (2015), έχει συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα θεατρικών σπουδών διαφόρων σχολών στη Βόρεια Αμερική και τη Μεγάλη Βρετανία, ενώ το πρώτο του μυθιστόρημα, με τίτλο, “Liminal”, είναι υπό έκδοση από τον οίκο House of Anansi Press. Αυτή την εποχή, εργάζεται σε μια ανάθεση για το Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου και σε μια κινηματογραφική διασκευή του έργου του, “Botticelli in the Fire”, με τον σκηνοθέτη Stephen Dunn. Τον Αύγουστο του 2017, το θεατρικό του έργο, “Late Company”, μεταφέρθηκε από τη σκηνή του Finborough Theatre στο West End του Λονδίνου.

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου

Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές
Συντονισμός: Γιώργος Μητρόπουλος, Δημοσιογράφος