code bend time

Η δουλειά της Ευαγγελίας Κολύρα τοποθετείται εντός και εκτός θεατρικής σκηνής. Η ίδια αρέσκεται να πειραματίζεται με τις προσλαμβάνουσες του θεατή, μεταφέροντας τη δουλειά της σε γκαλερί, μουσεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα και άλλους χώρους όπου ενθαρρύνεται η συμμετοχή του κοινού και η αλληλεπίδραση με τα τεκταινόμενα της παράστασης.

Ήδη από το προηγούμενο έργο της, “10.000 λίτρα”, έγινε σαφές το ενδιαφέρον της γύρω από την επιτελεστικότητα και τη σωματικότητα της γλώσσας. Η χορογράφος, έχοντας κάνει σπουδές φιλολογίας-γλωσσολογίας στο ΕΚΠΑ, ήταν αναπόφευκτο να στραφεί στη δυναμική της προφορικότητας του λόγου και να εμβαθύνει στον τρόπο που αλληλεπιδρά με την κίνηση ή, γενικότερα, με σωματικές καταστάσεις.

Η συνεργασία της με δημιουργούς όπως η Marina Abramović, ο Tino Sehgal και ο Willi Dorner (τον οποίο είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στην Αθήνα, με την περιπατητική περφόρμανς “bodies in urban space” στο πλαίσιο του Φεστιβάλ “Dancing Athens” που διοργάνωσε η Στέγη το 2016) προφανώς έχει επηρεάσει θετικά τη νεαρή δημιουργό, η οποία φαίνεται να αξιοποιεί τις γόνιμες διασταυρώσεις της καλλιτεχνικής περφόρμανς και του χορού.

Ο J. L. Austin και μια ομάδα φιλοσόφων που έγιναν γνωστοί με την ονομασία “Ordinary language philosophers” (φιλόσοφοι της κοινής ή καθημερινής γλώσσας) ασχολήθηκαν με τις γλωσσικές πράξεις ή τα ομιλιακά ενεργήματα, δηλαδή το πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν να κάνουν «πράγματα» με τις λέξεις. Ο Ώστιν και η ομάδα του παρατήρησαν ότι οι συνηθισμένοι άνθρωποι καταφέρνουν να επικοινωνήσουν πολύ αποτελεσματικά και χωρίς μεγάλα προβλήματα με τη γλώσσα «έτσι όπως είναι». Αντί, λοιπόν, να προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις ατέλειες της γλώσσας, υποστήριξε ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πώς οι άνθρωποι τα καταφέρνουν τόσο καλά με τη γλώσσα (έτσι όπως είναι).

Ο Ώστιν διατύπωσε τον συλλογισμό ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα στη γλώσσα από τη σημασία των λέξεων και των φράσεών της· επομένως, δεν χρησιμοποιούμε απλώς τη γλώσσα για να “πούμε πράγματα” (να κάνουμε δηλώσεις), αλλά για να “κάνουμε πράγματα” (να επιτελέσουμε πράξεις). Ήταν αυτή του η άποψη που τελικά τον οδήγησε σε μια θεωρία που εξετάζει τι είδους πράγματα κάνουμε όταν μιλάμε, πώς τα κάνουμε και πώς οι πράξεις μας μπορεί να «επιτύχουν» ή να «αποτύχουν».