manoeuvre_

Ένα σκηνικό αντικείμενο δεν «σημαίνει», αλλά συμμετέχει στην κατασκευή αυτού που μας δίνεται με την κίνηση. Η σανίδα και ο τρόπος που αλληλεπιδρά με τα σώματα των χορευτριών μπορούν να προσεγγιστούν «συμβολικά», αλλά κυρίως, να ιδωθούν κυριολεκτικά: σώμα και αντικείμενο μάς πληροφορούν για τη μεταξύ τους σχέση, τη θέση του σώματος στον χώρο, αλλά και για τον τρόπο που τον αξιοποιεί. Αν ο χορός είναι ένα μέσο αναπαράστασης, τότε η κυριολεξία ενός σώματος, το οποίο «εργάζεται» πάνω στη σχέση με ένα αντικείμενο, μετασχηματίζει τα δεδομένα που έχουν να κάνουν τόσο με το ίδιο το σύστημα αναπαράστασης όσο και με τα πρότυπα συμβολικών σχέσεων που έχουμε μάθει να βλέπουμε επί σκηνής.

Η Κάντυ Καρρά και η Χαρά Κότσαλη, δοκιμάζουν και δοκιμάζονται για πρώτη φορά σε μια από κοινού χορογραφική σύνθεση. Τα υλικά τους εντοπίζονται στο έργο που παράγει το χορευτικό σώμα, στην καθαρή κίνηση – χωρίς τις απαιτήσεις ενός αφηγηματικού σχήματος που θα μας ανάγκαζε να διαβάσουμε τη σκηνική τους συνύπαρξη συμβολικά. Η αποδέσμευση από τέτοιου είδους ερμηνευτικούς μηχανισμούς επικεντρώνεται περισσότερο στο «πώς» της διαδικασίας παρά στην επεξήγηση· δηλαδή, μας προτρέπουν να σκεφτούμε ότι, αν υπάρχει «νόημα» στον χορό, τότε αυτό εντοπίζεται στον ίδιο τον χορό.