A Little More Than Nothing

Η ενεργή παρουσία του θεατή –ή η αναθεώρηση των τρόπων με τους οποίους καλείται να παρακολουθήσει μια περφόρμανς– μας επαναφέρει στις γνώριμες ρίζες των διαλογικών δρώμενων και τελετουργικών σε προγενέστερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Η αναίρεση της παθητικότητας του δέκτη-θεατή δεν σημαίνει ότι παύει να υφίσταται το προσωπικό βίωμα, αλλά ότι η ατομική εμπειρία διαχέεται και συνδιαμορφώνεται μαζί με τις εμπειρίες των υπολοίπων.

Ο Χρήστος Μούχας αντλεί έμπνευση από τη δουλειά του πολυσχιδούς συνθέτη John Cage, και ειδικότερα από τον τρόπο που εκείνος αξιοποίησε τη «σιωπή» ως συστατικό στοιχείο της ακουστικής-ακροαματικής εμπειρίας, ως εργαλείο δηλαδή που επιτρέπει τον αναστοχασμό και εμπλουτίζει τις προσλαμβάνουσες του θεατή. Πρόκειται για μια σχέση δυναμική που μας υπενθυμίζει παράλληλα ότι το νόημα του έργου δεν είναι στατικό, μονοσήμαντο, αλλά ανοιχτό ως πεδίο συνειρμών και ερμηνειών.

Η λεγόμενη «επιτελεστική στροφή» και η σύγκλιση των πεδίων του χορού και της περφόρμανς θεωρήθηκε από πολλούς ως μια έκφραση με πολιτικό και αισθητικό πρόσημο, αφού το πέρασμα σε σωματικά προσανατολισμένα έργα έφερε επίσης στην επιφάνεια προβληματισμούς γύρω από το σώμα ως «τόπο βιωμάτων» και ως «επιφάνεια», το περιεχόμενο της οποίας διαρκώς μεταβάλλεται, εμπλουτίζεται και αναθεωρείται.