Onassis Dance Days 2025

Εδώ και δώδεκα χρόνια, στο πλαίσιο του Onassis Dance Days (ODD), του διεθνούς κύρους φεστιβάλ σύγχρονου χορού της Στέγης που παρουσιάζει και αναδεικνύει ξένους και Έλληνες χορογράφους, έχουμε δει διάφορα απίθανα: θεάματα χορού σε ρινγκ και γήπεδα ποδοσφαίρου, μαγειρικά σόου και electropop μανιφέστα, περιπατητικές περφόρμανς, έργα με τη χρήση VR και AI, παραστάσεις-φόρους τιμής στη σεξουαλικότητα και τη μουσικότητα.

Φέτος, στρέφουμε το βλέμμα στη σχέση εικαστικότητας και σύγχρονου χορού. Μια σχέση τόσο παλιά όσο το έργο-ορόσημο "Parade" (1917), ένας ύμνος στον αντικομφορμισμό εν μέσω Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, σε μουσική του Erik Satie, σενάριο του Jean Cocteau, κοστούμια του Pablo Picasso και χορογραφία του Léonide Massine. Δημιουργήθηκε έπειτα από ανάθεση του δαιμόνιου ιμπρεσάριου των Ρωσικών Μπαλέτων, Sergei Diaghilev, εκείνου που ουσιαστικά πρωτοσύστησε τον μοντερνισμό στον κλασικό χορό, καλώντας στα μπαλέτα του τους εκπροσώπους της αβανγκάρντ της εποχής του: Igor Stravinsky, Vaslav Nijinsky, Henri Matisse, Giorgio de Chirico, Joan Miró.

Μια σχέση τόσο ριζοσπαστική, που έφερε εντός των γκαλερί και των μουσείων καλλιτέχνες περφόρμερ που αποθέωσαν το εφήμερο, το ομορφάσχημο και το επικίνδυνο του σώματος εν κινήσει ­– από την Yvonne Rainer έως την Trisha Brown και από τον Oskar Schlemmer έως τον Bruce Nauman. Ταυτόχρονα, σε μια σχέση τόσο μεταμορφωτική, όπως την οραματίστηκε η σχεδιάστρια μόδας Iris van Herpen, η οποία ξεκίνησε από τον χορό για να αναδείξει, τελικά, με τα κοστούμια υψηλής ραπτικής-έργα τέχνης της το αέναο της κίνησης. Μια σχέση, τέλος, που βασίστηκε σε σχέσεις: χορογράφων και εικαστικών/μουσικών, όπως ήταν το δίδυμο Merce Cunningham & John Cage, ή σχεδιαστών μόδας και χορογράφων, όπως στις περιπτώσεις των Gianni Versace & Maurice Béjart και Issey Miyake & William Forsythe.

Με προσκεκλημένο από το εξωτερικό τον εικονοκλάστη χορογράφο Damien Jalet και το έργο του, "Planet [wanderer]", μια χορογραφική αναμέτρηση με την αδάμαστη ομορφιά της φύσης, το ODD αναδεικνύει δημιουργούς του χορού, οι οποίοι σε συνεργασία με γλύπτες και εικαστικούς ερευνούν, στο πλαίσιο των Onassis AiR fellowships που έλαβαν ύστερα από το σχετικό Open Call 24/25, τα όρια της εικαστικότητας και της κίνησης, τις πολιτικές της αισθητικής και της μόδας, καθώς και το θέαμα ως το πιο ανθεκτικό φετίχ.