NEAR MISSES | Φωτεινή Σταματελοπούλου

To “NEAR MISSES” είναι μια σόλο περφόρμανς και, ταυτόχρονα, εικαστική εγκατάσταση, σε συνεργασία με τους Δημήτρη Ταμπάκη και Πάνο Αλεξιάδη.

Το “NEAR MISSES” διαπραγματεύεται το σώμα ως πεδίο σύγκρουσης. Διερευνά εμπειρίες για την ασθένεια του σώματος, τη μεταμόρφωση και την αποτυχία. Μια σειρά δράσεων ξεδιπλώνεται σταδιακά, αναμειγνύοντας spoken words, προστατευτικά συμβολικά αντικείμενα και έντονες σωματικές συνθήκες. Συνειδητές αλλά και ακατέργαστες χειρονομίες, εκφράσεις προσώπου που παραπέμπουν σε γκαργκόιλ (gargoyles) και αναφορές σε τεχνικές αυτοάμυνας δημιουργούν μια αδιάκοπη σύνθεση που ταλαντεύεται μεταξύ σιωπής και οργής.

Η/Το περφόρμερ υποστηρίζεται από ένα σύνολο φορέσιμων μεταλλικών αντικειμένων (wearables), που λειτουργούν σαν βάρη και σαν σωματικές προεκτάσεις. Συνθέτει έναν ηχητικό και φωνητικό βωμό αποκαλύπτοντας μια υπερεκτεθειμένη χειρονομία απόκτησης ελευθερίας και ανθεκτικότητας μέσα στο χάος.

Η χορογράφος Φωτεινή Σταματελοπούλου αναδιατυπώνει τους δικούς της όρκους σε μια περφόρμανς συγκέντρωσης και αποδόμησης. Μέσα από την ενσωμάτωση προσωπικών αναμνήσεων και σε συνεργασία με την/το περφόρμερ Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία, θέτει ερωτήματα για την παροδικότητα, την ακεραιότητα και την ελαφρότητα, ενώ ταυτόχρονα αναζητά μια συλλογική «πανοπλία ανθεκτικότητας».

Αντανακλώντας τις προκλήσεις του σώματος όταν αυτό δοκιμάζεται, σχολιάζει την επείγουσα ανάγκη για συλλογικό διάλογο απέναντι στον φόβο και την αποτυχία. Φέρνει στην επιφάνεια οριακές στιγμές, ισορροπώντας ανάμεσα στην αποδοχή και την αλλαγή.

Το “NEAR MISSES” περιλαμβάνει αρχειακό υλικό που συγκεντρώθηκε στη διάρκεια έρευνας ενός έτους. Προστατευτικές /αποτροπαϊκές δράσεις, μεσαιωνικά και βυζαντινά σύμβολα, εικόνες από γκροτέσκες φιγούρες, βαλκανικές παραδόσεις, ύμνοι και όρκοι που τιμούν τη συλλογική ισχύ, μηχανισμοί αυτοάμυνας και στοιχεία ιστορικής ξιφασκίας. Αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας υπήρξαν καταγραφές σαν προσωπικά ημερολόγια.

Το ερευνητικό στάδιο πραγματοποιήθηκε από τη Φωτεινή Σταματελοπούλου, τον Δημήτρη Ταμπάκη και τον Πάνο Αλεξιάδη. Ο Δημήτρης Ταμπάκης συνέθεσε ένα σύνολο αποσπώμενων αντικειμένων ως μια «πανοπλία» για την ενίσχυση των σωματικών δυνατοτήτων, μεγιστοποιώντας και δοκιμάζοντας τα όρια της κάθε δράσης. Ο Πάνος Αλεξιάδης, σε συνεργασία με τον Δημήτρη, μετέτρεψε τα αντικείμενα σε ανοίκεια μουσικά όργανα και, μαζί με τη Φωτεινή, συνέθεσαν τα spoken words. Η/To Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία εντάχθηκε στην ομάδα ως περφόρμερ και συνεργάστηκε με τη Φωτεινή στην ενσωμάτωση προσωπικών εμπειριών σε ένα συλλογικό σώμα.