Χρυσάνθη Κουμιανάκη

Η Χρυσάνθη Κουμιανάκη (γενν. 1985, Ηράκλειο) είναι καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στην Aθήνα. Η πρακτική της διερευνά την ιδέα της μετάφρασης, δημιουργώντας συμβολικά συστήματα, κωδικοποιήσεις, αλφάβητα και παρτιτούρες που εστιάζουν σε μια μη λεκτική επικοινωνία. Αναθεωρεί και χειρίζεται κανόνες και μεθόδους μιας παγκόσμιας οπτικής γλώσσας, δημιουργώντας νέες αφηγήσεις που αντικατοπτρίζουν διαφορετικούς χρόνους. Τα έργα της προτείνουν ένα σύστημα επικοινωνίας και τον διάλογο. Γι’αυτό το λόγο συνεργάζεται συχνά με άλλους επαγγελματίες, όπως χορευτές, ηθοποιούς, αρχιτέκτονες και μουσικούς, οι οποίοι αναλαμβάνουν έναν ενεργό ρόλο σε κάθε έργο. Το κύριο μέρος της δουλειάς της είναι οι εγκαταστάσεις που συνδυάζουν διάφορα μέσα, όπως γλυπτά, ζωγραφικά σχέδια, τυπώματα, βίντεο, ήχο και επιτελεστικές δράσεις.

Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε πολιτιστικούς οργανισμούς, μουσεία και γκαλερί, όπως στα: οργανισμός ΝΕΟΝ, Aθήνα (2021)· Fondation Hippocrène, Παρίσι (2018)· Netwerk Aalst, Βέλγιο (2018)· Kadist, Παρίσι (2017)· Danske Grafikeres Hus, Κοπεγχάγη (2017)· Μουσείο Μπενάκη, Aθήνα (2016)· ΜΕΝΤΗΣ, Μουσείο Μπενάκη, Aθήνα (2016)· Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2015)· Μπιενάλε της Aθήνας (2013) και ΕΜΣΤ, Aθήνα (2013). Επίσης, έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις μουσείων και ιδρυμάτων, όπως το Fondazione Prada (2017), to PHENOMENON (2017), το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ (2016) και το New Museum στη Nέα Υόρκη (2016). Έχει λάβει μέρος σε ερευνητικά προγράμματα και προγράμματα καλλιτεχνικής φιλοξενίας, όπως το STUDIOTOPIA (BOZAR & Στέγη του Iδρύματος Ωνάση, 2020-22) και έχει λάβει υποτροφία από το ARTWORKS-Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (2018).

Από το 2012, μαζί με τους Κοσμά Νικολάου και Πάκυ Βλασσοπούλου, είναι μία από τους συνιδρυτές του ανεξάρτητου χώρου 3 137 στην Αθήνα.

Η Χρυσάνθη Κουμιανάκη είναι συμμετέχουσα των προγραμμάτων Critical Practices του Οnassis AiR 2019-20 και Tailor-made Fellowships 2022-23.

Στα μέσα του Σεπτέμβρη έκανα μια σύμβαση με τον εαυτό μου, άφησα το εργαστήριο μου προσωρινά και μετακινήθηκα σε ένα νέο χώρο στο κέντρο της πόλης, στο Onassis AiR. Έζησα μαζί με μια ομάδα με αντίστοιχη σύμβαση. Μοιραστήκαμε μια περίοδο εντατικής συγκατοίκησης, ομαδικής αναζήτησης και συνδιαλλαγής. Για λίγο καιρό έκανα μια γενναία παύση, όπου γενναιόδωρα άφησα τη ρουτίνα μου και μπήκα σε μια διαδικασία καθημερινής ανταλλαγής και εναλλακτικής μάθησης.

Το ταξίδι μας στην Ινδονησία κατά την διάρκεια του προγράμματος Critical Practices ήταν σαν πυροτέχνημα. Ξύπνησε σκέψεις που έχω εδώ και καιρό. Σχετικά με την κοινότητα, την αλληλοϋποστήριξη αλλά και την εργασία, τη σχέση της παράδοσης με το παρόν και το μέλλον, τη σημασία του χρόνου, της φροντίδας που δίνεις στα πράγματα. Ένα όργανο που χρειάζεται 3-20 μουσικούς για να λειτουργήσει, μια παράσταση που δημιουργείται για αυτούς που τη δημιουργούν, μια ενδυμασία που ζωγραφίζεται για ώρες με υπομονή, συγκέντρωση και αφοσίωση, ομάδες που αποτελούνται από 10 άτομα και πάνω, ομάδες που συνεργάζονται και αλληλοϋποστηρίζονται για την ενδυνάμωση και επιβίωση της κοινότητας.

Τα παραπάνω με απασχολούν καιρό στη δουλειά μου και στις διαφορετικές μορφές που εξελίσσεται. Πώς ένα έργο δημιουργεί γέφυρες ανάμεσα σε διαφορετικούς χρόνους ή ενσωματώνει κομμάτια μιας ιστορίας γραμμένης ή άτυπης; Πώς λειτουργεί ως αποτύπωμα της εργασίας, του χρόνου παραγωγής και των ανθρώπων που έχουν εργαστεί σε αυτό; Με ποιο τρόπο συνομιλεί με το κοινό και πώς το κοινό μπορεί να είναι μέρος αυτού; Μπορεί να δημιουργήσει μια κοινότητα; Σε αυτό το διάστημα δούλεψα πάνω σε ιδέες που εξελίσσονται. Ξανακοίταξα προηγούμενα έργα με μια επιθυμία να δημιουργήσω μια νέα αφήγηση για τον χρόνο παραγωγής, το παρασκήνιο, την παράδοση και τη χειροτεχνία ως μέσα χαλάρωσης και αφύπνισης, τη συνεργασία και τη φιλία ως μέσα εξυγίανσης και εξέλιξης.