Χρυσάνθη Κουμιανάκη - Πρόγραμμα Critical Practices

Στα μέσα του Σεπτέμβρη έκανα μια σύμβαση με τον εαυτό μου, άφησα το εργαστήριο μου προσωρινά και μετακινήθηκα σε ένα νέο χώρο στο κέντρο της πόλης, στο Onassis AiR. Έζησα μαζί με μια ομάδα με αντίστοιχη σύμβαση. Μοιραστήκαμε μια περίοδο εντατικής συγκατοίκησης, ομαδικής αναζήτησης και συνδιαλλαγής. Για λίγο καιρό έκανα μια γενναία παύση, όπου γενναιόδωρα άφησα τη ρουτίνα μου και μπήκα σε μια διαδικασία καθημερινής ανταλλαγής και εναλλακτικής μάθησης.

Το ταξίδι μας στην Ινδονησία κατά την διάρκεια του προγράμματος Critical Practices ήταν σαν πυροτέχνημα. Ξύπνησε σκέψεις που έχω εδώ και καιρό. Σχετικά με την κοινότητα, την αλληλοϋποστήριξη αλλά και την εργασία, τη σχέση της παράδοσης με το παρόν και το μέλλον, τη σημασία του χρόνου, της φροντίδας που δίνεις στα πράγματα. Ένα όργανο που χρειάζεται 3-20 μουσικούς για να λειτουργήσει, μια παράσταση που δημιουργείται για αυτούς που τη δημιουργούν, μια ενδυμασία που ζωγραφίζεται για ώρες με υπομονή, συγκέντρωση και αφοσίωση, ομάδες που αποτελούνται από 10 άτομα και πάνω, ομάδες που συνεργάζονται και αλληλοϋποστηρίζονται για την ενδυνάμωση και επιβίωση της κοινότητας.

Τα παραπάνω με απασχολούν καιρό στη δουλειά μου και στις διαφορετικές μορφές που εξελίσσεται. Πώς ένα έργο δημιουργεί γέφυρες ανάμεσα σε διαφορετικούς χρόνους ή ενσωματώνει κομμάτια μιας ιστορίας γραμμένης ή άτυπης; Πώς λειτουργεί ως αποτύπωμα της εργασίας, του χρόνου παραγωγής και των ανθρώπων που έχουν εργαστεί σε αυτό; Με ποιο τρόπο συνομιλεί με το κοινό και πώς το κοινό μπορεί να είναι μέρος αυτού; Μπορεί να δημιουργήσει μια κοινότητα; Σε αυτό το διάστημα δούλεψα πάνω σε ιδέες που εξελίσσονται. Ξανακοίταξα προηγούμενα έργα με μια επιθυμία να δημιουργήσω μια νέα αφήγηση για τον χρόνο παραγωγής, το παρασκήνιο, την παράδοση και τη χειροτεχνία ως μέσα χαλάρωσης και αφύπνισης, τη συνεργασία και τη φιλία ως μέσα εξυγίανσης και εξέλιξης.