Phoenix Rousiamanis: Κορίτσια με μπαλώματα

Πριν την έναρξη της παραμονής μου στο Onassis AiR, διάρκειας ενός μήνα, σχεδίαζα να γράψω και να ηχογραφήσω ένα EP τεσσάρων τραγουδιών με τίτλο “Patchwork Girls”. Το “Patchwork Girls” εξερευνά και εξυμνεί μουσικά την τρανς φωνή ως πηγή απόλαυσης, σε αντίθεση με τη συνήθη αναγνώρισή της ως φορέα δυσφορίας. Μέσα από αυτό το EP ήθελα να εξερευνήσω τα όρια της φωνής μου, εκεί που σπάει και τσιρίζει, και να φέρω στο προσκήνιο την κουίρ τερατολογία του ανθρώπινου σώματος – βρίσκοντας την ομορφιά και την ενδυνάμωση στην εύθραυστη ευπάθειά του. Επιπλέον, ήταν μια εξερεύνηση της γλυκόπικρης σχέσης μου με την πατρίδα μου, την Ελλάδα, την οποία εγκατέλειψα πριν από πολλά χρόνια για να ακολουθήσω την καριέρα μου και να νιώσω ελεύθερη να εξερευνήσω και να εκφράσω την ταυτότητά μου.Μετά την άφιξή μου στην Αθήνα ανησυχούσα πολύ για την ασφάλειά μου ως τρανς άτομο στην Ελλάδα, επειδή δεν είχα ξαναέρθει μετά τη φυλομετάβαση. Ωστόσο, οι συγκάτοικοί μου και πλέον αγαπημένοι μου φίλοι Αγάπη Χαρμανή και Dante Buu, καθώς και η ομάδα του Onassis AiR, με έκαναν να νιώσω αμέσως άνετα, ανακουφισμένη και ευπρόσδεκτη, και γι’ αυτό είμαι πολύ ευγνώμων. Μετά τις αρχικές συναντήσεις στα γραφεία του AiR, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το μπάτζετ της παραγωγής για να πληρώσω εγχώριες κουίρ καλλιτέχνιδες και να συνεργαστώ μαζί τους. Μετά από προσωπική έρευνα και βοήθεια από το Ίδρυμα προσέγγισα την ηθοποιό Kassandra El Najjar και την drag πολυμεσική καλλιτέχνιδα Fruit Gillette (Χρήστο Τσιαμπακάρη), που δέχτηκαν με ενθουσιασμό να συνεργαστούν μαζί μου.

Τις πρώτες δύο εβδομάδες του residency επεξεργαζόμουν μουσικά υλικά, έφτιαχνα mood boards, εμπλούτιζα τη λίστα των καλλιτεχνών/ιδων που ήθελα να επηρεάσουν τον ήχο αυτού του EP, έβλεπα ταινίες σχετικές με το θέμα και έγραφα μερικούς στίχους εδώ και εκεί. Παράλληλα, συναντιόμουν με τις συνεργάτιδές μου και ανταλλάσσαμε τακτικά μηνύματα. Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων μιλούσαμε για τις ζωές μας, μοιραζόμασταν κοινές εμπειρίες και επιρροές και προτείναμε ιδέες για πράγματα που θα θέλαμε να κάνουμε μαζί. Ήταν σημαντικό για μένα αυτές οι συνεργασίες να αποτελέσουν έναν πραγματικό διάλογο με άλλα μοναδικά άτομα, όχι απλώς να τους πω εγώ τι θέλω, αλλά εκείνα να διευρύνουν τις εμπειρίες και τα ενδιαφέροντά μου. Αφού ανέπτυξα στενές φιλίες και με τις δύο καλλιτέχνιδες, αρχίσαμε να επεξεργαζόμαστε μαζί κάποιες ιδέες. Ο Χρήστος (η Fruit Gillete) μου έστελνε κείμενα στα ελληνικά για να δουλέψω ενώ δημιουργούσα το ορχηστρικό μέρος του κομματιού που κάναμε μαζί. Η Κασσάνδρα και εγώ συναντιόμασταν συχνά από κοντά για να αυτοσχεδιάσουμε με spoken word και ζωντανή μουσική, και στη συνέχεια πάντα πίναμε καφέ και κουτσομπολεύαμε, με εμένα να ηχογραφώ ενίοτε κομμάτια της συζήτησής μας (με τη συγκατάθεσή της φυσικά), γιατί γρήγορα συνειδητοποίησα ότι είναι το είδος του ανθρώπου που αυθόρμητα σκέφτεται εντελώς εμβληματικές φράσεις – κάπως αστείες, ωμές και βαθιά ουσιαστικές ταυτόχρονα. Ήθελα να αποτυπώσω την ευφυΐα της σε αυτό το κομμάτι και να κάνω ένα είδος πορτρέτου της. Το κομμάτι, που ονομάστηκε “To feel whole”, άρχισε πολύ γρήγορα να κινείται γύρω από το θέμα της αυτοσυμπόνιας, της καταπράυνσης του εσωτερικού παιδικού εαυτού και της αντιμετώπισης του σώματος ως σπιτιού. Από την άλλη πλευρά, το κομμάτι με τη Fruit Gillette, “Gineka HD”, επικεντρώθηκε περισσότερο στην ψυχρότητα του online dating και στο τραύμα που βγαίνει στην επιφάνεια στις κουίρ σχέσεις και στις σχέσεις με τους γονείς.

Βεβαιώθηκα ότι τα υπόλοιπα δύο σόλο κομμάτια του ΕΡ, “The Butcher” και “Stockholm Lake”, ήταν σχεδόν έτοιμα και ηχογραφημένα στα μέσα της τρίτης εβδομάδας του residency, καθώς εξαρτιόνταν αποκλειστικά από μένα. Το “The Butcher” περιγράφει προηγούμενες σεξουαλικές σχέσεις μου με άντρες, όπου γινόμουν ό,τι ήθελαν εκείνοι να γίνω, άρα με έκοβαν σαν χασάπηδες. Το “Stockholm Lake” ήταν το πιο έντονο και δύσκολο στη δημιουργία κομμάτι του EP, καθώς θυμίζει κάποιες τραυματικές παιδικές μου εμπειρίες που είναι πολύ συνταρακτικές και φρικιαστικές για να γράψω γι’ αυτές ρητά. Ο τίτλος προέκυψε επειδή, όταν βρισκόμουν στο διαμέρισμα του AiR, ο Dante περιέγραφε συχνά τις συμπεριφορές μου ως «σύνδρομο της Στοκχόλμης» με έναν αστείο και πολύ στοργικό τρόπο. Η επιστροφή μου στην Ελλάδα ήταν σίγουρα η κατάλληλη ευκαιρία για να γράψω επιτέλους αυτό το κομμάτι, καθώς σιγόβραζε μέσα μου για αρκετό καιρό. Αισθάνομαι εξαιρετικά ευγνώμων στους ανθρώπους που είχα γύρω μου και με βοήθησαν να νιώσω άνετα και αρκετά δυνατή για να το κάνω αυτό. Ένιωσα ότι πραγματικά συνέβαλε στο να ανακτήσω τη σχέση μου με την Ελλάδα.

Τέλος, κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων εβδομάδων του residency, με το μεγαλύτερο μέρος του υλικού να έχει ολοκληρωθεί, στήσαμε το -3 Studio για ηχογράφηση. Τα πάντα εκτελέστηκαν, γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν από εμένα και τις συνεργάτιδες μου σε αυτό το στούντιο.

Στο τέλος του προγράμματος φιλοξενίας του Onassis AiR όλοι οι στόχοι μου είχαν επιτευχθεί. Ήταν σίγουρα πολλά για να γίνουν σε ένα μήνα και, αν το σκεφτώ, θα είχα επιδιώξει μια ελαφρώς μικρότερη ή μεγαλύτερη διάρκεια παραμονής. Ωστόσο, ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου και ήταν απίστευτα ικανοποιητική επαγγελματικά και προσωπικά.