Phoenix Rousiamanis: Κορίτσια με μπαλώματα
Φωτογραφία: Χρυσάνθη Τσιχτή
Για πολλά τρανς-θηλυκά άτομα, μεταξύ των οποίων και εγώ, η φωνή δεν συνάδει με την αίσθηση της εαυτής μας, και επομένως μπορεί να αποτελέσει σημαντική πηγή δυσφορίας. Το Patchwork Girls εξερευνά και εξυμνεί μουσικά την τρανς φωνή ως πηγή απόλαυσης.
Ο τίτλος του έργου είναι εμπνευσμένος από το “Patchwork Girl” της Shelley Jackson, ένα υπερκειμενικό έργο βασισμένο στο γοτθικό μυθιστόρημα “Frankenstein” της Μαίρυ Σέλλεϋ. Στο έργο αυτό το αποτυχημένο θηλυκό τέρας που δημιούργησε ο Βίκτορ Φρανκενστάιν ξανασυναρμολογείται από την ίδια τη Μαίρη Σέλλεϋ και γίνεται η ερωμένη της. Πρόκειται για ένα cyborg που είναι queer, με περίεργες αναλογίες και εμφανείς ουλές. Υπάρχει κάτι στο Patchwork Girl με το οποίο πραγματικά συμπάσχω όσον αφορά το πώς σχετίζομαι με τη φωνή μου και, συνεπώς, με το σώμα μου. Μέσα από αυτό το έργο θέλω να εξερευνήσω τα όρια της φωνής, εκεί που σπάει και τσιρίζει, και να αναδείξω την queer τερατογένεση του ανθρώπινου σώματος – βρίσκοντας την ομορφιά και την ενδυνάμωση στην εύθραυστη ευπάθειά του. Ο ηχητικός κόσμος του Patchwork Girls είναι εμπνευσμένος από την επιθετική bubblegum-pink παραγωγή πειραματικών καλλιτεχνών και καλλιτέχνιδων της ηλεκτρονικής και hyper-pop μουσικής όπως οι Sophie, Himera, Arca και Blood of Aza, ενώ η καταστροφική ευθραυστότητα των φωνητικών είναι επηρεασμένη από καλλιτέχνες όπως η Björk και η Diamanda Galás.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Onassis AiR, θα εξετάσω συγκεκριμένα πώς αυτό το έργο σχετίζεται με το ελληνικό πλαίσιο. Ως Ελληνίδα ομογενής, υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που αγαπώ στη χώρα στην οποία μεγάλωσα: το τοπίο, την κοινοτιστική νοοτροπία, τις παραδόσεις, τη γαστρονομική και μουσική επιρροή της Μέσης Ανατολής, τη βαλκανική μελαγχολία και την επίμονη αίσθηση ενός παγανιστικού παρελθόντος. Δυστυχώς, όλα αυτά τα στοιχεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τους καταπιεστικούς λόγους που έχουν επικρατήσει στην ελληνική κουλτούρα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Με αυτό το πρότζεκτ θέλω να ανακτήσω τα παραπάνω στοιχεία μέσω μιας μουσικής που αναδεικνύει την ενδόμυχη queer πλευρά της ελληνικής κουλτούρας – από τα φανταχτερά παραδοσιακά ρούχα μέχρι τις queerοειδείς φωνές πολλών Ελλήνων/ίδων λαϊκών τραγουδιστών/τριών.
Μια σπουδή στην εύρεση της δικής μας ευφορικής φωνής, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, το «Κορίτσια με μπαλώματα» έχει σκοπό να αποτελέσει μια θεραπευτική διαδικασία που μέσα από το τραγούδι και τον χορό, τη θλίψη και τη γιορτή, έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει ένα άσχημο παρελθόν σε ένα όμορφο μέλλον, να μετατρέψει το μίσος σε αγάπη και το τραύμα σε συμπόνια.
Μαργαρίτα Νικητάκη
Τις πρώτες δύο εβδομάδες του residency επεξεργαζόμουν μουσικά υλικά, έφτιαχνα mood boards, εμπλούτιζα τη λίστα των καλλιτεχνών/ιδων που ήθελα να επηρεάσουν τον ήχο αυτού του EP, έβλεπα ταινίες σχετικές με το θέμα και έγραφα μερικούς στίχους εδώ και εκεί. Παράλληλα, συναντιόμουν με τις συνεργάτιδές μου και ανταλλάσσαμε τακτικά μηνύματα. Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων μιλούσαμε για τις ζωές μας, μοιραζόμασταν κοινές εμπειρίες και επιρροές και προτείναμε ιδέες για πράγματα που θα θέλαμε να κάνουμε μαζί. Ήταν σημαντικό για μένα αυτές οι συνεργασίες να αποτελέσουν έναν πραγματικό διάλογο με άλλα μοναδικά άτομα, όχι απλώς να τους πω εγώ τι θέλω, αλλά εκείνα να διευρύνουν τις εμπειρίες και τα ενδιαφέροντά μου. Αφού ανέπτυξα στενές φιλίες και με τις δύο καλλιτέχνιδες, αρχίσαμε να επεξεργαζόμαστε μαζί κάποιες ιδέες. Ο Χρήστος (η Fruit Gillete) μου έστελνε κείμενα στα ελληνικά για να δουλέψω ενώ δημιουργούσα το ορχηστρικό μέρος του κομματιού που κάναμε μαζί. Η Κασσάνδρα και εγώ συναντιόμασταν συχνά από κοντά για να αυτοσχεδιάσουμε με spoken word και ζωντανή μουσική, και στη συνέχεια πάντα πίναμε καφέ και κουτσομπολεύαμε, με εμένα να ηχογραφώ ενίοτε κομμάτια της συζήτησής μας (με τη συγκατάθεσή της φυσικά), γιατί γρήγορα συνειδητοποίησα ότι είναι το είδος του ανθρώπου που αυθόρμητα σκέφτεται εντελώς εμβληματικές φράσεις – κάπως αστείες, ωμές και βαθιά ουσιαστικές ταυτόχρονα. Ήθελα να αποτυπώσω την ευφυΐα της σε αυτό το κομμάτι και να κάνω ένα είδος πορτρέτου της. Το κομμάτι, που ονομάστηκε “To feel whole”, άρχισε πολύ γρήγορα να κινείται γύρω από το θέμα της αυτοσυμπόνιας, της καταπράυνσης του εσωτερικού παιδικού εαυτού και της αντιμετώπισης του σώματος ως σπιτιού. Από την άλλη πλευρά, το κομμάτι με τη Fruit Gillette, “Gineka HD”, επικεντρώθηκε περισσότερο στην ψυχρότητα του online dating και στο τραύμα που βγαίνει στην επιφάνεια στις κουίρ σχέσεις και στις σχέσεις με τους γονείς.
Βεβαιώθηκα ότι τα υπόλοιπα δύο σόλο κομμάτια του ΕΡ, “The Butcher” και “Stockholm Lake”, ήταν σχεδόν έτοιμα και ηχογραφημένα στα μέσα της τρίτης εβδομάδας του residency, καθώς εξαρτιόνταν αποκλειστικά από μένα. Το “The Butcher” περιγράφει προηγούμενες σεξουαλικές σχέσεις μου με άντρες, όπου γινόμουν ό,τι ήθελαν εκείνοι να γίνω, άρα με έκοβαν σαν χασάπηδες. Το “Stockholm Lake” ήταν το πιο έντονο και δύσκολο στη δημιουργία κομμάτι του EP, καθώς θυμίζει κάποιες τραυματικές παιδικές μου εμπειρίες που είναι πολύ συνταρακτικές και φρικιαστικές για να γράψω γι’ αυτές ρητά. Ο τίτλος προέκυψε επειδή, όταν βρισκόμουν στο διαμέρισμα του AiR, ο Dante περιέγραφε συχνά τις συμπεριφορές μου ως «σύνδρομο της Στοκχόλμης» με έναν αστείο και πολύ στοργικό τρόπο. Η επιστροφή μου στην Ελλάδα ήταν σίγουρα η κατάλληλη ευκαιρία για να γράψω επιτέλους αυτό το κομμάτι, καθώς σιγόβραζε μέσα μου για αρκετό καιρό. Αισθάνομαι εξαιρετικά ευγνώμων στους ανθρώπους που είχα γύρω μου και με βοήθησαν να νιώσω άνετα και αρκετά δυνατή για να το κάνω αυτό. Ένιωσα ότι πραγματικά συνέβαλε στο να ανακτήσω τη σχέση μου με την Ελλάδα.
Τέλος, κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων εβδομάδων του residency, με το μεγαλύτερο μέρος του υλικού να έχει ολοκληρωθεί, στήσαμε το -3 Studio για ηχογράφηση. Τα πάντα εκτελέστηκαν, γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν από εμένα και τις συνεργάτιδες μου σε αυτό το στούντιο.
Στο τέλος του προγράμματος φιλοξενίας του Onassis AiR όλοι οι στόχοι μου είχαν επιτευχθεί. Ήταν σίγουρα πολλά για να γίνουν σε ένα μήνα και, αν το σκεφτώ, θα είχα επιδιώξει μια ελαφρώς μικρότερη ή μεγαλύτερη διάρκεια παραμονής. Ωστόσο, ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου και ήταν απίστευτα ικανοποιητική επαγγελματικά και προσωπικά.
