Charbel Haber: Τυχαία πράγματα που θα έλεγαν οι θεοί σε έναν ταξιδιώτη που έχασε τον δρόμο του

Το «Τυχαία πράγματα που θα έλεγαν οι θεοί σε έναν ταξιδιώτη που έχασε τον δρόμο του» είναι ένα πολυμεσικό έργο που διερευνά το πέρασμα του χρόνου και τη μελαγχολία στην περιοχή της Μεσογείου. Το έργο οδηγεί το κοινό σε ένα ενδοσκοπικό ταξίδι μέσα από λησμονημένες ιστορίες και χαμένους πολιτισμούς. Μέσα από τη μουσική, την εικόνα και την αφήγηση, το έργο εγείρει τον προβληματισμό σχετικά με τη σύνδεσή μας με την Ιστορία και την επίμονη δύναμη της μελαγχολίας. Το έργο ακολουθεί έναν ταξιδιώτη χαμένο στον χρόνο, ο οποίος συναντά θεούς που εκπροσωπούν διαφορετικούς πολιτισμούς της Μεσογείου. Η κιθάρα του Haber γεννά τη λαχτάρα και την ενδοσκόπηση, αντικατοπτρίζοντας τις εμπειρίες του ταξιδιώτη. Αντλώντας έμπνευση από το μεσογειακό τοπίο και τη μεσογειακή αρχιτεκτονική, η εικόνα εντείνει την ατμόσφαιρα, ενώ συν τω χρόνω η εξιστόρηση αποκαλύπτει αινιγματικές ενδοσκοπικές ιδέες. Υιοθετώντας μια μη γραμμική δομή, το έργο εμβαθύνει σε εναλλακτικές εκδοχές των ιστορικών γεγονότων, απηχώντας την κυκλική φύση της Ιστορίας. Ενθαρρύνει το κοινό να συλλογιστεί τη δική του θέση στο αχανές μωσαϊκό του χρόνου. Το «Τυχαία πράγματα που θα έλεγαν οι θεοί σε έναν ταξιδιώτη που έχασε τον δρόμο του»» υπογραμμίζει τον πλούτο και την ευθραυστότητα της πολιτισμικής κληρονομιάς της Μεσογείου, προσκαλώντας το κοινό να συνδεθεί με λησμονημένες ιστορίες και να εναγκαλιστεί τη μελαγχολική ομορφιά.

Charbel Haber

Διαβάζοντας ποίηση στον Ποσειδώνα

Σημείωμα δημιουργού

Οι δρόμοι έσφυζαν, νέες σέχτες, νέοι θεοί που αναδύθηκαν από παλιούς εφιάλτες και όνειρα, από μια σειρά αναπάντεχων νικών μετά από μια αλληλουχία προαναγγελθέντων ηττών. Κάποιοι περίμεναν να εμφανιστεί ένα μαύρο ιστίο, άλλοι ήταν εδώ αναζητώντας σύγχρονες δοξασίες, κάτι όμορφο, όχι ανθρώπινο, μια εικόνα ενός φαντάσματος σε μια κρουαζιέρα αναψυχής, μια εικόνα των τέλειων διακοπών. Το μέλλον είναι ένα ατελείωτο καλοκαίρι. Το μόνο που μου φέρνει στον νου το χαβιάρι είναι ένα εκατομμύριο ψάρια χαμένα σε μια αγριεμένη θάλασσα. Ήρθα εδώ για να πιάσω στον αέρα τους ψιθύρους τους, μου είπαν ότι οι άγιοι μουρμουρίζουν στον ύπνο τους, έλα να ακούσεις, μπορεί και να μάθεις κάτι. Νόμιζα ότι γνώριζα την ιστορία, είμαι εξοικειωμένος με τους λόφους και τις κοιλάδες της, ξέρω καλά πόσο τα ουράνια σώματα θαυμάζουν εμάς τους θνητούς ενώ σπέρνουν τους σπόρους της κοινής μας τραγωδίας. Το μέλλον είναι ένα ατελείωτο καλοκαίρι. Το μόνο που μου φέρνει στον νου το χαβιάρι είναι ένα εκατομμύριο ψάρια χαμένα σε μια αγριεμένη θάλασσα. Αν δεν πάω στον πόλεμο, ο πόλεμος θα έρθει σε μένα. Είμαστε αδιαχώριστοι. Εκ γενετής. Αποχαιρετώ τον Ποσειδώνα προτού κατευθυνθώ στο πεδίο της μάχης. Είθε να βασιλεύει για πάντα στη θάλασσα και ενίοτε και στον ουρανό.