Κατερίνα Φώτη: ΜΠΛΟΥ

Το «ΜΠΛΟΥ» είναι ένα τραγούδι για την ανεπούλωτη γυναικεία μοναξιά της πόλης και για κάθε ανάμνηση θαμμένη κάτω από τα υπό κατασκευή κτίρια που αλλάζουν χρήση, χέρια και ονόματα. Είναι ο ήχος για όλα όσα κρύψαμε ή θάφτηκαν κάτω από ένα μουσαμά και για τα οποία ποτέ δεν μιλήσαμε, γιατί ούτε προλάβαμε ούτε είχαμε τα λόγια να τα μοιραστούμε.

Το «ΜΠΛΟΥ» είναι ο παλμός της γυναικείας μνήμης αυτής της πόλης: τραγουδιέται και ακούγεται κάθε φορά που ένα κορίτσι αναζητά έναν συλλογικό γυναικείο χτύπο για να ενσωματώσει εκεί τη φωνή της. Σε μια πόλη που ακροβατεί μεταξύ της απόλυτης μετάλλαξης και της πλήρους απορρύθμισης κάθε έννοιας συλλογικής ύπαρξης, το κοινό μας τραγούδι ξεχύνεται στους δρόμους, απελευθερώνει κάθε τι ανείπωτο και φιμωμένο, αντηχεί και δονείται στα σώματα μας.

Ζούμε στην εποχή της Μεγάλης Εξάντλησης. Πιο κουρασμένοι/ες από ποτέ, αποστραγγισμένοι/ες συναισθηματικά και προσπαθώντας να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην πολλαπλότητα της πληροφορίας και στην υποχρεωτική παραγωγικότητα, οδηγούμαστε στην ολοκληρωτική έλλειψη προσωπικού χρόνου, στρεφόμαστε όλο και περισσότερο στον εαυτό μας και απομακρυνόμαστε από την κοινωνικοποίηση. Σε μια πόλη που ασφυκτιά από κατοίκους στοιβαγμένους σε πολυκατοικίες, μπαρ, θέατρα, μέσα μαζικής μεταφοράς, γραφεία, υπηρεσίες, δρόμους και πάρτι, μια πόλη που μεταλλάσσεται ραγδαία σε ατελείωτο τουριστικό πάρκο, ορίζοντας την ταυτότητά της μέσα από την ανακατασκευή κτιρίων, την αποσυλλογικοποίηση της πόλης και τη διάλυση κάθε έννοιας γειτονιάς, συνωστιζόμαστε διαρκώς αλλά δεν συναντιόμαστε ποτέ με τρόπο ουσιαστικό.

Οι γυναίκες των ασφυκτικά γεμάτων πόλεων έρχονται αντιμέτωπες με μια ανεπούλωτη μοναξιά που εντείνει ακόμα περισσότερο την αναπόφευκτη κόπωσή τους. Φορτωμένες με τα βάρη της καθημερινότητας αλλά και με τα βάρη της βιωμένης έμφυλης διάκρισης που ορίζει την ύπαρξη τους, προσπαθούν να επιτελέσουν τους κοινωνικούς τους ρόλους μέσα από πολλαπλούς περιορισμούς. Κάθε τους κίνηση και κάθε τους πράξη επιτηρείται και ορίζεται από κανόνες που δεν έθεσαν οι ίδιες, ενώ παράλληλα ο λιγοστός τους χρόνος τις καταδικάζει στην έλλειψη επικοινωνίας. Την ίδια στιγμή, σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, οι γυναίκες αυτές αναγκάζονται να υποβληθούν σε αποχωρισμούς που ορίζουν τελικά την ίδια τους την ταυτότητα. Η απώλεια αποτελεί γι’ αυτές όχι μόνο αποτέλεσμα της θνητότητας, αλλά και αποτέλεσμα της πλήρους απουσίας συλλογικών χώρων και αισθήματος συνύπαρξης.

Το «ΜΠΛΟΥ» αποτελεί το συλλογικό τραγούδι της απώλειας της πόλης, ένα σύγχρονο μοιρολόι της γειτονιάς που αποσυντίθεται. Πρόθεσή μου είναι να μιλήσω για την καθεμία από εμάς που παλεύει να ορθώσει ανάστημα έχοντας αναγκαστεί να θάψει κάτω από μουσαμάδες τα συλλογικά και τα ατομικά της τραύματα, τα αντικείμενα ξεθωριασμένης χρήσης, την ελπίδα για μια συλλογική καθημερινότητα. Το «ΜΠΛΟΥ» είναι μια ιαχή για όσες αναζητούν λίγο μπλε του ουρανού σε μια πόλη που πνίγεται στο μπλε των μουσαμάδων.