Άννα Παπαθανασίου: Θάλαμοι θερμοκοιτίδων

Μελετώ τα όρια της απουσίας όπως αυτή σχηματοποιεί παγιωμένες στερεοτυπικές αντιλήψεις αναφορικά με τα ζητήματα της ταυτότητας, και το δρόμο που οδηγεί στη διαμόρφωση αυτής μέσω του φύλου, του σωματικού βάρους, της σεξουαλικότητας, της κοινωνικής τάξης και πληθώρας ακόμα άλλων συνιστωσών· έτσι, προσπαθώ να δω πώς μπορεί να βρεθεί κανείς σε μια ουδέτερη θέση καθώς αποπειράται να προβλέψει την απόρριψη (περιθωριοποίηση) που ανακύπτει, όταν αυτά παγιώνονται κοινωνικά ως απεικόνιση των ιδιαιτεροτήτων της εκάστοτε ρευστής ταυτότητας – με στόχο μελέτης την αφομοίωση έναντι της εξουδετέρωσης. Το σώμα μου είναι ένα μέσο διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή, μεταμορφώνεται και αντικειμενοποιείται οργανικά. Η διερεύνηση των περιορισμών του και ενός (σχετικά μεγάλου) εύρους επιλογών μού επιτρέπει να δημιουργήσω νέες αναγνώσεις του εαυτού και των άλλων που αποτελούν τον ιστό στον οποίο ενυπάρχω, τόσο σε κυριολεκτικό επίπεδο όσο και σε μεταφορικό (και ενίοτε μεταφυσικό). Έχω τη δυνατότητα να αποσυνδέομαι από την περσόνα μου και καθώς αντιμετωπίζω τον εαυτό μου κατά κύριο λόγο ως άψυχο υλικό εξαιτίας της άτυπης φύσης του συνδρόμου Άσπεργκερ που με εντάσσει στο ατυπικό φάσμα, επιθυμώ να διερευνήσω σε βάθος και να δημιουργήσω ένα λεξιλόγιο νέων εικόνων· αυτές οι εικόνες θα αναδείξουν κατά κάποιο τρόπο μια άλλη πτυχή της ζωής, που μοιάζει να αγνοώ σε παρόντα χρόνο. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου στο έργο μου: δημιουργώ θραύσματα και τα βάζω το ένα δίπλα στο άλλο, ενώ παράλληλα προσπαθώ να συμπληρώσω τη μεγάλη εικόνα χωρίς ακόμα να μπορώ να την αντιληφθώ πριν αυτή ξεδιπλωθεί. Επεξεργάζομαι τα στοιχεία και προσπαθώ να κατανοήσω τη σειρά των πραγμάτων. Αυτή είναι η διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσω για να δω τα πράγματα πιο διαυγή, με τον ίδιο τρόπο που καλούμαι να αντιληφθώ την αίσθηση της ταυτότητας και του συλλογικού τραύματος, δηλαδή ακούσια και αφηρημένα. Στην πρακτική μου αναζητώ έμπρακτους τρόπους χρησιμοποιώντας αφενός την αίσθηση της ταυτότητας ως εργαλείο –ως ένα αντικειμενοποιημένο υλικό που φιλτράρεται μέσα από τη σωματική και συναισθηματική εξάντληση– και αφετέρου τη μεταμόρφωση ως τρόπο εκμηδένισης και ανάτασης. Το συγκεκριμένο θέμα με ενδιαφέρει ερευνητικά λόγω της βαθιάς ανάγκης που έχω αναπτύξει για την κατασκευή μιας πιο ολοκληρωμένης περφόρμανς· το έργο θα αντλεί από τη θεματική της ρευστής συλλογικής ταυτότητας υπό το πρίσμα του βιολογικού σώματος και θα παρουσιάζει μια νέα επιφάνεια διεπαφής επιστρατεύοντας την τεχνητή νοημοσύνη και τον κώδικα. Τα εργαλεία που πρόκειται να ενσωματώσω περιλαμβάνουν την κίνηση, μεθόδους προγραμματισμού, φωτιστικά μέσα, και ήχο στοχεύοντας στη μελέτη των αντιθέσεων μέσα από το συνδυασμό των σωματικών μου περιορισμών που αντιπαρατίθενται με αυτούς της «μηχανής». Η σύνδεση του σώματος με ένα κατασκευασμένο, κωδικοποιημένο σύστημα λειτουργιών θα είναι το μόνο στοιχείο που θα φανερώνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια κατάσταση απομόνωσης και σε αυτήν της ουσιαστικής μοναξιάς.

Σημείωμα της δημιουργού

Άννα Παπαθανασίου, Ιανουάριος 2023