Ερευνητικό ταξίδι στην Ινδονησία

«Ένας χώρος συλλογικής α-συμφωνίας φτιαγμένος από τις αλληλοσυσχετίσεις μεταξύ των ατομικών μας κινήσεων, οι οποίες όμως είναι αχώριστες από την κίνηση του συνόλου προς την πραγματικότητα της καθημερινότητας που υπάρχει μπροστά μας. Έτσι θα ήθελα να θυμάμαι αυτό το ταξίδι, μέσω των αισθήσεων. Αυτό που πάντα διακυβεύεται είναι ο χρόνος ή μάλλον έτσι μας φαίνεται. Ίσως η ολοκλήρωση πραγματοποιείται όταν ο ένας είναι σε θέση να αισθανθεί ότι είναι μέρος του άλλου.»

«Το backstage έχει περισσότερη σηµασία κ πιάνει πολύ περισσότερο χώρο από το µπροστά. / Μπορείς να αλλάζεις θέση όποτε θέλεις. / Οι µουσικοί φοράνε τα ίδια ρούχα. / Ίδιο πουκάµισο / άλλες φούστες κ µαντήλια στο κεφάλι. / Jasmines, αλλά η ενδυµασία αλλάζει ανάλογα µε την περιοχή. Οι τραγουδίστριες, τα ίδια ρούχα. / Πίνουν κ το τσαγάκι τους. / Έχει περισσότερη σηµασία πως είναι για εκείνους πάνω στη σκηνή κ όχι τόσο το θέαµα. Βλ. τα χρώµατα στις κούκλες είναι για τον οργανοπαίχτη... όχι τους θεατές.»

«Πώς να αποκρυσταλλωθεί με λόγια μια εμπειρία τόσο απαλή, ρευστή, σχολαστική και ταυτόχρονα ευάλωτη, όπως η ίδια μας η ύπαρξη; Δύσκολα μπορεί να γίνει αντιληπτός ή να περιγραφεί ο τρόπος που βιώσαμε την Ινδονησία˙ μια ακατέργαστη, βαθιά ολιστική εμπειρία γεμάτη προκλήσεις και εναύσματα. Η οποιαδήποτε απόπειρα να αποδοθούν με λόγια αυτές οι 12 ημέρες μπορεί να υπονομεύσει την ίδια την εμπειρία. Η ιδέα του Raed Yassin με τον τίτλο «soft shell crab» μας δοκίμασε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο˙ μας εξέθεσε, αποδόμησε τον τρόπο σκέψης και τις αισθήσεις μας, σαν να ήταν φτιαγμένα από γυαλί, τα κόκκαλά μας θρυμματίστηκαν και ξαναφτιάχτηκαν με μια βάση πιο ειλικρινή, ευέλικτη και δυνατή απ’ ότι πριν. Καθώς φέρνω στο μυαλό μου τις εμπειρίες μας από την καλλιτεχνική σκηνή της Ινδονησίας, το μόνο που σκέφτομαι είναι έννοιες όπως: συλλογικότητα, ενδυνάμωση και υποστήριξη.»

«Ήταν όμως και ο ζεστός και υγρός καιρός, τα μάνγκο και το ρύζι, το θέατρο σκιών, ο ήχος του γκάμελαν που μας περιέβαλλε –από ένα εργαστήριο που κάναμε, σε απίστευτα ρέιβ πάρτυ– ένας γάμος που σχεδόν αυτοπροσκληθήκαμε και αναπόφευκτα η εμπειρία του Gojek. Το Gojek είναι μια «υπερ-εφαρμογή» που βασίζεται στη λεγόμενη «οικονομία της πλατφόρμας» (παλιοί αμφιλεγόμενοι γνωστοί για τους περισσότερους από μας) και η οποία μας κατέκλυσε με τις αμέτρητες δυνατότητες και επιλογές της καθώς και την αποτελεσματικότητά της ως τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Μας οδήγησε όμως και στο εξής ερώτημα: ποιοι επωφελούνται από την ψηφιακή επανάσταση;»

«Μας περίμενε το βράδυ, όταν οι οδηγοί μας έφεραν πίσω στον χώρο στάθμευσης με τα ανοιχτά τζιπ τους. Προηγουμένως, είχαμε περάσει ώρες να εξερευνούμε την περιοχή γύρω από το ηφαίστειο Μεράπι: το μουσείo συλλογικής μνήμης “Omakhu Memoriku” όπου παρουσιάζονται τα κατάλοιπα της καταστροφικής έκρηξης της 5ης Νοεμβρίου 2010, το οροπέδιο “Lava Merapi” που συνήθως προσφέρει μια απροσπέλαστη θέα του ηφαιστείου, αν και εκείνη τη μέρα είχε συννεφιά, καθώς και το νεόδμητο οχυρό “Kaliadem”, που υπόσχεται καταφύγιο σε περίπτωση κινδύνου. Ένας από τους συνεργάτες της μας ακολουθούσε παντού και μας τραβούσε φωτογραφίες, ένας άλλος τις τύπωνε και ένας τρίτος τις ετοίμαζε και τις παρέδιδε στα γκρουπ στο τέλος της διαδρομής τους. Στο τέλος αυτής της «αλυσίδας» ήταν αυτή, που της πουλούσε. Εξαιτίας της έκρηξης, πριν από εννέα χρόνια, έχασε το σπίτι της και έπρεπε να καταφύγει σε μια ασφαλέστερη περιοχή στη νότια Ινδονησία, όπου μένει μέχρι και σήμερα. Κάθε πρωί, επιστρέφει στο μέρος που άλλαξε τη ζωή της, προσπαθώντας να πείσει τους επισκέπτες να αγοράσουν τις αναμνηστικές τους φωτογραφίες. Το όνομά της είναι Nurul.»