Ο Γιώργος Γάλλος μιλάει στη Lara Johnson-Wheeler

Πες μου για τη συνεργασία σου με τον Άρη.

Ο Άρης είναι νέος, όπως είδες, αλλά έχει πείρα σε αυτό το είδος θεάτρου, το μουσικό θέατρο. Ξεκίνησε μόνος του, σε μικρά θέατρα, μπροστά σε ελάχιστο κοινό. Τον παρακολουθούσα, έβλεπα τις παραστάσεις του και μια μέρα μου τηλεφώνησε και μου εξέφρασε την επιθυμία του να δουλέψουμε μαζί. Του είπα αμέσως: «Ναι, πότε και σε τι;». Αυτή είναι η πρώτη μας συνεργασία.

Πώς ανταποκρίνεσαι στη μουσική του έργου;

Καταρχάς, θα σου πω ότι αν δεν γινόμουν ηθοποιός, θα δοκίμαζα να γίνω μουσικός. Μ’ αρέσει το τραγούδι. Δεν έχω πάει όμως ποτέ σε ωδείο. Μπορεί να το κάνω λίγο αργότερα. Όταν μεγαλώσω λίγο! Πάντως, στη συγκεκριμένη παράσταση συνδυάζονται δύο πράγματα που αγαπώ. Μουσική και κείμενα αρχαίας γραμματείας. Νοιώθω πολύ τυχερός γι’ αυτό.

Πρόσεξα πως το έργο είναι πολύ σωματικό, μεγάλο μέρος της ερμηνείας σχετίζεται με το σώμα. Είναι κάτι βασικό για σένα;

Στις παραστάσεις του Άρη, η μουσική και το σώμα είναι αδιαχώριστα. Όλα πηγάζουν από το κείμενο. Το κείμενο γίνεται ρυθμός, ήχος, μελωδία, που με τη σειρά τους ενεργοποιούν το σώμα, το οποίο είναι πάντα παρόν. Φλέγεται.

Ποια είναι η σχέση σου με τις Βάκχες ως κλασικό έργο;

Τα έργα αυτά είναι δύσκολα κείμενα. Για να συνδεθείς με ένα αρχαίο κείμενο, πρέπει να αποδεχτείς τη σχέση του με το ιερό, το θείο. Δεν είναι θέμα σεβασμού απέναντι στο κείμενο, αλλά κατανόησής του.

Διαπίστωσες διαφορές ανάμεσα στην ερμηνεία σου για την κάμερα του Nick Knight και στον τρόπο που παίζεις στη σκηνή;

Τα πρώτα 5-10 λεπτά της φωτογράφησης μοιάζουν λίγο με μεταμφίεση. Μπαίνοντας όμως πιο βαθιά στη δουλειά με τον Νικ και ακολουθώντας τις οδηγίες του, χωρίς να το καταλάβεις, μπαίνεις στη διαδικασία της ερμηνείας. Καθώς σου προτείνει να δοκιμάσεις διάφορα πράγματα, πας όλο και βαθύτερα. Παύεις να ποζάρεις.