Το αίτημα για πράσινο και οι προοπτικές της τοπιακής πολεοδομίας

Η μορφή των αστικών πάρκων στις δυτικές πόλεις έχει καθοριστεί από τον τρόπο πρόσληψης του φυσικού τοπίου. Η φύση γίνεται αντιληπτή ως τοπίο όταν ο άνθρωπος εγκαταλείπει την ύπαιθρο για τα αστικά κέντρα. Η φύση μετατρέπεται σε θέαμα, και αντικείμενο αναπαράστασης από τους ζωγράφους της αναγέννησης, τη στιγμή που ο άνθρωπος παύει να αποτελεί μέρος της και στρέφει το βλέμμα του προς αυτή. Έκτοτε, μέσα από την εξέλιξη της τοπιογραφίας και την αλληλεπίδραση της με την κηποτεχνία, το τοπίο αποτελεί μία ιστορικά νοηματοδοτημένη αναπαράσταση όπου οι κάτοικοι των πόλεων προβάλλουν τις αξίες τους. Καθ' όλη τη διάρκεια εξέλιξης των πόλεων, ο τρόπος διαμόρφωσης των φυσικών στοιχείων αποκαλύπτει στοιχεία τόσο για τη σχέση του ανθρώπου με την περιβάλλουσα φύση όσο και για τον τρόπο αυτοπροσδιορισμού των κοινωνιών.

Η συμβολική διάσταση του αστικού πρασίνου παραμένει ισχυρή κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Το πράσινο αποτελεί σύμβολο υγιεινής ζωής στα οράματα της μοντέρνας πολεοδομίας. Αντίστοιχα στα χρόνια της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης το αίτημα για πράσινο εκφράζει μια διάθεση άρνησης της αστικής συνθήκης και νοσταλγίας της υπαίθρου από τους νέους κατοίκους των πόλεων.

Την τελευταία δεκαετία, το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής και η ανάγκη για βιωσιμότητα έχουν ενθαρρύνει την ανάπτυξη νέων στρατηγικών σχεδιασμού που επαναδιαπραγματεύονται τη σχέση φύσης - πόλης. Ο σύγχρονος αστικός σχεδιασμός, μέσα από το νέο πεδίο της τοπιακής πολεοδομίας, προσδίδει έμφαση στην οργανική ανάπτυξη των υποδομών και τη σύζευξη τους με τα φυσικά συστήματα. Τα φυσικά στοιχεία σχεδιάζονται ως ανθρωπογενείς παρεμβάσεις, ενώ οι αστικές υποδομές μελετώνται ως φυσικά συστήματα τα οποία εξελίσσονται στο χρόνο. Το τοπίο δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως εικόνα, αλλά ως μέθοδος σκέψης.

Επιπλέον το πράσινο αποτελεί αντικείμενο συχνών διεκδικήσεων στο δημόσιο χώρο, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το πάρκο Gezi της Κωνσταντινούπολης. Οι φυτεμένες εκτάσεις αποτελούν αστικά κοινά τα οποία συχνά απειλούνται από ιδιωτικά αναπτυξιακά σχέδια. Με τον τρόπο αυτό το αστικό πράσινο αποκτά πολιτική διάσταση ως ένα φυσικό στοιχείο το οποίο τίθεται σε αντιπαράθεση με τις κυρίαρχες οικονομικές δομές.

Στις ημέρες μας, σε μια περίοδο κατά την οποία οι πόλεις βρίσκονται αντιμέτωπες με εξαιρετικά σοβαρά οικονομικά, περιβαλλοντικά και πολιτισμικά προβλήματα, ο επαναπροσδιορισμός του ρόλου των φυσικών στοιχείων στην πόλη παραμένει προτεραιότητα του αστικού σχεδιασμού. Το κεντρικό ερώτημα της συζήτησης αφορά στις νέες σχέσεις φυσικών στοιχείων και τεχνικών υποδομών, και την επίδραση τους στην ταυτότητα των πόλεων του 21ου αιώνα. Η συζήτηση θα επικεντρωθεί στην αισθητική, περιβαλλοντική, συμβολική, και πολιτική διάσταση των χώρων αστικού πρασίνου μέσα από τη διερεύνηση των ακόλουθων ερωτημάτων:

Η δράση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Έργου «Η Ελληνική Σκέψη σε διάλογο: Προγράμματα Βιωματικής Μάθησης», το οποίο εντάσσεται στην Πράξη «Ακαδημία Πλάτωνος: Η Πολιτεία και ο Πολίτης». Το Έργο σχεδιάστηκε από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση - Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία και υλοποιείται μέσω του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση», το οποίο χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο) και από Εθνικούς Πόρους.