On Wednesdays We Wear Pink

Πώς ζει μια γυναίκα σε έναν ροζ κόσμο;

Οι θηλυκότητες του “On Wednesdays We Wear Pink” («Τις Τετάρτες φοράμε ροζ») κατοικούν σε ένα μονοχρωματικό περιβάλλον, παγιδευμένες σε μια ατέλειωτη διαδοχή από Τετάρτες. Μετά το “Cinderella’s” ο Αλέξανδρος Σταυρόπουλος στρέφεται για δεύτερη φορά στις ποικίλες μορφές και αντιφάσεις των αναπαραστάσεων της θηλυκότητας. Σε έναν χώρο που θυμίζει παραμυθένιο, ονειρικό καταφύγιο και, ταυτόχρονα, χρυσό κλουβί, οι πέντε ερμηνεύτριες επιδίδονται σε μια σειρά από μεταμορφώσεις. Συνειδητοποιημένες φεμινίστριες, δυσερμήνευτες Barbie, πριγκίπισσες του Walt Disney, αμαζόνες που διεκδικούν την ικανοποίηση αλλά και την απαλλαγή από κάθε είδους δεσμά. Δοκιμάζουν τα όρια αυτών των –συχνά στερεότυπων– ταυτοτήτων και αναμειγνύουν τα ετερόκλητα συστατικά τους αναζητώντας την τέλεια σύνθεση: αυτή που θα οδηγήσει στην εκπλήρωση των επιθυμιών τους.

Η ειρωνεία και η αμφισημία αποτελούν βασικά εργαλεία της προτεινόμενης σκηνικής γλώσσας, αφού το καθετί ενέχει πολλαπλές αναγνώσεις. Εξάλλου, το ροζ χρώμα συνδέεται τόσο με τα γυναικεία σεξουαλικά όργανα όσο και με μια εξιδανικευμένη και, συχνά, καταπιεσμένη, αλλά κοινώς αποδεκτή σεξουαλικότητα. Το κινητικό λεξιλόγιο αναπτύσσεται πάνω σε ένα ακόμα παράδοξο, αφού οικειοποιείται στοιχεία από τους latin χορούς και τα αναδιατάσσει σε μια μοναχική επιτέλεση δίχως παρτενέρ.

Οι πέντε φιγούρες μοιράζονται μια επαναληπτική καθημερινότητα και το όνειρο της απόδρασης, σαν ζωντανές κούκλες βιτρίνας που αναζητούν την έξοδο. Η δεξαμενή εικόνων και μοτίβων, στην οποία ανατρέχουν, στοιχειοθετεί μια συνομιλία με την pop κουλτούρα, το camp και το kitsch, τον καταιγισμό των αναφορών που επιβιώνουν στο συλλογικό φαντασιακό. Μέσα από αυτά ακριβώς τα επάλληλα στρώματα εικόνων και αφηγήσεων, τα πρόσωπα επιχειρούν να ανοίξουν στις καθορισμένες ταυτότητες μικρές ρωγμές, χαραμάδες ελευθερίας.