DEEP HORIZON

Η transmedia εγκατάσταση “DEEP HORIZON” παρουσιάζεται για πρώτη φορά και αποτελεί τη συνέχιση της συνεργασίας μεταξύ των βασικών συντελεστών του χορογραφικού έργου “Vanishing Point” (2020), το οποίο δημιουργήθηκε σε ανάθεση και παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, κάνοντας πρεμιέρα στο πλαίσιο του 7ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων (ΟΝC7, 1-2 Φεβρουαρίου 2020). To “Vanishing Point” αναγνωρίστηκε από το διακεκριμένο δίκτυο Aerowaves ως μια από τις 20 σημαντικότερες χορογραφίες νέων καλλιτεχνών και αναμένεται να παρουσιαστεί στην επετειακή εκδήλωση του δικτύου στην Ελευσίνα, στο πλαίσιο του Spring Forward Festival, από 28 Απριλίου έως 1 Μαΐου 2022, σε οργάνωση των European Capital of Culture-Elevsis και DAN.C.CE UNITIVA. Το έργο έχει ήδη παρουσιαστεί σε σημαντικά ευρωπαϊκά φεστιβάλ, όπως το ONE DANCE WEEK (Βουλγαρία), RIDCC (Ρότερνταμ) και PAYS DE DANSES FESTIVAL (Λιέγη).

Η Δάφνη Αντωνιάδου, ο Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου και ο Constantine Skourlis εργάζονται μαζί από το 2019. Η δουλειά τους στρέφεται κυρίως γύρω από τη χορογραφία, καθώς και τις πρακτικές του ήχου και του κινηματογράφου. Δουλεύοντας μαζί, έχουν δημιουργήσει το concept “Vanishing Point”, το οποίο έχει αναπτυχθεί μέχρι στιγμής σε τρία διαφορετικά έργα: “Vanishing Point” (χορογραφία, 2020), “DEEP HORIZON” (πολυκαναλική / transmedia εγκατάσταση, 2022) και “Vanishing Point” (ταινία, 2022).

Σύμφωνα με τη φιλόσοφο Elizabeth Grosz, το σώμα μπορεί να θεωρηθεί ως μια «υποδεκτική επιφάνεια» μέσω της οποίας σχηματίζουμε σχέσεις, δεσμούς και συνδέσεις με άλλα υλικά, εικόνες, ακόμα και λέξεις. Το “Deep Horizon” δίνει έμφαση σε αυτή την έννοια δείχνοντας πώς το σώμα είναι ένα μέρος πληροφοριών, ένα μέρος «μνήμης», ένα σωματικό πεδίο γνώσης που δεν σταματά ποτέ, μέσα από όλες τις αναπαραστάσεις και τις διαφορετικές αφηγήσεις του, να επαναπροσδιορίζει τον κόσμο.

Το “Deep Horizon”, που αποτελεί μια συνέχιση της συνεργασίας μεταξύ των δημιουργών του “Vanishing Point” (στη χορογραφική του εκδοχή), είναι μια συλλογική διεργασία, μια από κοινού απόπειρα των μελών της ομάδας να ανακαλύψουν και να παρατηρήσουν τον δικό τους, πολυθεματικό δημιουργικό ρόλο. Διαρρηγνύοντας τη γραμμική αφήγηση του αέναου ταξιδιού στον χρόνο, οι δημιουργοί εστιάζουν στο φαινόμενο της συνεχούς μεταμόρφωσης και εξέλιξης. Η δομή του έργου διαρκώς μετασχηματίζεται μέσω μιας ψευδαισθητικής εμπειρίας υπερβατικού νοήματος, ενώ η οπτική αφήγηση παύει να έχει μια συνεκτική μορφή με καθορισμένη ερμηνεία.

Ορίζοντας την ύπαρξη πέρα από αυτονόητα όρια, το έργο μάς παρουσιάζει ένα ντοκουμέντο μιας σύνδεσης με το σώμα, μια αισθητική που μας εισάγει σε έναν δυστοπικό κόσμο ενός άγνωστου, σκοτεινού παρελθόντος, καθώς εισέρχεται σε μια αρχαιολογία της ύπαρξης.

Με τους περφόρμερ να ενσωματώνουν σουρεαλιστικές και αρχετυπικές ανθρώπινες φιγούρες, η παρουσιαζόμενη εικόνα συγκεντρώνει το παρελθόν και το μέλλον γύρω και εντός της, όχι ως έναν προορισμό, αλλά ως μεταβατικό σημείο, μέσω του οποίου η προσωρινότητα και η παροδικότητα χτυπούν σαν κεραυνός. Μέσα από έναν συνδυασμό μυθολογικών μοτίβων και αισθητικά ερωτικών και βίαιων συγκρούσεων, ερμηνεύουν μια υπερβατική εμπειρία, παρουσιάζοντας συγχρόνως μια εικόνα της ύπαρξης εντός ενός ατελείωτου ορίζοντας ανεξερεύνητων συμβάντων.

Το έργο είναι ανοιχτό σε πολλές ερμηνείες. Μας προκαλεί να βυθιστούμε σε έναν κόσμο που διεγείρει τη φαντασία, πυροδοτεί μια επιθυμία να διερευνήσουμε τη βαθύτερη εσωτερική αλήθεια μας και να απεμπλακούμε από την προσδοκία αυτού που παρακολουθούμε, βιώνουμε και, κατά συνέπεια, αισθανόμαστε.

—Ζαΐρα Κωνσταντοπούλου