Η Miranda July στη Στέγη

Η Μιράντα Τζουλάι δημιουργεί έργα που αψηφούν τις κατηγοριοποιήσεις και υιοθετούν πολλαπλά μέσα έκφρασης, από τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία έως τις εικαστικές τέχνες και την περφόρμανς. Πολλά από αυτά έχουν φιλοξενηθεί στο MoMA, το Μουσείο Guggenheim και την Μπιενάλε του Whitney.

Διάλεξε το επώνυμο July από έναν μυθιστορηματικό χαρακτήρα όταν ήταν 15 χρονών και στα 20 το υιοθέτησε επίσημα. Σήμερα, γράφει και ζει ανυπόκριτα, χορεύοντας στο σπίτι της ή σε οθόνες, αμφισβητώντας τις κοινωνικές συμβάσεις και ενθαρρύνοντας τις γυναίκες να ανακαλύψουν τον αυθεντικό εαυτό τους.

Το εμβληματικό New Yorker έχει γράψει γι’ αυτήν: «Η Μιράντα Τζουλάι είναι εξαιρετική στην πλοκή. Οι ιστορίες εμφανίζονται μπροστά της, σαν δώρο από τους θεούς, και το μόνο που έχει να κάνει εκείνη είναι να τις ξετυλίξει». Στη δεκαετία του 1990, πειραματίστηκε στο πλαίσιο της riot grrrl σκηνής με διάφορα πρότζεκτ στα πεδία του θεάτρου, της περφόρμανς και του κινηματογράφου, συμμετέχοντας σε ανεξάρτητα φεστιβάλ και εναλλακτικούς χώρους τέχνης. Το 2005 έκανε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με την ταινία "Me and You and Everyone We Know", η οποία απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο φεστιβάλ Sundance και τέσσερα βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών, ανάμεσά τους και το βραβείο Χρυσής Κάμερας. Στον χώρο της λογοτεχνίας, έχει αποδείξει το χάρισμα και την ικανότητά της να αποτυπώνει –άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με ευαισθησία– όσα συζητούνται εντός και εκτός διαδικτύου στη ζωή μας.

Στα βιβλία της, όπως το "No One Belongs Here More Than You" (2007), μια συλλογή διηγημάτων που απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές, και το πρώτο της μυθιστόρημα, "The First Bad Man" (2015), εξερευνά διάφορα θέματα, όπως είναι η μοναξιά, η αποξένωση και η ανθρώπινη ανάγκη για σύνδεση. Ανεξάρτητα από το μέσο και το είδος που κάθε φορά επιλέγει, η φωνή της παραμένει πάντα εκλεπτυσμένη και βαθιά ανθρώπινη.

Τον Ιανουάριο θα βρεθεί στη Στέγη, για να παρουσιάσει ένα μέρος του κινηματογραφικού της έργου, καθώς και το τελευταίο της μυθιστόρημα, All Fours (2024). Πρόκειται για μια ωδή στην αγάπη σε όλες τις μορφές της, που έχει κυρίαρχη θέση στις συζητήσεις των Αμερικανίδων οι οποίες έχουν περάσει πλέον στο ηλικιακό φάσμα των 40+, αλλά παράλληλα βιώνουν επιθυμίες χωρίς ηλικιακούς φραγμούς.