Η υπόθεση Τζέκυλλ

Αγαπητός στο θεατρικό κοινό της Γαλλίας και όχι μόνο, ο Ντενί Πονταλυντές έχει κυρίως συνδεθεί με την ερμηνεία του κλασικού ρεπερτορίου, αφού, ως εταίρος της Κομεντί Φρανσαίζ, έχει δοκιμαστεί σε κορυφαίους ρόλους. Όμως, ο δραματικός μονόλογος Η «υπόθεση Τζέκυλ랻 που ερμήνευσε στις αρχές του 2010 στο Τεάτρ ντε Σαγιό συνεπήρε κοινό και κριτικούς, γιατί εδώ η διαδικασία της μεταμόρφωσης εκτίθεται σ’ όλη της τη διαφάνεια. Λόγω της μεγάλης της επιτυχίας, η παράσταση επαναλαμβάνεται στο ίδιο θέατρο, από τις 10 έως τις 21 Μαΐου 2011, και στη συνέχεια ο ελληνικής καταγωγής ηθοποιός, στην πρώτη του εμφάνιση στη χώρα μας, θα την ανεβάσει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

Στη σκηνή παρακολουθούμε την εξομολόγηση του Δρος Τζέκυλλ λίγο πριν το θάνατό του –το τελευταίο κεφάλαιο της γνωστής νουβέλας του Ρ.Λ. Στήβενσον όπως διασκευάστηκε ειδικά για τον δημοφιλή ηθοποιό από την Κριστίν Μονταλμπεττί–, καθώς αφηγείται τα στάδια της δημιουργικής μανίας που τον οδήγησε στην εφεύρεση ενός φαρμάκου για την εξουδετέρωση του «κακού» εαυτού. Στην πραγματικότητα, βέβαια, συμβαίνει το αντίθετο: το τερατώδες δημιούργημα κατατρώγει τον δημιουργό, καθώς όσο προχωράει η αφήγηση ο αφιερωμένος στην έρευνα της δυαδικότητας της ψυχής, Δρ Τζέκυλλ, καταλαμβάνεται από το αρνητικό alter ego του.

Η παράσταση, με το σκηνικό του Ερίκ Ρυφ να παραπέμπει στα ομιχλώδη σοκάκια του Λονδίνου και το κοστούμι του ευυπόληπτου Δρος Τζέκυλλ ραμμένο από τον Κριστιάν Λακρουά, μεταδίδει αυτή τη σκοτεινή, ιδιαίτερα λεπταίσθητη ατμόσφαιρα της φανταστικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα, που εξερευνά τις κρυφές πλευρές του ανθρώπινου ψυχισμού. Από ψυχαναλυτική άποψη, ο Χάυντ έχει θεωρηθεί ενσάρκωση του ασυνείδητου.

Η ιστορία του Τζέκυλλ και Χάυντ βρίσκεται όμως αναμφισβήτητα και στην καρδιά του θεάτρου, ως πεδίου εξερεύνησης των αντιφάσεων της ανθρώπινης ύπαρξης. Από τους αρχαίους έως τον Σαίξπηρ και τον Μολιέρο κι ώς το μοντέρνο θέατρο, ο ηθοποιός διδάσκει ήθος ακριβώς επειδή προσφέρει σε κοινή θέα την απαγορευμένη όψη του ανθρώπου, αποκαλύπτοντας την υποκρισία της «παντοδυναμίας του καλού». Με αυτήν τη μοναδική ικανότητα συνδέεται η αναγκαιότητα του θεάτρου ως τέχνης – κι ο Ντενί Πονταλυντές, εκπληκτικός στο ρόλο του μυστηριώδους Δρος Τζέκυλλ, μας επαναφέρει σ’ ένα θέατρο αναγκαίο.