Πόλη-κράτος

Ο θίασος Κανιγκούντα δημιουργήθηκε το 2005 από τους ηθοποιούς Μαρία Κεχαγιόγλου, Μαρία Μαγκανάρη, Γιώργο Φριντζήλα, Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου και τον σκηνοθέτη Γιάννη Λεοντάρη και από το 2007 λειτουργεί ως αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία. Ο θίασος διευρύνθηκε στη συνέχεια με τη συμμετοχή των ηθοποιών Ανθής Ευστρατιάδου, Πέτρου Μάλαμα, Ευθύμη Θέου, Μαριάννας Τζανή, ενώ μέλος της ομάδας γίνεται και η σκηνοθέτης Κορίνα Βασιλειάδου.

Μόνιμοι συνεργάτες είναι η σκηνογράφος/ενδυματολόγος Θάλεια Ιστικοπούλου και η σκηνογράφος/ενδυματολόγος Γεωργία Μπούρδα. Κατά καιρούς ο θίασος συνεργάστηκε και με τους ηθοποιούς Λυδία Φωτοπούλου, Θανάση Δήμου, Δημήτρη Αγαρτζίδη, Σύρμω Κεκέ. Ο θίασος δεν διαθέτει θεατρική στέγη και για τις θεατρικές περιόδους 2007-2008 και 2008-2009 επιχορηγήθηκε από το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού.

Η Κανιγκούντα δεν είναι μια θεατρική ομάδα με μόνιμα μέλη αλλά μια συνθήκη συνεργασίας, η οποία τα τελευταία έξι χρόνια παίρνει μορφή κάθε φορά που προκύπτει η ανάγκη και η δυνατότητα για μια θεατρική παράσταση. Στόχος είναι η δοκιμασία των ορίων των μεθόδων δουλειάς που κατά καιρούς ακολουθούνται. Για το λόγο αυτόν ο θίασος δοκιμάζεται κάθε φορά σε διαφορετικά θεατρικά είδη επιχειρώντας να «ασκηθεί» σε ποικίλους θεατρικούς κώδικες: τον τραγικό λόγο («Ηλέκτρα» του Ούγκο φον Χόφμαννσταλ, 2005-2006 και 2008 σε νέα εκδοχή), το έμμετρο τοπικό ιδίωμα («Η Βοσκοπούλα», 2007), την πολιτική αλληγορία («Γένεσις Νο 2» του Ιβάν Βιριπάεφ, 2009), την κωμωδία («Η Βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη, 2009), την πολιτική σάτιρα με στοιχεία επιθεώρησης («Πόλη-κράτος», 2011). Το ισχυρό συναισθηματικό και ιδεολογικό κίνητρο που δίνει η θεματική του κάθε έργου είναι η κοινή αφετηρία όλων των μελών του θιάσου, η αναζήτηση ύφους και φόρμας είναι το κοινό ζητούμενο.

Παρασκευή 6 Μαΐου

Συζήτηση μετά την παράσταση με τα μέλη του Θιάσου Κανιγκούντα, τον Σταύρο Σταυρίδη, επίκουρο καθηγητή Τμήματος Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ και τη Δηώ Καγγελάρη, θεατρολόγο, λέκτορα Τμήματος Θεάτρου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.