Ο θάνατος του Δαντόν

«Ο θάνατος του Δαντόν», το πρώτο θεατρικό έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ, το οποίο έγραψε το 1835 σε ηλικία 21 ετών και ενώ αντιμετώπιζε διώξεις για την επαναστατική του δράση, δεν βρήκε το δρόμο του για τη σκηνή παρά μόλις το 1902. Ήταν, ωστόσο, το ανέβασμα του Μαξ Ράινχαρντ το 1916 που το καθιέρωσε, έστω και με καθυστέρηση σχεδόν ενός αιώνα, ως ένα από τα κλασικά έργα της ευρωπαϊκής δραματουργίας. Έκτοτε, ορισμένοι από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του 20ού αιώνα, από τον Τζόρτζιο Στρέλερ, τον Ζαν Βιλάρ και τον Έρβιν Πισκάτορ έως τον Κλάους- Μίκαελ Γκρύμπερ και τον Κριστόφ Μαρτάλερ δοκίμασαν να αναμετρηθούν μαζί του.

Στην Ελλάδα, «Ο θάνατος του Δαντόν» ήταν ένα από τα πρώτα έργα που ανέβασε ο Φώτος Πολίτης στο νέο τότε Εθνικό Θέατρο το 1933, δείχνοντας ιδιαίτερη, για την εποχή, επιμέλεια στους φωτισμούς και τις σκηνές πλήθους. Στο έργο του Μπύχνερ το θέατρο γίνεται το ιδανικό μέσο για την αποτύπωση της τραγωδίας της πολιτικής. Στις σύντομες σκηνές του έργου, ο πολιτικός στοχασμός, οι ρητορικοί αγώνες, η κυνική πολιτική δράση και, κυρίως, η ευμετάβλητη κρίση του πλήθους, συνεργούν προκειμένου να φωτίσουν τις διαφορετικές τάσεις, τα πολλαπλά κίνητρα και τις πολιτικές εκτιμήσεις που συγκροτούν το μωσαϊκό της Γαλλικής Επανάστασης κατά την περίοδο της «Τρομοκρατίας». Η επαναστατική θεατρική γραφή γίνεται προνομιακό εργαλείο πολιτικού στοχασμού, καθώς αναδεικνύει τη διαλεκτική της Ιστορίας.