Χορος

Umbilicus

Ηρώ Αποστολέλλη

ημερομηνίες

01-04 —02-04-2017

τιμές

5 — 7 €

τοποθεσία

Στέγη

ωρα & ημερομηνια

ημέρα

ώρα

τοποθεσία

ημέρα

Σάββατο-Κυριακή

ώρα

21:00

τοποθεσία

Μικρή Σκηνή

πληροφοριες

Εισιτηρια

Κανονικό: 7 €
Μειωμένο, Φίλος ή Μικρή Παρέα (5-9 άτομα): 6 €
Μεγάλη Παρέα (10+ άτομα): 5 €
ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5 € | Συνοδός ΑΜΕΑ: 5 €

Combo 2 διαφορετικών παραστάσεων ίδιας μέρας: 5 €
Ομαδικές κρατήσεις στο groupsales@onassis.org

Τρία σώματα, σε ρόλο μετρονόμου, συντονίζονται και αποκλίνουν, σε ένα κινητικό πείραμα βασισμένο στη μουσική του μινιμαλιστή John Adams.

Η Ηρώ Αποστολέλλη, χορεύτρια και χορογράφος, θέτει στο επίκεντρο των αναζητήσεών της τις πολλαπλές διαστάσεις του χορευτικού σώματος: το σώμα ως πεδίο γνώσης, αλλά και ως εργαλείο για να ανιχνευθεί η κίνηση μέσα από ακουστικά ερεθίσματα και ιδιότυπους σκηνικούς πειραματισμούς. Η παραπάνω προσέγγιση δεν αφορά μονάχα τον τρόπο που ο χορός συλλαμβάνει και αναπαριστά το σώμα και τις εμπειρίες που απορρέουν από αυτό, αλλά εξετάζει σε βάθος την αναγκαιότητα ορισμένων δομικών στοιχείων –όπως η ηχητική επένδυση ενός κομματιού– στην πρόσληψη και αντίληψη της χορογραφίας. Επαναπροσδιορίζεται έτσι ο κομβικός ρόλος του σώματος στη σκηνή –το σώμα ερμηνεύει και ερμηνεύεται μέσα από την κίνηση–, με απώτερο στόχο ο θεατής από παθητικός δέκτης να γίνει ενεργός παρατηρητής μιας διαδικασίας που εμπλέκει τόσο την κιναισθητική εμπειρία όσο και το στοχασμό.

Το έργο “Umbilicus” (Ομφαλός) θα μπορούσε να θεωρηθεί μια «χορογραφία της σκέψης». Προτείνεται, με άλλα λόγια, μια επιτελεστική συνθήκη ώστε το ενδιαφέρον μας να επικεντρωθεί στις ρυθμικές ακολουθίες ή παραλλαγές, παρά στον τρόπο που η κίνηση λειτουργεί ως όχημα προσωπικής έκφρασης. Οι κινήσεις είναι γεωμετρικές, επαναληπτικές, εστιάζουν στην καθετότητα, το σώμα της κάθε χορεύτριας λειτουργεί ως μετρονόμος που συντονίζεται ή αποκλίνει από τα υπόλοιπα. Ωστόσο, το επίτευγμα δεν είναι η «μηχανική εκτέλεση» μιας μουσικής παρτιτούρας· χρησιμοποιώντας την τεχνική αυτοσχεδιασμού Paradiddle, η χορογράφος συνδιαλέγεται με το “Son of Chamber Symphony” του μινιμαλιστή συνθέτη Τζον Άνταμς σε κίνηση. Οι τρεις χορεύτριες, με τη σειρά τους, «γράφουν» μια νέα παρτιτούρα στην οποία διακρίνει κανείς την εκτελεστική ακρίβεια, αλλά και την ενσώματη παρουσία που, εκούσια ή ακούσια, προτείνει μια άλλη ανάγνωση της μουσικής.

Ενσωματωμένα Πολυμέσα

Αν επιθυμείτε να δείτε αυτό το υλικό, παρακαλούμε να προσαρμόσετε τις ρυθμίσεις των cookies σας επιλέγοντας τις κατηγορίες Επίδοσης και Στόχευσης. Τα δεδομένα σας ενδέχεται να μεταφερθούν σε υπηρεσίες τρίτων μέσων όπως τα YouTube, Vimeo, SoundCloud και Issuu.

Προσαρμογή των ρυθμίσεων Cookies

Διαβαστε περισσοτερα

H τεχνική Paradiddle χρησιμοποιείται στη μουσική για την ερμηνεία, τη σύνθεση και τον αυτοσχεδιασμό. Ουσιαστικά, καθορίζει ποιο χέρι (Δεξί/R ή Αριστερό/L) εκτελεί κάθε φορά. Το βασικό Paradiddle είναι το R L RR L R LL, από το οποίο προκύπτουν ποικίλες παραλλαγές, όπως το R LL RRR L RR LLL. Ως αποτέλεσμα, το ρυθμικό μοτίβο «εξουσιάζει» την κίνηση, ενώ ορίζει επίσης τη διαφορετικότητα ή το συγχρονισμό μεταξύ των χορευτριών. Ωστόσο, σε αυτή την ιδιαίτερη μουσικοκινητική συνθήκη, το σώμα καλείται να ενσαρκώσει το ρυθμό, αλλά και να τον αναπαραστήσει, ενώ στην εκτέλεση της χορευτικής παρτιτούρας ο θεατής μπορεί να διακρίνει τις σχέσεις των χορευτριών μεταξύ τους, αλλά και την «ελάσσονα» υποκειμενική ερμηνεία στο ρυθμικό μοτίβο.

Σε προηγούμενα έργα της, η χορογράφος εξετάζει την επίδραση του ήχου στην πρόσληψη της κίνησης. Όμως, αντί να αφαιρέσει εντελώς το στοιχείο της μουσικής, στη λογική των ύστερων μοντερνιστών που αμφισβητούσαν την πρωτοκαθεδρία της σε σχέση με την κίνηση ή του Merce Cunningham, ο οποίος διακηρύσσει την ανεξαρτησία μουσικής και κίνησης, η χορογράφος εισάγει μια νέα συνθήκη: οι ερμηνεύτριες έρχονται σε επαφή με το ηχητικό σήμα μέσω ακουστικών, ώστε να καταρριφθεί η όποια συμβατική αλληλουχία των δύο στοιχείων. Έτσι, όχι μόνο επαναπροσδιορίζεται η ηχητική αφηγηματική συνέχεια, αλλά αποδομείται ώστε μέσα από την τελευταία να προκύπτει και η «μουσικότητα» της κίνησης.

Ο συνθέτης Τζον Άνταμς συγκαταλέγεται στο πάνθεον της σύγχρονης μουσικής. Παντρεύοντας ετερόκλητα μουσικά στυλ –από ποπ μέχρι τζαζ και ηλεκτρονικούς ήχους–, διαμόρφωσε ένα ιδιότυπο μινιμαλιστικό ύφος που χαρακτηρίζεται από επαναληπτικά μοτίβα αλλά, ενίοτε, και από νεορομαντικά λυρικά στοιχεία. Ο Άνταμς έγινε ευρύτερα γνωστός για τις συνθέσεις του στην όπερα, με σημαντικότερη ίσως την τρίπρακτη όπερα «Ο Νίξον στην Κίνα» (1987) – την οποία, στο πρώτο ανέβασμα, σκηνοθέτησε ο Peter Sellars και χορογράφησε ο Mark Morris. Το έργο “Son of Chamber Symphony” (2007) ανακαλεί στοιχεία από τις πρώτες συνθέσεις του δημιουργού, με έντονα μινιμαλιστικά και επαναληπτικά μοτίβα, συνεχείς μετρικές εναλλαγές και ρυθμικές εκπλήξεις.

Η Ηρώ Αποστολέλλη ίδρυσε το 2009 την ομάδα χορού Carnation, μαζί με την Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου. Το ενδιαφέρον σε αυτό το σχήμα είναι ότι και οι δυο τους εναλλάσσονται στους ρόλους της δημιουργού και ερμηνεύτριας. Έτσι, επιτυγχάνουν όχι μόνο να ανατροφοδοτούν την έρευνά τους με τα πολύτιμα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις βιωμένες, ενσώματες εμπειρίες, αλλά και να ενθαρρύνουν τη σύγκλιση δύο πεδίων που διαχρονικά αποκλίνουν: θεωρίας και πράξης. Μετά το “Blossom”, τη χορογραφία και ερμηνεία του οποίου είχε αναλάβει η Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου, το “Umbilicus” είναι η πρώτη χορογραφική απόπειρα την οποία υπογράφει εξ ολοκλήρου η Ηρώ Αποστολέλλη.

Παραλληλες δρασεις

Σάββατο 1 Απριλίου

21:30 | Μικρή Σκηνή
Μετά το τέλος της παράστασης “Umbilicus”, συζήτηση του κοινού με τους χορογράφους που παρουσιάζουν τη δουλειά τους στη Στέγη: Ειρήνη Παπανικολάου, Ηρώ Αποστολέλλη, Hannes Langolf & Ermira Goro.
Συντονισμός: Νίνα Αλκαλάη, θεωρητικός του χορού

23:10 | Εκτός Στέγης: Βρύγου 10, Νέος Κόσμος
Μετά τη δεύτερη παράσταση του “162 dance meetings”, συζήτηση του κοινού με τη χορογράφο Άρια Μπουμπάκη
Συντονισμός: Γιώργος Μητρόπουλος, δημοσιογράφος