Ανθεμόεσσα

Οι Σειρήνες είναι ευρύτερα γνωστές ως γυναικείες μιξογενείς οντότητες, με κεφάλι και μισό σώμα γυναίκας και μισό σώμα αρπακτικού πουλιού – παρότι σε μερικούς πολιτισμούς αυτή η ιδιόμορφη παρουσία δεν ισχύει. Πατέρας τους αναφέρεται στις περισσότερες περιπτώσεις ο ποταμός Αχελώος ή ο θαλάσσιος θεός Φόρκης. Τα ονόματα που προσέδιδαν στις Σειρήνες είχαν να κάνουν τόσο με την εξωτερική τους εμφάνιση όσο και με το χαρακτήρα τους. Ας μην ξεχνάμε ότι ολόκληρη η αρχαία ελληνική μυθολογία διαπνέεται από έναν ιδιότυπο ανθρωπομορφισμό: οι θεότητες δεν φέρουν απλώς ανθρώπινα χαρακτηριστικά, αλλά συμπεριφέρονται και ως άνθρωποι.

Πρώτα στο δρόμο που θα πας θα φτάσεις στις Σειρήνες, / που όλους μαγεύουν τους θνητούς, όσοι κοντά τους φτάσουν. / Όποιος ζυγώσει ανύποπτα κι ακούσει τη λαλιά τους, / αυτόν πια δε θα τον χαρούν το τρυφερό του ταίρι / και τα μικρά του τα παιδιά, στο σπίτι να γυρίσει, / μόν' οι Σειρήνες με γλυκά τραγούδια τον μαγεύουν, / σ' ένα λιβάδι καθιστές κι ένας μεγάλος γύρω / είναι από κόκαλα σωρός ανθρώπων που σαπίζουν / και το πετσί τους χάνεται. [Ομήρου, Οδύσσεια, μτφρ. Ζήσιμου Σίδερη]

Το νησί των Σειρήνων τοποθετείται κατά μήκος της ακτής της Νότιας Ιταλίας, στα ανοιχτά της χερσονήσου του Σορέντο, απ’ όπου με το πανέμορφο τραγούδι τους προσέλκυαν τους ναύτες των πλοίων που πλησίαζαν στην περιοχή τους και προκαλούσαν στη συνέχεια την καταστροφή τους. Ως εκ τούτου, οι Σειρήνες συνδέθηκαν με το θάνατο, θεωρήθηκαν θεότητες του υπερπέραν που τραγουδούσαν για όσους κατοικούσαν μακάρια στα νησιά των Ηλυσίων, και γι' αυτό εικονίζονται στα ταφικά μνημεία. [Δήμητρα Μήττα, Μορφές και θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας]

Η χορογράφος Ειρήνη Παπανικολάου καταθέτει ένα έργο όχι τόσο για τις Σειρήνες και το ταξίδι του Οδυσσέα προς την Ιθάκη, αλλά στρέφεται προς τον Άνθρωπο, το μόχθο που καταβάλλει προκειμένου να επιστρέψει στη γενέθλια «πατρίδα», να επανακτήσει τη σχέση με το χαμένο του παρελθόν. Πρόκειται για μια περιπλάνηση σε ένα εσωτερικό τοπίο, όπου τα μυθικά αυτά πλάσματα εκφράζουν τους αξεπέραστους φόβους, την αναμέτρηση με τον ίδιο τον εαυτό, προκειμένου να εκπληρωθεί το ταξίδι της «επιστροφής». Ωστόσο, είναι μια πορεία που διαρκώς αναχαιτίζεται ή μετατοπίζεται σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, δίχως ποτέ να προσφέρει στους ταξιδιώτες την ανακούφιση της ολοκλήρωσης, της άφιξης.

Σάββατο 1 Απριλίου

21:30 | Μικρή Σκηνή
Μετά το τέλος της παράστασης “Umbilicus”, συζήτηση του κοινού με τους χορογράφους που παρουσιάζουν τη δουλειά τους στη Στέγη: Ειρήνη Παπανικολάου, Ηρώ Αποστολέλλη, Hannes Langolf & Ermira Goro.
Συντονισμός: Νίνα Αλκαλάη, θεωρητικός του χορού

23:10 | Εκτός Στέγης: Βρύγου 10, Νέος Κόσμος
Μετά τη δεύτερη παράσταση του “162 dance meetings”, συζήτηση του κοινού με τη χορογράφο Άρια Μπουμπάκη
Συντονισμός: Γιώργος Μητρόπουλος, δημοσιογράφος