Σταύρος Χρυσαφίδης: Τοπικότητα στην παραγωγή τροφής
Η περίπτωση του ράμεν
Καθώς τον τελευταίο καιρό ο δυτικός κόσμος έχει υιοθετήσει πολλά στοιχεία της ιαπωνικής ποπ κουλτούρας, το ράμεν έχει γίνει μια διατροφική τάση με περίοπτη θέση στη γαστρονομική σκηνή κάθε μεγάλης πόλης ανά την Υφήλιο.
Τα βασικά συστατικά του ράμεν είναι ταπεινά και εύκολα διαχειρίσιμα. Η βάση του είναι ο ζωμός –μια κλασική παρασκευή κάθε κουζίνας που προσπαθεί να ελέγξει τον όγκο των τροφικών απορριμμάτων– και τα νουντλς, ενώ στη συνέχεια προστίθενται διάφορες γαρνιτούρες.
Καθώς αυξάνεται η ζήτηση για ράμεν, η παραγωγή των νουντλς έχει βιομηχανοποιηθεί και τα μαγαζιά που σερβίρουν ράμεν στον δυτικό κόσμο στρέφονται σε έτοιμες, εισαγόμενες λύσεις για την εύρεση αυτού του υλικού.
Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου θα ήθελα να εξετάσω και να υπολογίσω τα διάφορα –οικονομικά και περιβαλλοντικά– κόστη τέτοιων αντίστοιχων προϊόντων· έπειτα, θα ήθελα να τα συγκρίνω με την εναλλακτική της δημιουργίας μιας μικρής κλίμακας μονάδας παραγωγής νουντλς, η οποία θα αξιοποιεί τοπικά συστατικά.
Το ράμεν θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι νόστιμο – επομένως, τα αποτελέσματα θα δοκιμαστούν από την κοινότητα του Οnassis AiR σε συναντήσεις εντός του σπιτιού.
