«Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» του Pedro Almodóvar

Ο Ιβάν, μετά από πολλά χρόνια σχέσης με τη σύντροφό του και συνάδελφό του στις μεταγλωττίσεις ταινιών, Πέπα, την χωρίζει, αφήνοντάς της ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή. Η Πέπα ψάχνει απεγνωσμένα να τον βρει και να του ζητήσει εξηγήσεις, αλλά δεν τον βρίσκει πουθενά. Στη διαδρομή θα συναντήσει τη γυναίκα του, που έχει βγει πρόσφατα από το ψυχιατρείο, ενώ την ίδια στιγμή η φίλη της Πέπα, Καντέλα, έρχεται να μείνει στο σπίτι της, γιατί φοβάται τον τρομοκράτη εραστή της. Μέσα σε όλα αυτά, έρχεται στο σπίτι και ο Κάρλος, ο γιος του Ιβάν με την αρραβωνιαστικιά του! Καθώς η ώρα περνάει, όλοι ανακαλύπτουν πως συνδέονται με τρόπους που δεν είχαν ποτέ φανταστεί...

Λίγα λόγια από τον σκηνοθέτη

«Όπως τραγουδάει ο ο διάσημος Ισπανός Ραφαέλ σε ένα από τα τραγούδια του “και οι άντρες κλαίνε...”. Αλλά νομίζω ότι οι γυναίκες κλαίνε καλύτερα. Γι’ αυτό και είναι «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» και όχι “Άντρες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης”.

Αν και δεν είναι αυτοβιογραφικές, οι ταινίες μου αντανακλούν όσα μου συμβαίνουν τη δεδομένη στιγμή. Εκείνη την εποχή, αν έμπαινα στο σπίτι και το φωτάκι από τον τηλεφωνητή αναβόσβηνε, ήμουν ευτυχισμένος. Αν όχι, ένιωθα μια τρομερή ανασφάλεια.

Με αυτή την ταινία προσπάθησα να μιλήσω για την εγκατάλειψη, την έλλειψη κατανόησης ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες. Η ιδέα γεννήθηκε από την «Ανθρώπινη φωνή», το θεατρικό έργο του Ζαν Κοκτό του 1930. Συχνά ξεκινάω από μια ιδέα, δική μου ή κάποιου άλλου, και στη συνέχεια ανακαλύπτω πως είναι κάτι άλλο αυτό που θέλω να γράψω. Η αρχική ιδέα εξαφανίζεται, αλλά παίζει πάντα σημαντικό ρόλο, γιατί είναι αυτή που σε ώθησε να ξεκινήσεις.

Όταν χωρίζεις με κάποιον, είσαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, είσαι επιρρεπής στο να χάσεις τον έλεγχο. Η Πέπα θα βγει έξω να αναζητήσει τον εραστή της και τότε το διαμέρισμά της θα γεμίσει με ανθρώπους που ο καθένας τους έχει από ένα διαφορετικό πρόβλημα. Στην αρχή, η Πέπα απωθεί όλους αυτούς τους ανθρώπους, αλλά καθώς αρχίζει να τους βοηθάει, ανακαλύπτει πως έχει ξεπεράσει το δικό της πρόβλημα.

Ήθελα να βρω έναν τρόπο να αστειευτώ με τα δικά μου προβλήματα. Το νόημα ήταν να πάρω μια επώδυνη κατάσταση και να την μετατρέψω σε κάτι κωμικό και αστείο.

Ήθελα ένα ποπ-αρτ σκηνικό, με παστέλ χρώματα. Αν είχα τα χρήματα και τις επαφές, θα ζητούσα να το σχεδιάσει ο Ντέιβιντ Χόκνεϊ. Οι κότες που είχε η Πέπα στην ταράτσα κυκλοφορούσαν ελεύθερες στο σετ. Όταν ήμουν παιδί, περιτριγυριζόμουν από ζώα. Μου άρεσε αυτή η νοσταλγική διάθεση – τοποθετημένη όμως πια σε ένα διαμέρισμα στη Μαδρίτη.

Οι «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» είναι ένα κομβικό φιλμ για τη ζωή μου. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και μου άνοιξε πόρτες. Έχουν ήδη γίνει δύο διασκευές σε μιούζικαλ και ένα θεατρικό έργο στην Ιταλία. Είναι μια ταινία που παραμένει ζωντανή.»

—Πέδρο Αλμοδόβαρ, 2016