FUCK ME / LOVE ME | Marina Otero

Η Μαρίνα Οτέρο (γενν. 1984 Μπουένος Άιρες) είναι επίσημη προσκεκλημένη του ODD για το 2023, στην πρώτη της εμφάνιση στην Ελλάδα. Είναι εκείνη που συστήνεται ως «μια χορεύτρια που δεν χορεύει». Εκείνη που έχει θέσει ως έργο ζωής το να κάνει τη ζωή της έργο τέχνης. Εκείνη που μιλά σπαρακτικά αστεία και εκ βαθέων τόσο για τους άτυχους έρωτές της όσο και για τη σακατεμένη σπλήνα της.

«Πείτε το ναρκισσισμό, αλλά ποιος άλλος θα μιλήσει για μένα εάν όχι εγώ;» δηλώνει η Οτέρο στο FUCK ME, ένα αυτοβιογραφικό έργο με πέντε ολόγυμνους άνδρες να χορεύουν αντί εκείνης, ενόσω η ίδια εξιστορεί τι συνέβη και δεν μπορεί να χορέψει πια, πιάνοντας το νήμα από την ιστορία του παππού της και την εμπλοκή του στη δικτατορία της Αργεντινής, για να φτάσει στο χειρουργείο που υπεβλήθη η ίδια και από εκεί στη συνειδητοποίηση της φθοράς και τον πόθο για έρωτες, ταξίδια, ζωή και –πάντα– για τη σκηνή.

«Η σκηνή ήταν πάντα πιο σημαντική από τη ζωή μου» παραδέχεται και το αποδεικνύει στο LOVE ME, το σόλο με την ίδια, αρχικά ακίνητη και σε απόλυτο σκοτάδι, να καταγράφει το προσωπικό της ημερολόγιο ενώπιον των θεατών και να προχωρά σε εξομολογήσεις σαν μία ξένη που μετανάστευσε από τη χώρα της.

Τα δύο έργα που παρουσιάζονται είναι μέρος του πρότζεκτ Remember to Live, ενός εν εξελίξει έργου για τη ζωή της στο οποίο η ίδια αποτελεί το αντικείμενο της έρευνάς της μέχρι την ημέρα που θα πεθάνει. Πρώτα θα παρουσιαστεί το FUCK ME. Μετά το LOVE ME. «Έτσι πάνε αυτά. Γάμα με πρώτα. Κι ύστερα μιλάμε για έρωτα» όπως λέει και η ίδια η Μαρίνα Οτέρο.

*Το LOVE ME είναι συνδημιουργία της Marina Otero και του Martín Flores Cárdenas.

«Αυτή είναι η Έρημος. Το μέρος όπου γεννιούνται ποιήματα. Η χώρα μου».

– ROBERTO BOLAÑO

«Ονομάζομαι Μαρίνα Οτέρο… Είμαι χορεύτρια, σκηνοθέτρια, συγγραφέας… Ένα από τα πρότζεκτ μου είναι να φτιάξω ένα έργο δίχως τέλος σχετικά με τη ζωή μου, στο οποίο είμαι εγώ το αντικείμενο της έρευνάς μου. Έχω ήδη παρουσιάσει κάποια… “κεφάλαιά” του, τρόπον τινά, τα οποία προκύπτουν από αυτή την αναζήτηση και η ιδέα είναι να συνεχίσω να κυκλοφορώ διαφορετικές εκδοχές αυτών των έργων, με την πάροδο του χρόνου, μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω. Η προηγούμενη έκδοση αυτού του έργου ζωής ονομάζεται “Fuck Me”. Στη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας, επικοινώνησα με τον θεατρικό συγγραφέα Μαρτίν Φλόρες Κάρντενας, προκειμένου να του ζητήσω να επιβλέψει την ανάπτυξη του κειμένου εκείνου του έργου. Καθώς δουλεύαμε πάνω σε αυτό γίναμε φίλοι και αποφασίσαμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε μαζί το επόμενο έργο. Έτσι προέκυψε το “Love Me”. Είναι το μοναδικό έργο αυτού του πρότζεκτ το οποίο συν-σκηνοθέτησα και συν-έγραψα με κάποιο άλλο άτομο. Στην περίπτωσή μας, με τον Μαρτίν. Μου φάνηκε φυσιολογικό να επιτρέψω σε κάποιον άλλον να παρέμβει και να αλλοιώσει την ιστορία, η οποία με τη σειρά της είναι η ίδια μου η ζωή… Να επιτρέψω σε κάποιον να τη συνεχίσει όταν δεν μπορώ εγώ άλλο. Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ πλέον να διαχωρίσω το τι είναι μυθοπλασία στη ζωή μου και τι όχι. Παρότι το “Love Me” συσχετίζεται με το “Fuck Me”, αποτελεί μια εντελώς διαφορετική πρόταση: Το “Fuck Me” είναι μια “μεγάλη παράσταση” σχετικά με τη ζωή μου… Έρχεται μετά από περιοδεία στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Ελβετία και την Αργεντινή… Σε μεγάλα θέατρα… Ενώ το “Love Me” είναι ένα έργο δωματίου, που προέκυψε από μια διαδικασία στην οποία μόνο ο Μαρτίν κι εγώ συμμετείχαμε. Όταν κάναμε τις πρώτες σκέψεις για αυτό, είχε ήδη κηρυχθεί η κατάσταση έκτακτης υγειονομικής ανάγκης στην Αργεντινή και τα θέατρα ήταν κλειστά. Συναντιόμασταν σε έναν ανεξάρτητο χώρο που διατηρεί ο Μαρτίν στο Μπουένος Άιρες και εκεί δόθηκε και η πρεμιέρα της πρώτης εκδοχής. Το έργο είναι ένα σόλο που ασχολείται με τη βία που κουβαλάω μέσα μου. Το κείμενο, με τη σειρά του, ξαναγράφεται κάθε φορά που μετακινώ αυτό το μικροσκοπικό σώμα. Η πρώτη εκδοχή του “Love Me” στο Μπουένος Άιρες βασίστηκε σε έναν αποχαιρετισμό από εκείνη τη χώρα της εξορίας την οποία εγκατέλειψα πριν από λίγους μήνες. Η επόμενη εκδοχή που θα παρουσιαστεί στην Ευρώπη είναι οι εξομολογήσεις μιας ξένης, μιας φυγάδας που δραπετεύει· εμείς οι μετανάστες εθιζόμαστε στην απόδραση. Η ταυτότητά μας είναι η πορεία μας, διότι η χώρα που αφήσαμε πίσω μας δεν υπάρχει πλέον.»