Μεταπολίτευση

Η Μέντη Μέγα έχει ήδη αποκτήσει ένα δικό της κοινό με την αυθεντική ματιά και το λιτό λυρισμό της. Η ανερχόμενη χορογράφος επανέρχεται με ένα νέο έργο που στοχεύει να ενώσει το πρόσφατο παρελθόν με το παρόν. Μέσα από συνεντεύξεις ατόμων της γενιάς του Πολυτεχνείου, μέσα από σκόρπιες μνήμες και εμπειρίες, και με ταυτόχρονη προβολή αρχειακού υλικού, δημιουργεί ένα αφηγηματικό τοπίο. Αυτό που αναζητά είναι η αίσθηση της συλλογικής ταυτότητας και η υποκειμενική αντίληψη της ζωής σε μια περίοδο όπου κυριαρχούσαν η ευημερία και η αισιοδοξία. Είναι η τρίτη φορά που η χορογράφος στρέφει το βλέμμα στο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο. Στο πρώτο της έργο γεφύρωσε το χορό με τα εικαστικά και τη λογοτεχνία, αναζητώντας το «Ποιητικό Άσυλο» που διεκδικεί η τέχνη. Στο «Μαντρόσκυλο» εμπνεύστηκε από την απαξίωση των media και τη μετάθεση του ρόλου τους, από «ελεγκτή» των υπόλοιπων εξουσιών σε «φύλακά» τους.

Στη «Μεταπολίτευση», η χορογράφος, ως συνειδητό μέλος της νέας γενιάς που καλείται να αντιμετωπίσει την αναπάντεχη οικονομική και αξιακή κρίση της Ελλάδας, επιχειρεί μια διερευνητική κατάδυση στην εποχή που φαίνεται πολύ κοντά και ταυτόχρονα πολύ μακριά. Κίνηση, λόγος και μουσική επιστρατεύονται για να ανιχνεύσουν την εποχή της Μεταπολίτευσης και τις ρίζες της σημερινής αχνής πλέον ελπίδας.

Τρεις γυναίκες αναλαμβάνουν να μεταφέρουν τον θεατή πίσω στη δική του ιστορία, στις δικές του συγκρούσεις, στη δική του σωματική μνήμη. Μακριά από πολιτικά συνθήματα και εύκολα συμπεράσματα, το έργο μετασχηματίζει ποιητικά έννοιες και ιδέες σε χορευτικές φόρμες, αναδεικνύοντας το σώμα ως τόπο συγκεντρωμένης εμπειρίας και γνώσης, ως το πιο σημαντικό υποκείμενο της ιστορίας.