Κούκος / Gershwin

Ο Πωλ Ουάιτμαν, μαέστρος που ενδιαφερόταν να δώσει στην τζαζ μια συμφωνική διάσταση, παρήγγειλε στον Τζωρτζ Γκέρσουιν ένα νέο έργο για τη συναυλία του με τίτλο « Ένα πείραμα στη μοντέρνα μουσική». Ο συνθέτης εργάστηκε με πυρετώδεις ρυθμούς για την πρεμιέρα που δόθηκε στη Νέα Υόρκη στις 12 Φεβρουαρίου 1924, όπου έπαιξε και το σολιστικό μέρος του πιάνου. Φαντάστηκε τη Ραψωδία του σαν ένα «μουσικό καλειδοσκόπιο της Αμερικής, του τεράστιου αυτού χωνευτηριού, της μοναδικής μας ενέργειας, των μπλουζ μας, της τρέλας της μητρόπολης». Η κριτική επαίνεσε ομόφωνα το έργο με την «τρομακτική ρυθμική δυσκολία». Το αρχικό γκλισάντο του κλαρινέτου είναι από τις χαρακτηριστικότερες εισαγωγές στη μουσική του 20ού αιώνα και η «Γαλάζια ραψωδία» αποτελεί πλέον ορόσημο για την αμερικανική μουσική και για ένα νέο είδος συμφωνικής γραφής.

Η «Γαλάζια σουίτα» γράφτηκε κατόπιν παραγγελίας της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης στον Περικλή Κούκο, με αφορμή την επέτειο των 45 χρόνων της. Ο συνθέτης, γνωρίζοντας πως στο πρώτο μέρος της συναυλίας θα παιζόταν η «Γαλάζια ραψωδία» του Γκέρσουιν, θέλησε να συμπεριλάβει στο έργο του στοιχεία της τζαζ. Το έργο, που χαρακτηρίζεται από πολυρρυθμία, δεξιοτεχνική ενορχήστρωση και αναφορές σε χορούς όπως το τάνγκο και το μπολερό, αποτελείται από εφτά μέρη. Δίνει σολιστικές ευκαιρίες σχεδόν σε όλα τα όργανα της ορχήστρας, με το πιάνο να κρατά συνεχώς ένα σημαντικό ρόλο.

Πριν από τα δύο «γαλάζια» έργα του προγράμματος, θα παιχτούν τρία αποσπάσματα από τη σουίτα του Περικλή Κούκου «Μανουέλ Σαλίνας», η οποία περιλαμβάνει εννέα κομμάτια από την ομώνυμη όπερα του 1994 σε ορχηστρική γραφή. Σύμφωνα με την υπόθεση της όπερας, που κινείται στα πλαίσια του φανταστικού, ο κεντρικός ήρωας είναι κοινωνός μιας μυστικής γλωσσικής αλχημείας και έχει την ικανότητα να δημιουργεί τα πλάσματα στα οποία αναφέρεται. Τα «Τρία χορευτικά» αναπαριστούν την κίνηση των αλλόκοτων πλασμάτων που κατοικούν στο νησί του Σαλίνας, γεννήματα της ιδιότυπης αυτής γλώσσας.