Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων στη σχολική και τη δημόσια ιστορία

Η εξαφάνιση, σχεδόν, των εβραϊκών κοινοτήτων του ελλαδικού χώρου, κυρίως κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πέρασε στα «ψιλά» της Ιστορίας που διδάσκεται στο σχολείο, ενώ για δεκαετίες σπάνια μνημονευόταν στο δημόσιο λόγο, αντίθετα με όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι σημαντικά: μήπως θεωρήθηκε από την εγχώρια κρατική, πολιτική αλλά και επιστημονική ελίτ ως γεγονός δευτερεύον μπροστά στους πολέμους αλλά και τις πολιτικές αναταράξεις του ελληνικού εικοστού αιώνα; Υπάρχουν προκαταλήψεις που εδράζονται σε θρησκευτικούς ή άλλους λόγους; Θεωρούνταν σε όλες τις εποχές «πραγματικοί» Έλληνες οι Εβραίοι στο θρήσκευμα και Έλληνες στην ιθαγένεια πολίτες, ιδίως εκείνοι της Βόρειας Ελλάδας που είχαν πρόσφατα ενσωματωθεί στον ελληνικό εθνικό χώρο; Υπάρχει εντέλει ζήτημα αντισημιτισμού στη χώρα μας;

Ο κύκλος «Η αφήγηση της Ιστορίας και η διδασκαλία της ως ιστορικά φαινόμενα» φιλοδοξεί να αναδείξει κρίσιμα ζητήματα όπως η διαμόρφωση της συλλογικής συνείδησης μέσα από την αντιμετώπιση του μαθήματος της Ιστορίας στο σχολείο και μέσα από τη δημόσια συζήτηση για θέματα ιστορίας, ή το ζήτημα της διάστασης που συχνά παρατηρείται ανάμεσα στην Ιστορία των ειδικών ιστορικών και την «επίσημη» σχολική εκδοχή της ιστορίας αλλά και τη δημόσια ιστορία γενικότερα. Ακόμα, το πώς πολιτικοί στόχοι και γενικότερες κοινωνικές τάσεις μιας εποχής επηρεάζουν τον τρόπο διδασκαλίας της Ιστορίας.