Ομιλία του Alaa Ghosheh

Δημιουργούμε μνήμες βλέποντας και αναγνωρίζοντας τα πράγματα ακόμα και πριν μιλήσουμε. Επηρεαζόμαστε από αυτό που γνωρίζουμε ως την πραγματικότητά μας, αλλά τι γίνεται όταν αυτή η γνώση αλλάζει με βάση τους τρόπους που αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο; Ψηφιακά μιλώντας, μπορεί κάποια στιγμή να μην υπάρχουμε πια αλλά η ψηφιακή αλυσιδωτή αντίδραση που ξεκινήσαμε συνεχίζει να τρέχει στο παρασκήνιο με τη μορφή δυαδικών ανεπεξέργαστων δεδομένων. Σειρές από μηδέν και ένα που περιμένουν να τις δει κάποιος, ενώ εξελίσσονται και δημιουργούν μια ανεξάρτητη συνείδηση.

Σύμφωνα με τον John Berger, ο σκοπός των εικόνων και των οπτικών σημείων, όπως και της τέχνης, είναι να μας ξεπεράσουν σε διάρκεια, οπότε το αποτέλεσμα της δικής τους εξέλιξης είναι μακριά από τη δική μας λογική. Συνήθως, όταν κοιτάμε μια εικόνα έχουμε κάποιες παραδοχές σχετικά με το παρελθόν, που θεωρούμε στατικό. Αυτό που παράγω εγώ έχει την ίδια αίσθηση αλλά χωρίς αυτές τις παραδοχές, εκτός αν αφορούν το μέλλον.

Ξεκίνησα αυτό το ταξίδι με μια ρήση του Georges Didi-Huberman: “Χρειαζόμαστε τις εικόνες για να δημιουργήσουμε ιστορία, ειδικά στην εποχή της φωτογραφίας και του κινηματογράφου, αλλά χρειαζόμαστε τη φαντασία για να ξαναδούμε αυτές τις εικόνες, και έτσι να ξανασκεφτούμε την ιστορία”.

Σε αυτή τη φάση της έρευνάς μου, έχω καταλήξει στο ακόλουθο συμπέρασμα: Πρέπει να μάθουμε τρόπους να προσαρμοζόμαστε και να μοιραζόμαστε τη φαντασία μας με τα εργαλεία που διαθέτουμε. Αν δεν το κάνουμε, φοβάμαι πως δεν θα μπορούμε να συνδεθούμε με την ηχώ του ίδιου του μελλοντικού μας εαυτού.

Ο Alaa Ghosheh γεννήθηκε εντός των τειχών της παλιάς πόλης στην Ιερουσαλήμ πριν από τριάντα χρόνια, κατά τη διάρκεια της πρώτης παλαιστινιακής Ιντιφάντα. Ζώντας υπό κατοχή, υπήρξε μάρτυρας αμέτρητων πράξεων βίας, αδικίας και απάνθρωπης συμπεριφοράς. Από νεαρή ηλικία στρεφόταν στη φαντασία του και στην εικαστική του δημιουργικότητα για να βγάλει κάποιο νόημα από αυτό που, για εκείνον, ήταν ένας παράλογος κόσμος. Ήταν φυσικό λοιπόν αυτή η συνήθεια να γίνει αργότερα πάθος για τη φωτογραφία. Δουλεύοντας ως φωτορεπόρτερ, από τη Ραμάλα (Παλαιστίνη) και το Ιρμπίλ (Ιράκ) μέχρι το Μπρούκλιν και την Aθήνα, η πρακτική του χαρακτηρίζεται από την ικανότητα να συνδέεται με διαφορετικούς πληθυσμούς και κοινότητες που ζουν σε ασυνήθιστες συνθήκες. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, άρχισε να εργάζεται ως ανεξάρτητος φωτογράφος για διάφορα τοπικά πρακτορεία ειδήσεων. Μετά την απόκτηση πτυχίου στα ΜΜΕ και την επικοινωνία από το Πανεπιστήμιο του Birzeit το 2010, προσλήφθηκε από την Υπηρεσία Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ (United Nations Relief and Works Agency) στην Ιερουσαλήμ, όπου πέρασε χρόνια ως φωτογράφος και αρχειονόμος φωτογραφιών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, συνέχισε τη δική του εξερεύνηση στις εικαστικές τέχνες και το 2015 συμμετείχε για πρώτη φορά σε πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών στη Villa Romana στη Φλωρεντία, όπου παρουσίασε την ατομική του έκθεση με τίτλο “Long Distance Relationships”. Έκτοτε έχει ζήσει σε αρκετές πόλεις ανά τον κόσμο (Άμστερνταμ, Nέα Yόρκη, Aθήνα), διευρύνοντας τον όγκο δουλειάς του και δουλεύοντας σε νέα έργα, μακριά από την πολιτική πραγματικότητα στην οποία μεγάλωσε.