John Gerrard

(1974, Βόρειο Τιπερέρι, Ιρλανδία)

Καταστρατηγώντας τον διαχωρισμό ανάμεσα στο πορτρέτο, στην τοπιογραφία και στην ιστορική ζωγραφική, δημιουργώντας κινούμενες εικόνες που δεν εντάσσονται πλέον στην κατηγορία των «χρονοεξαρτώμενων (time-based) μέσων», επανεξετάζοντας τον μνημειακό χαρακτήρα της τέχνης της γης στην εποχή του Google Earth και διερευνώντας σήμερα ένα διερυμένο πεδίο χορογραφίας και περφόρμανς, η πρωτοποριακή φόρμα του έργου του John Gerrard συμβαδίζει με τη λεπταίσθητη συνθετότητα της θεματολογίας του. Στον σύγχρονο κόσμο, η τέχνη της προσομοίωσης δεν παράγει απλώς μεταχειρισμένα αντίγραφα, αλλά αποτελεί ολοένα και περισσότερο τόσο την κινητήρια δύναμη όσο και τον αυτόματο πιλότο του ελεύθερου χρόνου, της οικονομίας, της πολιτικής και του πολέμου. Το έργο του Gerrard μάς προσφέρει πορτρέτα αυτού του κόσμου υπό από το πρίσμα του δικού του τεχνολογικού μέσου: χρησιμοποιώντας το ίδιο το λογισμικό που επιτρέπει τις λειτουργίες της ψυχαγωγίας, της βιομηχανίας και του πολέμου.

Ο Gerrard έχει αναπτύξει μια εκλεπτυσμένη μέθοδο δια-ιστορικού κολάζ, αλληλεπικαλυπτόμενων περιοχών, φιγούρων, εικόνων και χειρονομιών από πραγματικά σώματα και τοποθεσίες, που με ργ σειρά τους αξιοποιούν δεδομένα από δορυφόρους, εντατική φωτογραφική τεκμηρίωση, τρισδιάστατες σαρώσεις και την καταγραφή της κίνησης.

Τα έργα που προκύπτουν είναι γλυπτά που υπάρχουν στον εικονικό χώρο. Ενδημούν σε περιβάλλοντα που περιλαμβάνουν σύνθετες αλγοριθμικές χορογραφίες, πολλαπλές κινούμενες οπτικές και ρεαλιστικές εναλλαγές ημέρας και νύχτας, οι οποίες αναπτύσσονται σε «πραγματικό χρόνο» κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου έτους.

Προφανώς τέτοια έργα δεν μπορούν ποτέ να βιωθούν ως μια ενιαία εμπειρία. Σε κάθε περίπτωση, ό,τι βλέπετε δεν είναι παρά μία από τις πολλές πιθανές προβολές ενός εξαιρετικά πολύπλοκου συνόλου δεδομένων, κάθε πτυχή του οποίου υπολογίζεται συνεχώς και αποτυπώνεται σε πραγματικό χρόνο. Αυτές οι κινούμενες εικόνες δεν υπήρξαν ποτέ ως χρονική αλληλουχία: κάθε καρέ παράγεται και αποτυπώνεται με δυναμικό τρόπο, ώσπου απορρίπτεται στιγμιαία. Η φύση τέτοιων εικόνων και η αναδυόμενη οπτική κουλτούρα στην οποία ανήκουν, παραμένουν ανοιχτά ζητήματα για την ιστορία και τη θεωρία της τέχνης.

Παρά την υψηλής τεχνολογίας παραγωγή, η αυτοκυριαρχία που προσδίδει ο Gerrard σε αυτές τις ζοφερές σκηνές, αλλά και ο συμφιλιωμένος εφησυχασμός και οι στερεότυπες συμπεριφορές όσων παίζουν σε αυτές, παραπέμπουν περισσότερο στο μινιμαλιστικό θέατρο της εξουθένωσης του Μπέκετ και λιγότερο στις χολιγουντιανές ταινίες με CGI. Κάθε έργο θέτει σε δράση ένα αλγοριθμικό σύνολο συνθηκών, οι οποίες στη συνέχεια αφήνονται να ξεδιπλωθούν εντός του χώρου και του χρόνου του εικονικού κόσμου.

Ο θεατής ή η θεάτρια –ένα τεχνολογικά διαμεσολαβημένο υποκείμενο, το οποίο σκανάρει τη σκηνή από απόσταση μέσα από τις εικονικές κάμερες-δορυφόρους της– αφήνεται να συνδυάσει τη λογική των κινήσεών του και τη φύση και το νόημα της περφόρμανς.

(Κείμενο: Robin McKay)