Ο Κωνσταντίνος Βενετόπουλος στον δρόμο για τα Oscars με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ωνάση

Το Draw with Me είναι η ιστορία του ταλαντούχου έφηβου καλλιτέχνη Brendon Scholl, που αυτοπροσδιορίζεται ως τρανς με δυσφορία φύλου, του οποίου η τέχνη υπήρξε μια ζωτική διέξοδος για αυτοέκφραση. Από τη δημόσια εκδήλωσή του και την επακόλουθη απόπειρα αυτοκτονίας του έως την ανάδειξή του σε συνήγορο… αυτό το συναισθηματικό πορτρέτο του Μπρέντον και των δοκιμασιών της υποστηρικτικής οικογένειάς του βουτάει βαθιά στα όσα υπέστησαν και ξεπέρασαν στη διάρκεια του συγκινητικού ταξιδιού αποδοχής.

Το Draw with Me δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το The Trevor Project (την κορυφαία γραμμή πρόληψης αυτοκτονιών για νεαρά άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στις ΗΠΑ) και με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ωνάση. Η ταινία είχε φοβερό αντίκτυπο στο κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+, καθώς παρουσιάστηκε στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Tribeca με την υποστήριξη της GLAAD (αμερικανική ΜΚΟ για την προάσπιση της εικόνας των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στα ΜΜΕ), υπήρξε το θέμα του πρώτου στην ιστορία πάνελ στον ΟΗΕ για την Υγεία των Διεμφυλικών Ατόμων, ενώ προβλήθηκε σε πάρα πολλά γυμνάσια, με τη συνεργασία του Υπουργείου Παιδείας της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Η Παγκόσμια Ημέρα Coming Out, στις 11 Οκτωβρίου 2020, αποτέλεσε ένα ορόσημο για την ταινία, όταν ο νεοεκλεγείς πια Πρόεδρος των ΗΠΑ, Joe Biden, υποστήριξε το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα σε μια εκδήλωση βραβείων, στην οποία προβλήθηκε το Draw with Me και τιμήθηκε ο Μπρέντον με το Βραβείο Ορατότητας Revry το οποίο απένειμε η Jennifer Lopez.

Όταν πρωτάκουσα για το Trevor Project, θυμάμαι ότι σκέφτηκα: «Μακάρι να υπήρχε κάτι τέτοιο όταν πάλευα ως παιδί, στα προάστια της Ελλάδας, για την ταυτότητά μου». Επιστροφή στο σήμερα, μια δεκαετία μετά, θα βρισκόμουν στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, να παρευρίσκομαι σε ένα ιστορικό πάνελ για την Υγεία των Διεμφυλικών Ατόμων, στην 50ή επέτειο από τις ταραχές του Stonewall, με το βασικό θέμα να είναι η ταινία μας και ο αντίκτυπός της. Ο κόσμος βλέπει ένα σύντομο ντοκιμαντέρ, αλλά αυτό που δεν βλέπει είναι την αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν σε αυτήν. Μια από τις πιο πρώιμες παιδικές αναμνήσεις μου είναι να παρατηρώ τις φιγούρες των παιχνιδιών μου και να εξετάζω την ανατομία τους, καθώς αναρωτιόμουν ποιος ήμουν. Αυτό που θα ακολουθούσε, ήταν ένα μακρύ ταξίδι αυτοαποδοχής, από τον γάμο μου με μια γυναίκα μέχρι να κάνω coming out και να ακολουθήσω το όνειρό μου να γίνω κινηματογραφιστής στις ΗΠΑ. Στην πρώτη ευκαιρία εντάχθηκα ως εθελοντής στο Trevor Project, στη γραμμή ζωής τους, και έκτοτε έχω κάνει το καλύτερο που μπορούσα για να υποστηρίξω πολλά νέα άτομα στο ταξίδι τους για την αποκάλυψη της ταυτότητάς τους, στους αγώνες τους και στις σκέψεις αυτοκτονίας τους.

Μια ευτυχής συγκυρία με έφερε σε επαφή με τη Leslie Ann Lopez, μια ταλαντούχα τραγουδίστρια της όπερας που εμφανίστηκε στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου, Man in the Attic. Μέσω της Leslie Ann γνώρισα το παιδί της, τον Brendon Scholl, ένα νέο άτομο το οποίο αμέσως μου έκανε κλικ. Ήταν μια φιλία με την πρώτη ματιά. Θυμάμαι να μπαίνω στο δωμάτιο του, γοητευμένος που ήταν γεμάτο από τέχνη, η οποία κάλυπτε κάθε χαραμάδα των τοίχων και της οροφής. Ο Μπρέντον ήταν πολύ ανοιχτός σχετικά με την τέχνη του και το τι σήμαινε για εκείνον και μοιραζόταν την ιστορία πίσω από κάποια σχέδιά του και το πώς η τέχνη τον είχε σώσει. Το δικό μου ταξίδι αποκάλυψης της ταυτότητάς μου δεν ήταν διόλου εύκολο επίσης, οπότε η ιστορία του Μπρέντον μιλούσε πολύ βαθιά μέσα μου, αν και το να είσαι γκέι και το να είναι τρανς είναι δύο ταξίδια με τεράστιες διαφορές μεταξύ τους. Καθώς συνέχιζε να ξεδιπλώνεται η φιλία μας, ο διευθύνων σύμβουλος του Trevor Project, που ήταν επίσης φίλος, μου ανέφερε ότι θα ήταν τιμή για αυτούς να ερχόταν ο Μπρέντον να μιλήσει σε κάποια από τις εκδηλώσεις τους. Όταν ανακοίνωσα στην οικογένεια την πρόσκληση αυτή, τους εξέφρασα επίσης την επιθυμία μου να καταγράψω την ιστορία της οικογένειας και την ιστορία της μετάβασης και δημόσιας αποκάλυψης του Μπρέντον σε μια ταινία που θα προηγούνταν της ομιλίας. Ο Μπρέντον και η οικογένειά του δέχτηκαν με ενθουσιασμό, έτοιμοι να μοιραστούν την ιστορία τους προκειμένου να υποστηρίξουν άλλα νέα άτομα που περνούν ανάλογα ταξίδια. Τότε ήταν που ενώθηκαν όλες οι τελείες και αποτέλεσαν την αφετηρία του Draw with Me.

Παρότι ήξερα ότι η αφήγηση αυτής της ιστορίας συνεπαγόταν μεγάλη ευθύνη, ένιωσα έτοιμος και η οικογένεια με έκανε πραγματικά να αισθανθώ ασφαλής και άνετος να το κάνω. Ολόκληρη η οικογένεια συμμετείχε ολόψυχα υποστηρίζοντας τον Μπρέντον και την ταινία, από την αξιαγάπητη γιαγιά του έως τις θείες του, Lynda και Jennifer, οι οποίες συμμετείχαν και οι δυο στην ταινία: η Lynda πρόσφερε τη φωνή της ως δημοσιογράφος που κάνει τις κατάλληλες ερωτήσεις, ενώ η Jennifer εμφανίζεται στην παιδαγωγική εισαγωγή της ταινίας, την οποία μοιράστηκε με τους εκατομμύρια ακολούθους της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό που πιστεύω πραγματικά ότι με τράβηξε στην ταινία, πάντως, είναι η αυτοπεποίθηση του Μπρέντον, που γνώριζε τι είναι σε μια τόσο νεαρή ηλικία και ήταν έτοιμος να χρησιμοποιήσει την εμπειρία του ως εργαλείο βοήθειας για άλλα νεαρά άτομα που πάσχιζαν με την ταυτότητά τους και με τη δημόσια εκδήλωσή τους. Σκέφτηκα πως «μακάρι να είχα κάποιο άτομο όπως ο Μπρέντον να μιλούσα όταν πάλευα ως παιδί να βγω και πω ανοιχτά το ποιος είμαι».

Έκτοτε, η ταινία έχει προβληθεί στο The Trevor Project, έχει επιλεχθεί από την GLAAD και έχει αποτελέσει το κεντρικό θέμα σε διάφορα πάνελ, μεταξύ άλλων στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Tribeca στη διάρκεια του Pride και στον ΟΗΕ, ενώ έχει χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο συμπεριληπτικής εκπαίδευσης από οργανισμούς όπως η Esteé Lauder και η JP Morgan. Η κορυφαία προσωπική μου στιγμή ήταν όταν το Draw with Me προβλήθηκε στο σχολείο μου στην Ελλάδα, με ένα κοινό αποτελούμενο από καθηγητές, γονείς και τη δική μου οικογένεια. Υπήρξαν πολλές συναισθηματικές αντιδράσεις στην αίθουσα. Μία από αυτές που ξεχώρισα ήταν όταν ο μεγαλύτερος αδελφός μου ρώτησε έναν από τους συμβούλους: «Τι θα έπρεπε να συμβουλεύσει ένας γονιός το παιδί του αν του αποκάλυπτε ότι είναι ομοφυλόφιλο ή διεμφυλικό;» Η απάντηση του συμβούλου μού έχει μείνει χαραγμένη μέσα μου: «Δεν είναι το τι θα πρέπει να του πείτε. Θα πρέπει απλώς να το ακούσετε.»

Οπότε, λοιπόν, ακούστε μας… και όπως τόσο καλά το λέει ο Brendon: «Πιστέψτε μας όταν λέμε ποιοι/ποιες είμαστε.»

Ο Brendon Scholl είναι εικαστικός καλλιτέχνης και δευτεροετής στο κολέγιο, με κύριο αντικείμενο σπουδών τη δραματική τέχνη. Η τέχνη του υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του από την παιδική ηλικία, όπως μαρτυρούν οι συνθέσεις με μαρκαδόρους που καλύπτουν τα θερμαντικά σώματα στο δωμάτιό του, τις οποίες ακολούθησαν τοιχογραφίες σε όλους τους τοίχους. Ολόκληρο το δωμάτιό του είναι μια έκφραση της τέχνης του, μια γκαλερί 360 μοιρών του εσωτερικού του κόσμου. Καθώς εξακολουθεί να εξελίσσεται καλλιτεχνικά, μεταφέρει συγχρόνως αυτό το πάθος στον ακτιβισμό του. Ήταν μεταξύ των ηγετών της GSA (Gay-Straight Alliance) στο γυμνάσιό του και διαδήλωσε περήφανα την περασμένη άνοιξη στις πορείες διαμαρτυρίας του Black Lives Matter. Τιμήθηκε από το Trevor Project, την κορυφαία γραμμή αποτροπής αυτοκτονιών της ΛΟΑΤΚΙ+ νεολαίας, στη διάρκεια του ετήσιου εράνου του, το 2018. Λίγο αργότερα, έγραψε ιστορία όταν ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του προβλήθηκε στον ΟΗΕ, σε μια ειδική επέτειο που τίμησε τα 50 χρόνια από τις ταραχές στο Stonewall. Ήταν επικεφαλής στο πρώτο πάνελ στην ιστορία του ΟΗΕ για ζητήματα Υγείας Διεμφυλικών Ατόμων, εκπροσωπώντας τη φωνή των νέων. Ελπίζει να συνεχίσει τον ακτιβισμό και την τέχνη του σε όλη τη ζωή του και να δει τις αλλαγές που απαιτούνται σε αυτή τη χώρα να ανταποκρίνονται στις υποσχέσεις προς ΟΛΟΥΣ τους Αμερικανούς, θέτοντας ένα οικουμενικό παράδειγμα για ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες, χωρίς εξαιρέσεις.