Χαρά Κότσαλη: IT’S THE END OF THE AMUSEMENT PHASE (προσωρινός τίτλος)

Στον απόηχο μιας τεχνολογικής και κοινωνικής επανάστασης που τελικά δεν συνέβη, το “ΙT’S THE END OF THE AMUSEMENT PHASE” θέλει να μιλήσει για τη συναισθηματική ιστορία του παρόντος. Επιχειρεί μια αντιεπική αφήγηση για την έφοδο προς τον Ήλιο και την ελεύθερη πτώση στο ψηφιακό σύμπαν.

Μεταδίδοντας από έναν τόπο στον Νότο που δεν έστειλε ποτέ πύραυλο στο Διάστημα και γέρασε με αργό ίντερνετ, αυτό είναι το σχεδίασμα για ένα κινητικό και ηχητικό χρονικό για την «αργή ματαίωση του μέλλοντος»[1] και το συναίσθημα της τεχνοθλίψης.

Με επίκεντρο το σώμα που χορεύει και με υλικό τον ήχο και την ποίηση, το εν εξελίξει έργο αναμετριέται με τη διαφιλονικούμενη έννοια της προόδου. Η χορογράφος αποπειράται να συνθέσει μια ηχητική και κινητική αφήγηση

για το συλλογικό συναίσθημα που δημιούργησε η εκτόξευση προς το Διάστημα και η ταυτόχρονη βουτιά στον κυβερνοχώρο,

για τη διαρκή πρόβα συντριβής που δεν εκπληρώνεται,

για τo vertigo των ψηφιακών κουνελότρυπων,

για τα σώματα που αιωρούνται σαν διαστημικά συντρίμμια.

Όμως, το “IT’S THE END OF THE AMUSEMENT PHASE” δεν είναι μία ακόμα εσχατολογία προς χρήση, δεν είναι μία ακόμα έκφραση νοσταλγίας για ένα εξωτικοποιημένο παρελθόν, αλλά η αποδοχή ότι το πείραμα ευτυχώς απέτυχε. Δεν έχει έρθει ακόμα το τέλος του κόσμου και σίγουρα ούτε το τέλος της Ιστορίας. Η ποιητική του ιλίγγου αναδύεται ως η πιο τρυφερή χειρονομία την ώρα της πτώσης.

[1] Franco “Bifo” Berardi [Gary Genosko & Nicholas Thoburn (επιμ.)], After the Future (2011), AK Press, σελ. 18.