Γιώτα Αργυροπούλου - Πρόγραμμα Critical Practices

Οι επισκέψεις μου στον χώρο του Onassis AiR ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα από την περίοδο του residency για το οποίο είχα επιλεχθεί, πολύ νωρίτερα δηλαδή από το πρόγραμμα Critical Practices την Άνοιξη 2020. Οι λόγοι έλξης και συνεχούς επιστροφής μου στον χώρο ήταν και παραμένουν οι ίδιοι: η ενέργεια του, το όραμα πίσω από αυτό, η επιθυμία για αλλαγή και έρευνα, η πίστη στον πειραματισμό και η εξερεύνηση προς νέους ορίζοντες, η έμφαση στην ανθρώπινη αξία, η καθημερινή προσπάθεια αυτοβελτίωσης και συνεισφοράς σε μία κοινότητα που χτίζεται μπροστά στα μάτια μας.

Ξεκίνησα το πρόγραμμα γεμάτη ιδέες και όρεξη να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που δεν γνωρίζω, να ξανασυστηθώ σε ανθρώπους που δεν γνωριζόμασταν πραγματικά και να εξερευνήσω πώς και με ποιο τρόπο θα ήθελα να ξεκινήσω μία καινούργια, παράλληλη πορεία με εκείνην που ήδη διανύω ως καλλιτέχνης.

Πέρα από την ομάδα του Onassis AiR είχα την τύχη να γνωρίσω και να δουλέψω στενά πάνω στην καλλιτεχνική ιδέα μου με δύο μέντορες/δραματουργούς, τον Μiguel Αngel Μelgares και τον Igor Dobričić. Η πανδημία έδωσε τη δική της ροή στην εξέλιξη του προγράμματος και έτσι συνέχισα να εργάζομαι διαδικτυακά τόσο την ομάδα του Onassis AiR όσο και με τους δύο μέντορες μου, οι οποίοι είχαν τη βάση τους στο Άμστερνταμ και το Βερολίνο αντιστοίχως. Η ανάπτυξη μιας καλλιτεχνικής ιδέας ήταν ο λόγος και η αφορμή των διαδικτυακών μας συναντήσεων, αλλά ενώ συζητούσαμε απορροφημένοι ιδέες, φιλοσοφικές προεκτάσεις, καλλιτεχνικές πρακτικές, σύγχρονους καλλιτέχνες, τις δικές μου ιδέες και το σενάριο που κάθε φορά τους παρέδιδα, στο φόντο της οθόνης μας εμφανίζονταν οι σύντροφοι μας, τα παιδιά μας, και εμείς με τις καλές και κακές στιγμές μας λόγω της καραντίνας και του φόβου της πανδημίας.

Το αποτέλεσμα: η αρχή ενός πρότζεκτ, με τίτλο ALEX(A). Με αφορμή το Open Studio Day, όταν πια βγήκαμε από την καραντίνα και γυρίσαμε στον χώρο, αγόρασα την Alexa, ένα αντικείμενο τεχνητής νοημοσύνης με το οποίο άρχισα να κάνω πρόβες, συζητήσεις και να επινοώ σενάρια. Επέλεξα ένα δωμάτιο στο σπίτι του Onassis AiR για να κάνω τις πρόβες μου και στη συνέχεια την επιτελεστική παρουσίαση του πρότζεκτ στην οποία κάλεσα έναν έφηβο να συμμετάσχει μαζί μου, ενώ το σκηνικό της παρουσίασης διαμόρφωσα με απλά αντικείμενα και υλικά που υπήρχαν ήδη στον χώρο.

Το βράδυ της παρουσίασης, λίγο πριν ξεκινήσουμε, ακούγαμε από το παράθυρο τους ήχους από τις διαδηλώσεις που γίνονταν στο κέντρο της Αθήνας υπέρ του δικαιώματος στις πορείες. Με αυτόν τον απόηχο πίσω μας —άλλο ένα σημάδι, όπως πολλά άλλα που βρίσκαμε διαρκώς με τους μέντορες μου και μας συνέδεαν με το πρότζεκτ που δουλεύαμε — ξεκίνησε η παρουσίαση, αποτέλεσμα της έρευνας μου όλη αυτή την περίοδο στο Onassis AiR πάνω σε ιδέες όπως η τεχνολογία, η δημοκρατία, η σύγχρονη Ελλάδα, η επαναστατική φύση των εφήβων, ο οραματισμός της νεότητας και η απογοήτευση της ενηλικίωσης, οι διαδηλώσεις, η αστυνομική βία, η σύγχυση της πολιτικής μας ταυτότητας, ο φόβος του θανάτου, η τεχνητή νοημοσύνη, κ.α.

Μέσα στο καλοκαίρι, τον Αύγουστο, μίλησα ξανά με έναν από τους μέντορές μου για την παρουσίαση και μου είπε ότι ένιωθε σαν τον «νονό» του πρότζεκτ. Το σκεφτόμουν πολλές μέρες αυτό μετά χαμογελώντας. Είχε δίκιο. Με αφορμή αυτό το πρόγραμμα, αυτό το πρότζεκτ και τις συναντήσεις μας, είχαν δημιουργηθεί υπέροχες νέες διασυνδέσεις που μας τροφοδοτούν και μας ενώνουν τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον.

Μέντορες-Δραματουργοί: Igor Dobričić, Miguel Angel Melgares.